21 juli - 19 augustus 2007

Vertrek naar Las Vegas

De route

We gaan relaxed op weg naar Schiphol en slapen daar in het Bastion hotel. Het nadeel van zo’n slow start is dat je de hele dag nog bezig bent om al je rommel mee te nemen. Ien breekt een record en wil maar liefst 29 shirtjes meenemen! Uiteindelijk hebben we drie koffers met spullen, genoeg voor een half jaar. Het meeste zal de komende weken wel in de achterbak van de auto blijven liggen.
Na een goede nacht gaan we met de shuttlebus naar Schiphol. We vliegen met US Airways eerst naar Philadelphia en vervolgens verder naar Las Vegas. US is niet zo'n beste maatschappij. Er wordt flink bezuinigd. We krijgen eenmaal een vies hapje en voor de rest moet je betalen. Tijdens de tweede vlucht is het zelfs helemaal over met de service. Maar goed, het was de goedkoopste maatschappij. Gelukkig hebben we onze ipod bij ons, zodat we toch nog naar wat filmpjes kunnen kijken. Het stuk naar Las Vegas duurt 4,5 uur en dat is 1 uur korter dan gepland. Zo werken we de vertraging weg en zijn we precies op tijd in de gokstad.

Nachtelijke aankomst

In Las Vegas moeten we bijna een uur in de rij wachten voor we bij Alamo onze auto op kunnen halen. We hebben via het internet geboekt bij eautohuur.com. Ze zijn extreem goedkoop (bijna de helft!!), maar de service was zo slecht (emails niet beantwoorden, vreemde telefoontjes) dat ik zelfs Alamo had gemaild of het wel een bonafide zaak is.
Als we de papieren rond hebben kunnen we de auto ophalen. Dit gaat heel apart. Er staat een rij auto's, waaruit we zelf kunnen kiezen. Er is niemand die even helpt. Gewoon instappen en wegrijden. We nemen dus maar de beste, een 4WD (hadden we niet voor betaald). Bij de uitgang bonnetje laten zien en gaan. Ze staan gek te kijken als we vragen de auto te checken op schrammen en deze te noteren, zodat we daar niet op afgerekend worden. Als de kleine deukjes zijn vastgelegd gaan we op pad.

Ons hotel in Las Vegas: Circus Circus

Het vliegveld ligt zo'n beetje in Las Vegas zelf. We zitten binnen een paar minuten al op de ' strip', de aaneenschakeling van grote thema hotels en gigantische lichtreclames. We hebben een kamer geboekt in Circus Circus, aan het andere eind van de strip. Het duurt een uur om er te komen, zo druk is het.
Het is even zoeken naar de juiste ingang, de parkeerplek en zelfs de kamer. Zo groot is het. Na 27 uur onderweg vallen we doodmoe in bed.

Las Vegas: Lopend van Venetië via Rome naar New York.

Gondeliers in hotel Venetia

We slapen lekker uit en gaan rond 10:30 ons hotel verkennen. Het is een perfect hotel voor grote en kleine kinderen. Een beetje oubollig, maar wel leuk met overal kermis attracties en in het casino elk half uur een optreden.

We gaan hierna eerst op zoek naar een winkel die batterijen verkoopt. De batterij van mijn zakcomputer loopt binnen een dag leeg en we hebben ook een reserve batterij nodig voor de nieuwe fotocamera. Bij Danny's halen we een boekje op waarmee je 50% korting krijgt op veel motels. Een gouden tip van Jeroen.

Circus Circus

Hotel Venetia

Vervolgens rijden we met de auto naar het nieuwe hotel Venetia. Het hotel ziet er prachtig uit. De Rialto brug en de toren van het San Marco plein zijn nagebouwd. Binnen is een kanaal gemaakt, waar gondels met zingende bemanning rond varen. Ook de gezellige nauwe straatjes zijn perfect nagebouwd.

Ceasar's Palace

Eten bij Ceasar's Palace.

Hierna lopen we Ceasar's palace. Ook hier lijkt het de hele dag ' dag' door de gesimuleerde blauwe lucht. Bij de 'Trevi' vulkaan nemen we een pizza. Ien neemt twee 'huiswijntjes' voor 13 dollar per stuk. Het blijven Italianen. Protesteren helpt zowaar, zodat we er maar een af hoeven te rekenen. Buiten maken we nog wat foto's van alle lichtshows, maar hebben geen puf meer om meer attracties af te lopen. Over 4 weken hebben we nog veel te doen.

Zion

Zion

We zijn nog steeds moe van de vlucht, zodat we pas om 9:15 vertrekken voor onze lange rit naar Page. Ik kan in de immense parkeergarage de auto niet meer vinden en maak dankbaar gebruik van de mogelijkheid met de afstandsbediening de auto te laten toeteren. Na 10 keer toeteren heb ik hem eindelijk.
De route naar Page gaat via Zion. Dit park vonden we 10 jaar geleden minder mooi dan de andere parken. Waarschijnlijk omdat we er vlak na Bryce waren, want het park verrast ons nu volkomen. Prachtig mooi! We gaan er wel 10 keer uit om foto's te nemen. Het park is tegenwoordig zo druk dat een groot deel alleen nog maar met shuttlebus te bezoeken is. We hebben een pass gekocht voor alle nationale parken voor $80. Een koopje, want alleen de entree voor Zion is al $25.

Coral Pink Sanddunes

Coral Pink Sanddunes

Na het laatste uitzichtpunt, de witte 'schaakbordberg' zetten we koers naar de niet zo bekend Coral Pink zandduinen. Als de zon goed staat moet je hier prachtige kleuren hebben. Als wij aankomen is het bewolkt en dreigt het zelfs te regenen. Op de zandduinen zijn diverse buggies aan het scheuren. Leuk voor hun, maar voor ons een reden snel weer verder te rijden.

Page aan Lake Powell

Tegen de avond komen we aan in Page. Page ligt aan het Lake Powell meer. Vroeger was hier de prachtige Glen Canyon, maar die hebben ze m.b.v. een stuwdam rond 1966 vol laten lopen. Het gebied is prachtig, met schitterende gelaagde bergen, die soms gedeeltelijk in het azuurblauwe water liggen. Blij dat we hier een paar dagen blijven.

Boottocht over Lake Powell (Glen Canyon)

We maken vandaag een boottour van 7,5 uur over het meer. Vanaf de jachthaven Wahweap vertrekken we om 8 uur. Het is dan al bloedheet, maar op het water heb je snel verkoeling. Erg populair zijn de 'hpuseboats'. Het is een soort camper op het water, maar dan veel en veel groter. Het uitgestrekte gebied leent zich er perfect voor om even een weekje de Glen Canyon vanaf het water te bekijken.
Onze boottocht is prachtig. We kunnen haast niet stoppen met het nemen van foto's. Na drie uur gaan we er bij 'Rainbow bridge' uit. We moeten hierbij door een nauwe doorgang, dat een riviertje blijkt te zijn. Het is een kwartiertje lopen. Gelukkig is er af en toe schaduw, want de hitte is bijna ondraaglijk. Rainbow bridge is een aparte hoefijzervormige ‘arch’ (boog), die over een riviertje hangt.
Als we weer terug zijn rijden we nog langs wat uitzichtpunten, waaronder de stuwdam. Aan de andere zijde is een mooie diepe canyon, waar de Colorado rivier zich doorheen kronkelt. Het meer is zo groot dat we vanaf een berg maar een klein deel kunnen zien en dat is al indrukwekkend genoeg.
De airco lekt en de vloerbedekking is tot 2 meter vanaf het raam drijfnat. Dit moet een structureel prbleem zijn, want de hele kamer stinkt naar bedorven water. Morgen krijgen we gelukkig een ander kamer. 's Avonds lekker gegeten in 'Dam Grill Bar'. Een aanrader.

Houseboats zijn erg populair	Rainbow Bridge	Lonely rock in Lake Powell

De Antilope slot canyon

12 uur: De zon staat recht boven.

Vandaag staat een van de hoogtepunten op het programma, de Antilope slot canyon. Een slot canyon bestaat uit een grillig gevormd gangenstelsel. Dit wordt gevormd door plotselinge 'flush floods' (waterlawines), die na een hevige bui met volle kracht door de slot canyon stromen.
De Antilope canyon is de meest bekende slot canyon, vanwege zijn prachtige oranje kleur die oplicht als rond het middaguur de zon door gaten in het dak het nauwe gangenstelsel oplicht. We hebben een 'fotografentour' geboekt. Deze duurt een uurtje langer waardoor je meer tijd hebt voor het nemen van foto's. De gids wijst ook de fotogenieke plekjes aan.

De nauwe gang van de Antilope slot canyon.

Vol goede moed gaan we rond half twaalf op pad. Op de plek aangekomen schrikken we ons dood. De prachtige foto’s, die je tegenwoordig prominent in elk handboek kunt vinden, heeft tioentallen mensen gelokt naar deze op zich kleine kloof. De canyon zelf biedt ook geen mogelijkheden om even een rustig deel op te zoeken. Het is wel vreselijk mooi wat we zien, vooral als rond het middaguur overal feloranje lichtbundels de bodem verlichten.
De foto's zijn dan ook schitterend. Alle tours zijn ronde dezelfde tijd geprogrammeerd, waardoor we het extra uur in relatieve rust de canyon goed kunnen bekijken en uitfotograferen.
Ondanks de drukte is het een fantastische tour en we gaan na 2,5 uur dan ook dik tevreden terug naar Page. De rest van de dag zitten we lekker op ons hotelterrasje met uitzicht over het uitgestrekte gebied.

Dwars door Escalante National Monument

We zijn al vroeg op pad voor onze rit naar de Monument Valley. We nemen een flinke omweg door het ruige gebied van Escalante. Het plan is om vanuit Page het onherbergzame gebied rond Escalante door te steken en via een noordelijke boog Monument Valley te bereiken. Het begin van de route is wat onduidelijk, zodat we de weg vragen bij het Visitor center. Dat was geen succes.

De weg door het afgelegen Escalante. .

De soepkip die ons hielp wist niet veel en dacht dat de weg misschien onbegaanbaar was vanwege de regens van afgelopen week. Ze had ook geen idee waar de door ons gezochte weg begint. Ze adviseerde 5 uur om te rijden via een oninteressante weg en niet één van de drie doorsteken te nemen. Grote kul allemaal, want het is al een paar dagen droog. Bovendien zagen we gisteren dat de weg naar Antilope canyon, die 4 dagen terug ook moeilijk begaanbaar was (stond onder water) nu weer goed berijdbaar is. Ik heb flink de pest in en besluit ondanks tegensputteren van Ien, eigenwijs toch dwars door het Escalante gebied te rijden. Weliswaar niet de geplande route (staat in de boeken als meest onbegaanbare van de drie aangegeven), maar een route iets verderop. De mooie afgelegen slot canyons, die je zelf kan bezoeken, zijn over een paar weken op de terugweg vanaf de andere kant eventueel ook nog te bezoeken.
We krijgen geen spijt van de route. Deze is adembenemend mooi en de weg is bovendien prima begaanbaar. Om de paar kilometer moeten we er even uit om een foto te nemen. Wat is Amerika toch mooi. Wat een aparte rotsformaties, allemaal verschillend van kleur en vorm. Prachtig. Tijdens de rit van drie uur komen we maar 4 auto's tegen.

Grosvenor Arch

Scenic Byway 12

Vlak voor we de geasfalteerde weg weer op gaan komen we bij de enorme Grosvenor arch (stenen boog), waar we er even uit gaan. Vanaf hier rijden we over Highway 12. Deze ‘scenic byway’ is één van de mooiste van Amerika. De weg begint bij de Red en Bryce Canyon, gaat vervolgens door diepe canyons met hoge wallen en eindigt vlak voor Capitol Reef. Vlak voor we weer naar huis gaan rijden we de hele route, maar vandaag nemen we de afslag naar het kleine deel van de Glen Canyon dat nog niet is opgeslokt door Lake Powell.
Door alle stops liggen we flink achter op schema. De geplande wandeling door Calf Creek (ziet er fantastisch uit vanaf de weg) moeten we helaas laten schieten.

Via White canyon, Capitol Reef en (weer) Glen Canyon naar Mexican Hat

Glen Canyon

Via de ook weer adembenemende White canyon en een afgelegen deel van het Capitol Reef park rijden we naar de veerpont. De planning was om de veerboot over Lake Powell van 13:00 te nemen. Dat werd al snel 15:00 en uiteindelijk moeten we flink doorscheuren om die van 17:00 te halen. Het leek net te lukken, maar rijden in de jachthaven verkeerd. Als we bij de boot zijn zien we hem net weg varen. Dat wordt dus ruim 100 km omrijden. De route blijft echter zo mooi dat het geen straf is zoveel extra te rijden.
Tegen donker komen we aan in de Monument Valley. Vanaf grote hoogte zien we het in de vallei op sommige plaatsen behoorlijk regenen en onweren. We moeten dwars door zo'n onweerswolk en zien de bliksom om ons heen inslaan. Ze zeggen dat je veilig bent in een auto, maar je voelt je niet prettig als je als enige door zo'n onweerswolk rijdt en je om je heen de bliksem in ziet slaan.
We overnachten in Mexican hat, een dorpje aan de rand van de Monument Valley. 's Avonds hebben we een 'cowboy barbecue', wat alleen maar inhoud dat een vent met een cowboyhoed voor de hoofdprijs smerige hamburgers in een open vuurtje zwart maakt.

Monument Valley

Monument Valley

Vandaag treden we in de voetsporen van John Wayne en maken een rondrit langs de enorme rotsformaties waar zoveel westerns zijn opgenomen. Het aparte is dat deze grillig gevormde kolossen opdoemen in een verder vlakke vallei. Het rondje is niet zo groot, maar de uitzichtpunten zo mooi dat we uren bezig zijn. Bij een mooie doorkijk staat een indiaan op een paard te poseren voor de ideale westernkiek. Voor een dollar mogen we zelf even op het paard voor een apart kiekje.
Voor we naar Moab rijden gaan we eerst nog even langs de rots Mexican hat waarnaar het dorp is genoemd. De opstaande rots met hierop een balancerende kei ziet er inderdaad uit als een sombrero.
Ook bezoeken we even het nabij gelegen Gooseneck statepark. Hier kronkelt de rivier zich een weg door het gesteente, waarbij de rivier 8 kilometer nodig heeft om hemelsbreed 1 kilometer af te leggen. Dit is vanaf een uitzichtpunt heel mooi te zien.

Via grote omweg naar Whispering Oaks (Moab)

Het is al middag als we richting Moab rijden. Vlak voor Moab beklimmen we de mooie Wilson Arch. Ons hotel ligt diep in de bergen. De weg er naar toe is helaas afgesloten, waardoor we een grote omweg moeten maken (60 km) om er te komen. Deze omweg gaat via de Castle Valley, waar we 10 jaar geleden ons hotel hadden. We vonden het toen al ver weg, maar zijn daar nog niet eens halverwege.
Als we er zijn is de beloning groot. Een prachtig groot huis met alles er op en der aan. We zijn de enige gasten en hebben alles voor ons zelf. De vriendelijke eigenaresse Kelly zorgt er meteen voor dat we ons thuis voelen. Als we zijn geïnstalleerd duiken we meteen de hot tub (jacuzi) in met een fles witte wijn van het huis. Kelly had niet op ons gerekend met het avondeten, maar bespaard ons een retourtje Moab door even wat voor ons in elkaar te flansen. Geweldige service!

Navajo indiaan waakt over Monument valley

Monument Valley

Arches National Park

Na een vroeg ontbijt gaan we naar het mooie Arches nationale park. Om in Moab te komen proberen we een kortere, maar onverharde weg. De ‘Sand dunes road’. Het blijkt een heel mooie route te zijn, die bovendien maar 20 mijl is ipv 40. De weg is alleen onverhard waardoor je minder snel rijdt. Ook moeten we een paar keer langs een diepe afgrond. Geen weggetje voor ’s nachts dus. Voor achten zijn we al in Arches NP. Het park staat bekend om zijn grillige rotsformaties en grote hoeveelheid arches en bridges. We rijden meteen door naar het verste punt van het park. Hier kun je een prachtige wandeling maken langs de mooiste arches van het park. Wat later op de dag is het hier niet meer te harden van de hitte.

Trail naar Landscape Arch

Balanced Rock

Samen oder een mooie arch

De route voert ons langs een aantal bekende uitzichtpunten. Getooid met ons nieuwe fototoestel maken we de prachtigste plaatjes. Vooral Landscape bridge is prachtig. Je mag er alleen niet meer naar toe omdat er 'recent' (paar jaar terug) een groot deel naar beneden is gestort. We willen de hele trail lopen, maar als we over een hoge smalle rots moeten klimmen (diepe afgrond aan beide zijden) slaat de hoogtevrees bij Ien toe en gaan we terug. Het is ondertussen bloedheet geworden en we zijn dan ook blij als we na bijna 4 uur weer terug zijn bij de auto.

We rijden langzaam terug en stoppen bij een groot aantal uitzichtpunten, zoals 'Balanced rock' en de fabelachtige 'Garden of Eden'. Rond 17 uur verlaten we het park voor een snelle hap in Moab. Hierna snel weer terug naar het park om de zonsondergang mee te maken bij de bekendste van alle arches, de hoefijzervormige 'Delicate arch'.

Landscape Arch

Tunnel Arch

Delicate Arch

Delicate Arch

We zijn vrij laat en de klim is veel zwaarder dan gedacht. Helemaal buiten adem zijn we net op tijd boven. De ondergaande zon kleurt Delicate Arch helemaal oranje. Prachtig.Een sukkel probeert nog op het ‘moment suprême’ voor de arch te poseren. De menigte joelt en fluit om hem weg te krijgen. Met de staart tussen de benen druipt hij af.
Als de zon achter de horizon is verdwenen is gaat de hele meute snel terug naar beneden. Het wordt snel donker. Gelukkig is het volle maan, zodat we het laatste stukje naar de auto het pad nog goed kunnen zien. Op de terugweg maken we nog prachtige foto's van de volle maan boven 'Balanced rock'.

In het donker hebben we moeite de zandweg vanuit Moab naar ons hotel te vinden. Ien vindt het eigenlijk maar niks omdat de weg op sommige plaatsen vrij smal is en langs diepe afgronden gaat. Uiteindelijk zijn we rond 23:15 terug in ons hotel. Vermoeid, maar uiterst voldaan, duiken we nog een half uurtje in de hot tub. Heerlijk, met de volle maan en sterren boven ons.

Dagje luieren

Elke avond onder de sterrenhemel in de hot tub.

's Ochtends relaxen we even. Ien leest in de schommelbank een boekje terwijl de was draait. Ik werkt het dagboek bij op internet. We willen vandaag naar de Canyonlands, maar hebben eigenlijk geen zin om weer een groot deel van de dag in de auto te zitten. Het wordt dus een dagje lekker relaxen.
’s Avonds eten we in een nieuwe ranch aan de rivier bij Castle Valley. We zitten buiten en hebben een perfect uitzicht op de rode bergen en rotsen. Om het feest compleet te maken bestellen we de grootste steak die er is. Speciaal aanbevolen door Kelly. Als haar man in het buitenland is mist hij deze steaks zoals Hollanders lekkerbekkend denken aan haring, kroketten en hagelslag. Als we een bord krijgen met dikke vetranden en nagenoeg geen vlees denken we even in Candid camera te zitten. Maar nee hoor, dit is Amerikaanse haute cuisine! Als we rond tienen weer thuis zijn duiken we meteen weer de hot tub in. Heerlijk zo onder de heldere sterrenhemel en volle maan.

Whispering Oaks in de bergen van Moab	Uitzicht Whispering Oaks	Luieren op de hangbank

Dinisaur Park

Het is twee dagen rijden naar Yellowstone. Vandaag proberen we tot in de buurt van Vernal te komen. Via de Castle Valley rijden we noordwaarts het prairielandschap in. We speuren naar de leuke prairiedogs en zien er ook een paar. Jammer dat ze hier zo schuw zijn en snel hun hol induiken als ze ons zien.
Even na het middaguur zijn bij het Dinosaur park. Hier zijn veel botten van dinosauriërs gevonden en is het mogelijk sommige van deze botten nog half uitgehouwen in de rotsen te zien. We hebben een wandeling naar deze botten gepland, maar die wordt door de rangers sterk afgeraden. Het is bij de botten zo bloedheet dat ze alle excursies hebben afgelast. Het moet er bijna 50°C zijn en er zijn vandaag al mensen door deze hitte in de problemen gekomen. Verder was het gebied op de foto’s een stuk minder spectaculair dan gedacht. Kortom, we rijden nog een stukje door. Na een smerig hapje in Vernal rijden we naar de grens tussen Utah en Wyoming en vinden in het park een eenvoudige kamer.

Flaming Gorge

Flaming Gorge

Tegen donker gaan we een stukje rijden en komen we wat herten met kleintjes tegen. Terug bij het huisje willen we een biertje drinken in de bar. Tot onze verbazing krijgen we het niet als we niet tegelijkertijd iets te eten nemen. De reden blijkt geen uitgekookte uitbater te zijn, maar één van die betuttelende wetten die alcoholmisbruik moet voorkomen. Wet is wet. In de supermarkt mogen we wel 6 blikjes bier kopen en buiten op het terras opdrinken. Beetje wereldvreemd is het wel.

Van Utah naar Wyoming

Hertjes met 'bambi'	Pronghorns

Voor we op pad gaan rijden we langs de Red Canyon van Flaming Gorge. Je hebt hier een prachtig uitzicht over de rivier in de diepte. Het is nog vroeg en uit alle hoeken en gaten ijken hertjes te komen. De weg naar Jackson Hole, aan de rand van Grand Tetons en Yellowstone, is een vrij saai prairielandschap. Af en toe zien we een groepje pronghorns (hertensoort) en wat prairiedogs.

Jackson Hole

Rond 14:00 zijn we in Jackson, waar we een kamer hebben geboekt in motel Virginia. Een hork achter de balie deelt ons mede dat we pas om 16:00 in kunnen checken. Of we tot die tijd maar even op willen zouten. Ik blijf echter net zolang zeuren tot hij met veel tegenzin de telefoon pakt en een kamer, die al vanmorgen is opgeleverd, regelt. We krijgen nog net niet de sleutel naar ons hoofd geslingerd. Zelden zo’n onsympathiek mens gezien, maar we hebben een kamer en kunnen zonder al onze spullen de stad in.

Poort van Elk-geweien.

Jackson Hole is een echt toeristenstadje. Vrijwel iedereen die naar Yellowstone gaat heeft Jackson als uitvalsbasis. Ien gaat meteen shoppen. Het centrale plein heeft vier poorten van Elk-geweien. Deze Amerikaanse edelherten overwinteren massaal vlak buiten Jackson en werpen hier hun geweien af. Ons nieuwe fototoestel heeft op onverklaarbare wijze (lens geen enkele keer gewisseld) veel stof binnen gekregen, dat zich uit op tientallen stofdeeltjes op de foto. Officieel moet je dit door de fotograaf schoon laten maken, maar daar is geen tijd voor. Voor veel geld kopen we een schoonmaaksetje om de kwetsbare chip schoon te kunnen maken.
We eten in een populair restaurant een pizza. Het is erg druk, maar wel erg lekker. Voor de lol bestellen we een selectie van 7 bieren. We denken kleine proefglaasjes te krijgen, maar zitten even later met 7 grote pinten voor ons neus. We hebben in ieder geval lekker geslapen, dromend over al het moois dat we de komende dagen gaan zien.

Het Grand Tetons park

De Grand Tetons. .

We kunnen niet wachten om ons favoriete gebied in te trekken en zijn al voor zevenen op pad. Via het nu verlaten Elk Refugee park, waar ’s winters duizenden elks (Amerikaanse edelherten) de bescherming vinden tegen de barre kou,  rijden we het Grand Tetons park binnen. De imposante bergen lachen ons al toe. De naaldbossen ruiken heerlijk en we zetten al snel de auto aan de kant voor een korte bergwandeling. Het is berengebied en overal hangen de waarschuwingen. Ien is een beetje bang, maar als we niet de enigen blijken te zijn is die angst snel over en kunnen we volop genieten van de kleine bospaadjes. Naast de vele eekhoorns zien we dichtbij ook een specht, die zich tegoed doet aan een insectennest.

Het moeras staat droog

Rond elven melden we ons bij de Jackson hole lodge. We hebben mazzel en kunnen meteen in ons huisje. De lodge ligt aan een groot moeras, waar vaak elanden rond lopen. Vanaf het terras heb je een mooi uitzicht. Gewapend met kamera’s, verrekijker en statief zoeken we een lekker plekje op. Op een eekhoorntje en een wezeltje op het terras zelf na is er weinig te beleven. Het is al een paar jaar erg droog hier en het moeras bevat nog maar weinig water. De begroeiing is daardoor dichter geworden, waardoor je eventuele dieren maar moeilijk kunt vinden. Ook de beverdam, die hier vlak voor het terras te zien was, is niet meer terug te vinden.

Ons "geheime paadje" blijkt afgesloten te zijn

Oppassen voor beren. De afvalbakken zijn beveiligd. .

We pakken in de loop van de middag de auto en rijden naar ons ‘geheime’ paadje. Dit pad voert vlak langs de rivier. Tien jaar geleden hebben we hier uren naar een otterfamilie gekeken, zagen we twee keer een grote eland van dichtbij en trapten bijna op een porcupine (stekelvarken). De teleurstelling is enorm als het pad afgesloten blijkt te zijn. Langs het pad nestelt momenteel een beschermde bald eagle (grote arend) en is absolute rust vereist. Jammer, jammer, jammer. Vooral van dit kleine stukje hadden we ons veel voorgesteld. Vanaf de weg heb je uitzicht over het afgesloten gebied, dat aan de andere kant van een klein meer ligt. Vanuit de verte zien we otters spelen en steekt een grote eland zijn imposante gewei een paar keer even boven de begroeiing uit. Het is alleen met de verrekijker te zien. Tegen de avond proberen we op het terras van de lodge nogmaals ons geluk. Een ranger met telescoop zoekt het moeras af terwijl ze wat oer het park verteld. De oogst is schaars. Met de telescoop zijn 2 elks te zien en steekt een eland 10 seconden zijn kop boven de begroeiing uit alvorens weer te verdwijnen. We dineren in het restaurant met uitzicht op het moeras en de Grand Teton bergen.

Naar Yellowstone !!

De entree van Yellowstone

Het regent als we naar Yellowstone vetrekken. Onderweg zijn de naweeën van een brand nog goed te zien. Kilometers zwart geblakerde bomen. We kunnen ons niet voorstellen dat dit nog steeds het gevolg is van de enorme brand in 1988, die grote delen van het park in de as heeft gelegd. Als we Grand Tetons verlaten en Yellowstone in trekken is het gelukkig weer groen om ons heen. We worden begroet door een groepje overstekende elks.
We hebben een paar nachten in de Old Faithful lodge geboekt, maar maken een grote boog via de Hayden Valley om er te komen. De Hayden Valley is vooral bekend om zijn grote kudde bizons en grote kans op beren.

Mud Pools

De eerste stop is bij de Mud Pools, toevallig de plek waar we de vorige keer ook mee begonnen. Op deze plek was recent verhoogde vulkanische activiteit. De aarde werd zo heet dat de bomen op één helling spontaan omvielen. Bizar om te zien. De Mud Pools (modderpoelen) doen de naam eer aan. Tijdens de wandeling door het gebied zien we ettelijke modderpoeltjes bubbelen. Indrukwekkend om te zien.

Dode bomen door vulcanische activiteit..	De stomende Mud Pools .

De Hayden valley: Grote kuddes bizons

Bizons in de Hayden Valley .

In de Hayden Valley komen we grote kuddes bizons tegen. Wat zijn ze groot! Op een heuveltje blijven we een uurtje genieten van het schouwspel. Naast ons staat een cameraploeg opnames te maken voor een natuurfilm. Ze kunnen mooie opnames maken als twee mannetjes in de geheimzinnige mist om een vrouwtje vechten.
Yellowstone is momenteel heel populair bij liefhebbers van wolven. Zo’n 10 jaar geleden zijn ze opnieuw geïntroduceerd en hebben zich sinds die tijd over het hele park uitgespreid. Ook de Hayden Valley heeft sinds kort een groep, die ’s ochtends vroeg in het open gebied vrij goed te volgen is. Als wij in de buurt zijn liggen ze een paar kilometer verderop te rusten. Met een telescoop zien we een klein bewegend stipje, dat volgens de kenners een wolf is van de ‘Hayden pack’.

Zwarte beer in een boom

In Canyon Village, een grote lodge midden in het park, lunchen we en slaan we fruit in. Hierna rijden we even noordwaarts naar Mount Washburn, het hoogste punt van Yellowstone. Het is de afgelopen maanden erg heet geweest in Yellowstone en een groot aantal beren zoeken in dit gebied wat verkoeling. Plotseling staan er veel auto’s langs de kant van de weg. Wild gesignaleerd! In een boom vlak naast de weg zit een zwarte beer met jong. Ze doen zich tegoed aan dennenappels. We kunnen het perfect zien. Dat zo’n kleine boom zo’n zware beer kan houden. Na een tijdje klauteren ze uit de boom en vervolgen ze langzaam hun weg. Uniek!

Norris Geyser Bassin

De volgende stop is bij het Norris geyser basin. Het is één van de mooiste plekjes van Yellowstone. In een parelwit maanlandschap liggen allerlei kleurrijke poeltjes, bubbelende holes en stomende geisers verstopt. Vooral de felle, uiteenlopende kleuren van de diverse algensoorten zijn adembenemend. We nemen de tijd en lopen alle trails. De prachtige dag wordt wreed verstoord door een ongelukje met het fototoestel van Ien. Het krijgt een klein tikje tegen de telelens en is meteen onbruikbaar.

Old Faithfull lodge

Rond 18:30 zijn we bij de Old Faithful lodge. We hebben een huisje met uitzicht op de meest bekende geiser ter wereld. Het is helaas een stinkend schimmelhok en de douche werkt ook al niet. Morgen krijgen we een ander huisje. De uitbarstingen van de Old Faithful zijn op de minuut nauwkeurig te voorspellen. Hij barst elke 90 minuten uit en spuit het hete water uit tot een hoogte van 35 meter. Gemiddeld wordt 32.000 liter water naar boven gespoten, Het water is 94 C vlak voor het uit de pijp komt, maar koelt in de lucht zo snel af dat de nevel zelfs koud aan voelt.

We eten in de het primitief aandoende selfservice restaurant van de lodge. We nemen twee dikke kinderpizza’s en een wijntje om de smaak weg te spoelen. Om 21:00 zien we vanaf een schommelstoel de Old Faithful nog een keertje uitbarsten voor we ons mandje opzoeken.

Het Upper Geyser Basis

Mooi plekje van Upper Geyser Basin

We zijn al vroeg op pad voor een kort rondje Geyser Hill, direct vanuit ons huisje. Het is nog heerlijk rustig en laaghangende mist maakt het allemaal nog mysterieuzer. Het een prachtig stukje van het Upper Geyser Basin. Kleurrijke poeltjes en veel kleine geysers die regelmatig spuiten. Prachtig.

Nadat we de kamer hebben geruild gaan we om 9 uur op pad  We hebben de hele dag ingeruimd om via allerlei grote en kleinere geisers naar het Biscuit Basin en weer terug te lopen. We missen de uitbarsting van de grote Castle en Grand geysers. Ze barsten wel regelmatig uit, maar met een speling van 4 uur. Bij de Riverside Geyser hebben we meer geluk en zien we het water een kwartier lang 20 meter de lucht in spuiten.

Uitbarsting van Riverside Geyser	Castle Geyser	Beauty Pool

De Morning Glory

De Morning Glory

Hoogtepunt van de trip is onze favoriet de ‘Morning Glory’. Het is de mooiste van alle kleurrijke poeltjes. Door verschil in watertemperatuur leven er verschillende algen in de poel. De oranje aan de rand hebben wat koeler water nodig. Als het wat heter wordt zijn de algen groen tot lichtblauw. Prachtig! Het hele gebied ligt vol met zulke poeltjes, maar de Morning Glory is wel de mooiste.

Biscuit Basin

Het stuk van de Morning Glory naar Biscuit Basin wordt door niet veel mensen bezocht. Ten onrechte! We worden verrast door een paar oogstrelende poeltjes. Bij het Biscuit Basin, dat aan de weg ligt, is het weer wat drukker. Ook hier weet je niet waar je moet kijken. Overal spuit wel wat. De Shell Geyser barst om de 5 minuten met een enorm kabaal uit. Wat een dag!

Emerald Pool	Biscuit Basin: De Shell Geyser

Storm ! Tussen de omvallende bomen naar huis.

Kruip door, sluip door tijdens de storm.

In de loop van de middag wordt de felle zon steeds meer verdrongen door kleine regenwolken. Als we op het verste punt zijn wordt de lucht zelfs helemaal zwart en begint het enorm stormen. Om ons heen kraken de bomen en zien we er zelfs een aantal vlak achter ons omvallen. Niet alleen de verbrande, kale bomen vallen om, maar ook op het oog gezonde reuzen. We snellen naar huis. Vlak voor onze hut is het pad drie keer versperd door net omgevallen bomen en moeten we er onder door kruipen om verder te kunnen. Levensgevaarlijk. We zijn dolblij als we veilig bij de lodge terug zijn.Vanuit het restaurant zien we de Old Faithful uitbarsten. De wind is zo hevig dat de toeschouwers doornat zijn. Het water kletst zelfs tegen de ramen van de lodge. Plotseling gaat de storm liggen en is het weer windstil.

Laaghangende nevels

Laaghangende nevels boven een klein moeras.

Het is koud als we vroeg op weg gaan naar de omliggende geyser basins. De laaghangende mist geeft het park een mysterieus uiterlijk. Tussen de mistflarden ontdekken we een groepje elks. We zijn verbaasd dat we er tot nog toe zo weinig tegen gekomen zijn. Tien jaar terug leken er veel meer te zijn. Volgens de rangers zijn de aantallen echter gelijk gebleven. Ze hebben echter meer natuurlijke vijanden gekregen, zoals de oprukkende wolf en vaker voorkomende grizzly beren, en dat maakt ze schuwer. Zo vroeg komen we ook de eerste coyote tegen. We bezoeken eerst de grote Prismatic Spring. Door de mist zien we hem niet goed en besluiten hier later terug te komen.

Artist Paint Pot

Artist Paint Pot .

Bubbelende modderpoel

Een stuk verderop ligt de ‘Artist Paint Pot’. Vanaf een heuvel lijkt het wel een kleurrijke schildersezel. Hier liggen ook de witte mudpools, waar in de witte modder lucht omhoog bubbelt. De modder is vrij dik, waardoor de luchtbellen met een plop knallen. Een heel grappig effect. Na een paar stops, waar we ook weer mooie poeltjes en geysers bewonderen, gaan we terug naar de Grand Prisatic Spring. Het zicht is wat beter, maar de dampen verbergen nog wel de lichtblauwe kleur van de poel. We blijven het de komende dagen proberen.

Uitbarstin van Castle Geyser

Castle Geyser barst uit

Net voor de regen en onweer zijn we terug in de lodge. Aan het eind van de middag is het even droog. Omdat de Castle Geyser elk moment uit kan barsten gaan we weer op pad om dit spektakel mee te maken. Als we halverwege zijn zien we hem in de verte al spuiten. Rennen! Het is gelukkig een lange uitbarsting (25 minuten), al komt er na een paar minuten geen water, maar stoom uit de pijp naar boven. Castle is door zijn vulkaanachtige vorm één van mijn favorieten.

Grand Prismatic Spring

Vanaf een heuvel bekijken we de Grand Prismatic Spring

We hebben de tip gekregen om de heuvel achter de Prismatuc Spring te beklimmen. Je hebt zo een prachtig uitzicht over de mooie poel. Bij Fairy Falls parkeren we de auto en bereiken na 15 minuten de plek waar we naar boven moeten. Er is geen pad en de berg ligt bezaaid met omgevallen, soms zwart geblakerde bomen. Een lastige klim. Hoe hoger we komen, hoe mooier de Prismatic Spring wordt. In het midden turquois en rondom spinachtige oranje uitlopers. Adembenemend.

Inmiddels is de lucht weer helemaal betrokken en dreigt het te gaan regenen. We halen net droog de auto voordat een enorme onweersbui los barst.

In de lodge veroveren we een plekje op de veranda. Ien wil twee kleine eenpersoonsflesjes wijn kopen, maar krijgt ze tot haar verbazing niet mee! Weer die absurde wet hier. In Wyoming mag je niet meer dan één alcoholische consumptie per persoon kopen! We lachen er maar om. Vlak vlak voordat om 20:30 de Old Faithful uit barst gaat de zon precies achter de rookpluin van de geyser onder. Een perfecte afsluiting van de dag.

Bizons bij de Mud Pools

Een imposante bison

Het is weer erg mistig als we even na zessen vetrekken naar Mammoth Springs in het noorden van het park. Daar zullen we twee nachten blijven. Het eerste uur tot de Hayden Valley zien we geen hand voor ogen. Bij de Mud Pools hebben bizons de weg en het parkeerterrein in beslag genomen. We kunnen de imposante dieren tot op enkele meters benaderen. Na een tweede ‘gamejam’, weer een kudde bizons op de weg, zijn we rond het middaguur bij de Canyon Village lodge. Hier kopen we koffie en muffins, die we op een picknicktafel opeten. Eekhoorntjes proberen een graantje mee te pikken en lopen bedelend om het tafeltje. Ien is helemaal geboeid door eekhoorntjes die een rode appel hebben veroverd en deze naar een veilig plekje proberen te rollen.

Grand Canyon of Yellowstone

Grand Canyon of Yellowstone

Na de lunch bezoeken we de Grand Canyon of Yellowstone. Hier hadden we ons weinig van voorgesteld,  maar het blijkt toch heel erg mooi te zijn. We zijn nu wel op een andere plek dan de vorige keer en dat scheelt. De steile canyon is prachtig van kleur en de waterval maakt het plaatje af. Op een kale rots zien we redelijk dichtbij een groot nest van osprays (visarenden).

Uitbarstin van Castle Geyser

Via Mount Washburn gaan we verder naar het noorden. We hebben weer geluk, want we komen een grizzly beer tegen met twee kleintjes. We zijn 2 minuten te laat om ze echt dichtbij te zien, maar de kontjes zijn ook leuk. De kleintjes dartelen door het veld alvorens uit beeld te verdwijnen. Voor we in Mammoth Springs aankomen stoppen we nog even bij een versteende boom.

In Mammoth Springs blijk ik de verkeerde kamer geboekt te hebben (zeggen ze). We slapen nu in cellenblok C. nr. 37, zonder douche en toilet. Verder wel een schone, ruime kamer, maar wel armoe.
Het restaurant maakt alles goed. Ien is helemaal lyrisch over de caesarsalade met blue cheese dressing en vraagt de ober het recept. Dat blijkt geheim te zijn, maar we mogen wel een potje meenemen naar Nederland.

De kalkterrassen van Mammoth Springs

Dode boom tussen de kalkterrassen

Ons onderkomen staat op loopafstand van de Mammoth Hot Springs. Mammoth Springs is een kalkterras dat door het hete opborrelende water is gevormd. Het is het broertje van Pamukkele in Turkije. Aangezien de plaatst waar het water boven komt regelmatig wijzigt vormen zich steeds nieuwe terrassen en drogen oude terrassen uit. De afgelopen jaren is het vrij droog geweest en de meeste terrassen staan momenteel zonder water en lijken te verpulveren. Wat een verschil met tien jaar geleden, toen het vallende water nog onze adem deed stokken. We vragen ons af of de schade niet onherstelbaar is. Een beetje helpen door het oppompen van water had van ons wel gemogen. We voelen ons Romeinen uit het begin van de jaartelling, die door de huidige ruïnes van het zo geliefde Rome lopen.

Het kleine deel dat nog onder water staat.

In een uithoek van Mammoth stroomt nog wat water en krijg je een indruk van hoe het vroeger is geweest. De mooie foto’s geven een vertekend beeld van de situatie. Mensen die hier nog nooit eerder zijn geweest kijken wel hun ogen uit. Het blijft natuurlijk wel een apart natuurfenomeen. In totaal brengen we hier nog bijna 4 uur door, voor we terug gaan naar het dorpje. Daar blijkt een groep elks het groene gras ontdekt te hebben. Overstekend wild in het dorp!
Hier bij Mammoth Springs heeft heel lang het leger gekwartierd. Van hieruit werd het eerste Nationale park van de wereld bewaakt. Het dorpje bevat naast de oude barakken nog een aantal leuke historische gebouwen.

Een elk rust uit op een uitgedroogd terras.

Vergeefse wolvenjacht in Lamar Valley

Na het eten ga ik alleen naar de Lamar Valley op ‘wolvenjacht’. Ien blijft in het hotel kaarten schrijven. In de Lamar Valley zijn zo’n tien jaar geleden de eerste wolven geherintroduceerd. Van hieruit wordt momenteel heel Yellowstone gekolonialiseerd. Er leven nog steeds drie groepen, die zich vaak bij een aantal plekken ophouden. Vooral tegen donker is het gehuil te horen en worden ze regelmatig gespot. Deze tijd van het jaar is echter niet de beste tijd ze te zien. Vanwege de drukte en warmte zoeken ze vaak afgelegen hogere gebieden op. Ik rij naar een aantal hot-spots, maar heb geen succes. Er zijn ook erg weinig wolf-spotters. In het voorjaar hoef je alleen maar te kijken waar deze mensen zich ophouden om de wolven te kunnen vinden. Als het donker wordt ga ik onverrichter zake terug naar Mammoth Springs. ’s Nachts worden we een paar keer wakker van geritsel. Het duurt even voor we door hebben dat een muis zich tegoed doet aan onze crackers. Wat een snel beestje. Als we het licht plotseling aan doen was hij al weer onder de deuropening verdwenen. De vierde keer zag Ien hem in een flits.

Terug naar het zuiden

Grizzly beer met jong, fouragerend langs de weg.

We gaan vandaag weer langzaam terug naar het zuiden en overnachten nog een keertje in de Old Faithful lodge. We nemen weer de route via Mount Washburn en de Canyon lodge. De eerste stop is bij de Fairy Falls. Hier gaat de Yellowstone rivier door een smalle canyon en heb je een mooi uitzicht over een hoge waterval. We kopen er een CD-tje met indiaanse muziek en een Amerikaanse bak koffie (beker van 1\2 liter).

Grizzly beer met jongen !

Vlak voor Mount Washburn is een enorme opstopping. Grizzly beren!! Een moeder met twee jongen vlak langs de weg. Super!

Mount Washburn is de beste plek om grizzly's te zien..

Als ze langzaam de berg af komen hebben de ranchers hun handen vol aan de mensen die te dichtbij willen komen. Het ziet er allemaal vredig uit, maar grizzly’s zijn levensgevaarlij. Vooral als ze met kleintjes zijn. De mensen totaal negerend steken ze na een tijdje de weg over en verdwijnen in het bos  Bij elkaar kunnen we er wel een kwartier van genieten.

Zwarte beer

Zwarte beer in een boom.

Nog vol adrenaline stuiten we na vijf minuten rijden op een nieuwe opstopping. Een zwarte beer in een boom! Op ongeveer dezelfde plek als van de week. Ditmaal zijn we er vroeg bij en kunnen we het tafereel vanaf enkele meters perfect zien, filmen en fotograferen. Op zijn gemakje smult de beer van jonge dennenappels in de top van de boom. Na een tijdje zien we hem behoedzaam uit de boom klimmen en de berg af slenteren. Wat een superochtend! Zou het door de CD met indiaanse muziek komen. Die zetten we voorlopig niet meer af!
De berendag is nog lang niet ten einde. In de Hayden valley ligt een bizonkarkas. Deze is gisteren gestorven na een verloren gevecht met een ander mannetje. ’s Avonds cirkelden 12 grizzly’s er omheen en hebben de sterksten er van gegeten. Vanavond wordt weer een groot spektakel verwacht. We besluiten vanavond terug te komen.

Ongelofelijk dat de boom zo'n zware beer houdt	Na een tijdje klimt hij voorzichtig naar beneden.

Nog meer Grizzly's

Grizzly beer vlak langs de weg

Aan het eind van de Hayden Valley is het al weer raak. In de dichte begroeiing loopt weer een grizzly twee jongen. Er zijn nog geen rangers gearriveerd om de mensen op afstand te houden, zodat je de beren goed kunt zien. De weg ligt een paar meter hoger dan de begroeiing, waardoor je tot op enkele meters van

de beren kunt komen. We maken weer unieke plaatjes. Plotseling besluiten ze de weg over te steken en binnen een paar seconden zijn ze boven. De mensen stuiven uiteen. Tussen de auto’s steken ze over en verdwijnen aan de andere kant van de weg.

Een jonge grizzly kijkt ons vanuit de struiken vragend aan.	Oversteken valt niet mee tussen tientallen auto's.

West Thumb Basin

Na al dit spektakel bezoeken we het West Thumb Geyser basin. Het staat niet hoog op de lijst van dingen die je absoluut moet doen in Yellowstone, maar wij vinden het een absolute topper. Aan de rand van het meer liggen prachtig gekleurde poeltjes. Het zonnetje kleurt alles nog eens extra mooi. Een absolute aanrader.

Grizzly's bij een bison karkas

Links het karkas, rechts komt een grizzly aanstormen.

We komen pas laat in de middag aan bij de lodge. Snel inchecken, uitpakken en na een uurtje weer het hele eind terug naar het bizon karkas. Vlak voor we er zijn staat een eland vrouwtje met jong in een moeras langs de kant van de weg te poseren. Bij het karkas is het zoals verwacht een enorme drukte. In het veld staat al een lange rij met mensen. Gewapend met telescopen en verrekijkers houden ze het al begonnen spektakel in de gaten. Op zo’n 200 meter zijn de grizzly’s al gearriveerd. Iemand heeft al 12 verschillende exemplaren geteld. Voor onze ogen voltrekt zich een spektakel dat je maar zelden mee maakt. Om beurten komen grote grizzly beren rennend op het karkas af en verjagen de beer die net zit te eten.  Grote stofwolken als de etende beer zich uit de voeten maakt. Er zijn ook vrouwtjes met jongen, die op gepaste afstand op hun beurt wachten. Als de mannetjes even druk met elkaar bezig zijn pakken de vrouwtjes even een biefstukje mee om even later weer weg gejaagd te worden. Met de telescoop kun je het karkas perfect zien. Poot er in en met volle kracht trekken aan het vlees. Eenmaal wordt het enorme karkas door een groot mannetje met speels gemak omgekeerd!  Een bald eagle (grote visarend) komt ook even poolshoogte nemen.

Op gepaste afstand wordt het spektakel gevolgd. .

Na een tijdje heeft een vrouwtje met jong er genoeg van en komt recht op ons af. Hals over kop worden alle telescopen en tuinstoelen opgepakt om ruimte te maken. Door een haag van mensen lopen ze naar de andere kant van de weg.
Tegen donker gaan we naar de Canyon lodge om wat te eten. Het restaurant blijkt al dicht te zijn en ons rest niets anders dan een smerige, koude hotdog en een cola om het weg te spoelen. Bah! Het is nog ruim een uur in het donker terug rijden naar onze lodge. Doodmoe, maar supervoldaan ploffen we tegen elven in bed.

Afscheid van Yellowstone

Elks in de mist .

We staan vroeg op om nog een uitgebreid rondje langs de geisers te maken. We genieten van de vroege stilte, de borrelgeluiden, fascinerende kleuren en spuitende geisers. Een beetje emotioneel pakken we na twee uur onze spullen en gaan op weg. We stoppen nog even bij het Black Sand basin. Ook hier weer prachtige kleuren en een wilde geiser, die om de paar minuten uit barst. We parkeren hier de auto en lopen ter afsluiting nog even het gebied in. Via de nu rustige Daisy geyser en aparte Punch Bowl nemen we bij ‘onze’ Morning Glory afscheid van ons zo geliefde Yellowstone. We hebben hier een een fantastische week gehad!

Black Sands basin	Een van Ien d'r favorieten
Excelcior	Grand Prismatic Spring

560 km rijden naar Salt Lake City

We rijden zonder te stoppen via Grand Tetons het park uit. Na Jackson hole nemen we niet de saaie highway, maar nemen een mooiere route langs de grens met Idaho. In het dorpje Everstone nemen we bij Domino’s een pizza. Zo uit de doos zonder bestek. Na 560 km rijden zijn we tegen 22:00 in Heber city, even buiten Salt Lake city. Hier nemen we een kamer in het chauffeurshotel “de Vickinglodge”.

Op naar het volgende hoogtepunt

Entree Capitol reef .

Als we opstaan is er geen water. De aangekondigde reparatie van een half uurtje is gisteravond zeker niet gelukt. Meerdere gasten proberen iemand van de receptie te vinden, maar die hebben zich verstopt. Zou ik ook doen met al die brede vrachtwagenchauffeurs. Als er om half negen nog niemand is om wat water te regelen gaan we maar op pad. Het is nog een paar uur rijden via een mooie route naar Bicknell. Hier hebben we net buiten Capitol Reef een leuk familiehotelletjes geboekt. We hebben een grote kamer, waar we onze danspasjes uitgebreid kunnen oefenen.`

Eerste kennismaking met Capitol Reef

Capitol Reef .

Tegen de avond gaan we Capitol Reef al vast een beetje verkennen. Het niet zo bekende park heeft prachtige rotsformaties. Echt wild-west. We lopen naar een paar uitzichtpunten en genieten van de warme kleuren. We eten aan de weg in een restaurantje met uitzicht over Capitol Reef. Het eten is ook heerlijk. We nemen forel, wijntje er bij. Gezellig. Beneden zien we een haas met gigantische oren. Ien ergert zich dood aan de ober. Heel gemaakt vriendelijk staat hij je te woord. Zo overdreven kan zelfs John Cleese het niet. Eenmaal schiet hij uit zijn rol. Als hij twee in plaats van één biertje komt brengen en wij er geen twee willen zegt hij ‘dan niet’ en giet de halve liter in één beweging naar binnen. Alleen het boertje ontbreekt.