Ans haar 80e verjaardag vieren we in de USA !

Moeder Ans wordt 27 april 80 jaar en dat moet natuurlijk worden gevierd. Ans gaat al jaren met ons mee in de meivakantie en dit jaar mocht zij de bestemming uit kiezen. De natuurparken van Mid-west Amerika, zoals de Grand canyon en Yellowstone, bleken nog een onvervulde wens te zijn. Aangezien Yellowstone, samen met Etosha in Namibië, bij ons op nummer één van de mooiste natuurparken staat is dat voor ons beslist geen straf. Ik wilde altijd al graag naar een winters Yellowstone en eind april moet er nog redelijk wat sneeuw liggen. We vliegen op Las Vegas en gaan van hieruit twee weken toeren. Vanaf Salt Lake city vliegen we weer terug.
De weken voor de reis waren nogal stressy. Druk op het werk en verschillende medische problemen zorgen er voor dat we gisteravond bij het pakken pas een beetje in vakantiestemming kwamen.

Via New York naar Las Vegas

Redelijk ontspannen nemen we vanaf Ans de tram naar het station en hebben meteen de trein naar Schiphol. We moeten nog veel regelen op Schiphol en de drie uur voor de vlucht hebben we hard nodig. We kunnen nog net een bakje koffie nemen voor we precies op tijd vertrekken. We hadden aanvankelijk een rechtstreekse vlucht geboekt, maar het schema is een aantal keren ongunstig gewijzigd waardoor we nu via New York vliegen met maar een uurtje overstaptijd voor de aansluiting naar Las Vegas. Dat lijkt onmogelijk, maar bij Delta en de KLM blijven ze me verzekeren dat het een ‘normale’ overstap is. Slap gelul natuurlijk, want je moet je bagage ophalen, door de douane, bagage weer inchecken en naar een andere terminal voor de vlucht. Juist om dit gedoe te voorkomen had ik een rechtstreekse vlucht geboekt!
Maar goed, eerst de vlucht van Amsterdam naar New York. We hebben een Delta vlucht geboekt, maar die wordt verzorgd door de KLM. De laatste keren was de service van de KLM vreselijk slecht en vlogen we met oude vliegtuigen. We zijn dan ook verbaasd als het dit keer helemaal perfect is. Vriendelijke stewardessen, perfecte service en iedereen een privé monitor waarop je kunt kiezen uit tientallen films, spelletjes en nog veel meer.

Door rolstoel halen we de aansluiting

Met Ans in de rolstoel mogen we overal voor.

We zijn precies op tijd in New York. Ik heb voor Ans een rolstoel geregeld. Dat blijkt een meesterzet te zijn. We lopen enigszins beschaamd langs de enorme rij bij de douane en mogen zijn meteen aan de beurt. Hierna moeten we de bagage van de band afhalen en na de volgende controle weer inchecken. De bagage is al gedeeltelijk op de lopende band, maar omdat iedereen nog in die lange rij bij de douane staat loopt de band helemaal vol waardoor er geen nieuwe bagage meer bij kan. Zo duurt het nog ruim een kwartier voordat we de rugzakken hebben. We worden bij de metro afgezet. Hiermee moeten we van terminal 4 naar 3. Inmiddels hebben we nog maar 20 minuten voor de vlucht vertrekt. We regelen weer een rolstoel en snellen weer langs de uitgebreide security. Ook hier kunnen we de tas met medicijnen (vloeibare flesjes) door de controle krijgen. Het medische paspoort doet wonderen.
Als we bij het vliegtuig komen willen ze net de gate afsluiten. Onze boarding passen worden al niet meer door het systeem herkend, maar dat is gelukkig snel opgelost. Als laatste betreden we het afgeladen vliegtuig. Zonder rolstoelhulp en bijbehorende privileges hadden we het nooit gered. Hoezo normale aansluiting.
Het is nog 6 uur naar Las Vegas. Daarvan is 1 uur gepland voor het wachten in de file. We hebben bijna 30 wachtende vliegtuigen voor ons! Na een uur gaan we inderdaad de lucht in. Het is krap in het vliegtuig. De stoelen kunnen niet eens naar achteren. Erg vervelend, want het is voor ons al na middernacht.

Aankomst in Las Vegas

Ons hotel Tropicana

Acht uur ’s avonds (voor ons 9 uur later) landen we in Las Vegas. Het grote avontuur kan beginnen!
Als we het vliegtuig uit komen staat er al weer een rolstoel voor Ans klaar. Daar maken we weer dankbaar gebruik van om snel bij de bagageband te zijn. We zijn er als eersten, maar gaan als laatste zonder bagage weg. Door de te korte overstaptijd zijn onze koffers in New York achter gebleven. Ze komen nu met de volgende vlucht (vannacht) en worden naar ons hotel gebracht.
Met een busje worden we naar ons auto verhuurbedrijf Alamo gebracht. Hier staat gelukkig niet zo’n lange rij als de vorige keer en ik ben meteen aan de beurt. Binnen tien minuten is alles geregeld. Ik laat me een upgrade aanpraten en heb even spijt van mijn zwakte, maar als we even later in een super-de-luxe Dodge stappen en de dames enthousiast reageren is dat snel over.
We slapen twee nachten in het Tropicana hotel. Het ligt vooraan de Las Vegas boulevard, de ‘strip’, vlak naast bekende thema hotels als Excalibur, New York, MGM en Luxor. We zijn er binnen een paar minuten, genoeg om ons weer helemaal thuis te voelen in deze geweldige lichtstad.
Tropicana is een vervallen hotel. De vleugel waar wij slapen is al afgeschreven en had jaren geleden al afgebroken moeten worden. Maar goed, het was lekker goedkoop en de bedden lekker zacht. We gaan meteen onder de wol. Het was een vermoeiende vlucht.

Hotel Excalibur	Hotel New York	Las Vegas by night

Bagage is vannacht aangekomen

De afspraak was dat de receptie een bericht zou sturen (lampje op de telefoon) als de bagage er is. Dat zou uiterlijk 3 uur zijn. Als het lampje om 7 uur nog niet brandt ga ik uit bed en loop door het casino, waar de eerste verstokte gokkers al weer hun plaats hebben ingenomen, naar de ‘bellboy’. De boy blijkt een vriendelijke oudere man te zijn, die blij is dat ik me meld. Hij heeft vannacht 4 koffers gekregen en geen enkel idee wat hij mee aan moest. Delta blijkt ze ingecheckt te hebben op Ien d’r naam en het hotel staat op mijn naam. In ieder geval, iedereen blij. De dames kunnen met een gerust hart wakker worden.
Ik ben toch wakker en ga het hotel een beetje verkennen. Wat een vergane glorie. Alles is oud, vervallen of kapot. De tropische tuin, vijftig jaar geleden vast iets unieks, stelt helemaal niets voor. Ik moet lachen om de $7 p.p. die we verplicht per nacht moeten betalen voor deze ‘extra faciliteit’.
We ontbijten op de kamer. We hebben de goede gewoonte bruine boterhammen met kaas uit Nederland mee te nemen voor de eerste ochtend. Hoeven we niet meteen aan de vette muffins of gore Amerikaanse koekjes. Hierna kunnen we op stap. Vandaag laten we Ans een selectie zien van de pracht, praal en soms ook kitsch van Las Vegas. De hotels langs de boulevard hebben om gokkers te trekken allemaal een thema. Zo is het Luxor hotel gebouwd in de vorm van een piramide, lijkt Excalibur op het kasteel van koning Arthur en vinden er ware piratengevechten plaats voor het Treasure Island (pirateneiland) hotel.

Hotels Paris en Ceasar's Palace (Rome)

Poseren voor de Arc de Triomphe

We rijden eerst naar hotel Paris. Hier hebben ze buiten een op schaal gemaakt Eiffeltoren en de Arc de Triomphe gebouwd. Binnen is het Europees gezellig met kleine Parijse straatjes, gezellige patisserieën en chique winkeltjes. Om er te komen moet je jezelf natuurlijk wel door een oerwoud van gokautomaten banen, waar de schaars geklede dames de gokkers van drankjes voorzien.
Tegenover Parijs ligt Rome (Ceasar’s palace). Achter de gokhal is het Italiaans gezellig. De fontein, afgeleid van de bekende Trevi fontein, spuit op een pleintje vol pizzeria’s en terrasjes. De bewolkte kunsthemel verandert af en toe subtiel van kleur. We lopen door de lange gangen vol aparte winkels, waaronder eentje die speelgoed dieren op waar formaat verkoopt. Zal het verkopen? Wie wil er nou een pluche olifant of giraffe op ware grote in de huiskamer? Nou ja, als je om je heen kijkt zie je gekken zat.

Het San Marcoplein van Venetië.

Wat zijn die Amerikanen soms dik. Ans denkt nog dat het aangeboren is omdat soms hele families achter elkaar aan waggelen. Pas als ze ziet dat ze in beide handen een hamburger vast houden heeft ze door dat het niet aangeboren, maar aangegeten is. Als we Rome verlaten komen we bij hele aparte roltrappen, die in bogen om elkaar heen lopen. Heel apart en chique.

Hotel Venice

Tegenover Rome ligt Venetië. Een van de nieuwste en meest luxueuze hotels. Je komt er via de Rialto brug (‘brug de zuchten’) en de bekende toren van het San Marco plein. In het hotel varen gondeliers, die voor hun passagiers tot vervelens toe ‘Oh solo mio’ zingen. Ook hier weer gezellige straatjes met exclusieve winkeltjes. Apart is dat we niet eerst door het casino worden gejaagd om er te komen. Na Venetië gaan we terug naar het hotel om wat bij te slapen.

Voor we gaan eten lopen we even naar het aangrenzende, in de vorm van een piramide gebouwde Luxor hotel. Binnen staan grote beelden van farao’s en buiten ligt de sfinx (met neus) geflankeerd door een obelisk. Met de monorail rijden we terug naar ‘ons’ kruispunt en lopen over de brug naar het MGM hotel. Hier eten we in het grappige jungle restaurant, waar de olifanten brullen en af en toe een krokodil dampend het water uit komt.

Hotel Luxor in de vorm van een pyramide.	De Trevi fontijn in Ceasar's Palace.	Sjieke trappen als we Ceasar's Palace verlaten..

Las Vegas by night

Na het eten bekijken we even vanaf de loopbrug het prachtig opgelichte Excalibur en het New York hotel (Vrijheidsbeeld, hotel in vorm van skyline Manhattan). Het was de bedoeling om nog even over de verlichte strip te rijden, maar we zijn zo moe dat we de avondattracties (vulkaan Mirage, piratengevecht, fontein spektakel) aan ons voorbij moeten laten gaan.

Via de Hoover dam naar Sedona

Ik denk te weten dat het in Las Vegas een uur eerder is dan in Arizona, waar we vandaag naar toe gaan. Omdat ik vroeg weg wil (we moeten veel rijden) heb ik gisteravond de tijd van alle klokken, wekker en horloges al vast een uur vooruit gezet. We staan dus lekker vroeg op en zijn al voor achten onderweg naar Arizona. Het is ruim 400 km rijden naar onze bestemming Sedona. Sedona ligt ten zuiden van de Grand canyon en moet spectaculaire bergen hebben.

Op weg naar Sedona.

We laten al snel Las Vegas achter ons en komen na een uurtje rijden bij de bekende Hoover dam. Deze dam is een van de kunststukjes waar de Amerikanen trots op zijn. De dam is een enorm bouwwerk en gebouwd tussen twee bergwanden. De woeste Colorado rivier is hier getemd, waardoor het stuwmeer Lake Mead is ontstaan. Voordat de Colorado in het stuwmeer uit komt stroomt het met woeste kracht door de Grand canyon.
In de richting van de Grand canyon zien we het landschap langzaam veranderen. Net buiten Las Vegas is het een dorre woestijn met af en toe wat groene polletjes. Hoe verder we komen, hoe meer struikjes er komen. Ze worden ook steeds groter en we zien ook de eerste planten. Weer wat verder komen we ook kleine cactussen tegen.
Bij Flagstaf gaan we niet links (Grand canyon), maar rechts af. Hier nemen we de aanbevolen ‘scenic highway’ naar Sedona. Het begin gaat voornamelijk door dichte bossen. Bij het eerste uitzichtpunt gaan we er uit. Het is koud en er staat een gemene harde wind. Het uitzicht is mooi, maar valt gezien de lovende beschrijving flink tegen. Pas als we bijna in Sedona zijn wordt het mooi. De bergen kleuren rood en hebben grillige vormen. Het idiote is dat je niet van de weg af mag zonder een kaartje. Bij het bezoekerscentrum wil ik een pas kopen die voor alle parken geldig is, maar de goede man heeft geen wisselgeld (pas kost $80) en het is de enige plek in de USA waar je niet met een creditcard kunt betalen. De enige optie is een duur los ticket, maar dat kan die op z’n buik schrijven.
Bij een paar uitzichtpunten gaan we er even uit en maken mooie foto’s. Het is een toeristisch gebied, waar mensen naar toe komen om even lekker door de natuur te rossen met een landrover, quad of cross-moter. Het gebied is pas echt mooi rondom het dorpje Sedona, waar het zelfs in het laagseizoen erg druk is.

Overnachten in Oak Creek

We hebben een hotel in het dorpje Oak creek, net buiten Sedona. Hier hebben we het leuke hotelletje ‘Views Inn’ geboekt.  Snel de bagage uit de auto en terug naar Sedona voor de zonsondergang bij het hooggelegen vliegveld. Het is er erg druk. We snappen er niets van, want het licht is te slecht voor een foto en de mooiste bergen liggen aan de andere kant van het plateau. Ook de zonsondergang zelf is weinig spectaculair. Ietwat teleurgesteld rijden we terug naar Oak Creek en vinden hier een verrassend leuk restaurantje (‘Marketplace’). Het eten is ook prima. Ien smult van de heerlijke zalm. We liggen dubbel als we naar het toilet willen. Achter de deur met het bordje ‘Restroom’ is de donkere parkeerplaats, met even verderop een publieke toilet. Als de deur achter je dicht slaat ben je buiten en kun je alleen nog maar via de hoofdingang (andere straat) naar binnen.

Aparte rotsformaties rondom Sedona	Sedona	Sedona

Ik ben vanmorgen al vroeg op pad. Terwijl de dames zich klaar maken voor de dag stap ik in de auto om de prachtige rode bergen van Sedona in het ochtendzonnetje te fotograferen. Ik denk vroeg te zijn, het is 6:30, maar boven de bergen hangen al twee luchtballonnen met nog vroegere vogels. Wat is de omgeving hier mooi! Prachtig die rode, vreemd gevormde bergen. Op de terugweg zie ik het eerste wild. Een everzwijn net buiten ons dorpje Oak Creek.
Om kwart voor acht ontbijten we. Nou ja, ontbijt?!?! Een kannetje koffie, wat warm water en een paar in plastic verpakte muffins. Ien gaat even verderop bij de supermarkt maar brood halen. Dit roosteren we en beleggen het met zelf meegenomen chocoladepasta. Een voordeel, we zijn een half uur later al op pad. Ien laat in het restaurant haar jas liggen. Gelukkig heeft ze nog haar winter- en regenjas bij zich.

Mooie route naar de Grand Canyon

We nemen dezelfde weg terug naar Flagstaff. Het is zonnig en het lijkt alsof de ‘Oak Creek Drive’ route nu veel mooier is dan gisteren. Vanuit Flagstaf nemen we de 180 naar de Grand canyon. Een mooie route door de bossen. Om de paar kilometer worden we gewaarschuwd voor overstekend wild, maar de beestjes laten zich nog niet zien.
Nog voor het middaguur zijn we bij de Grand canyon. We hebben een hotel (Best Western) vlak buiten het park. Inchecken kan officieel pas vanaf vier uur, maar als ik de medewerkster lief aankijk mogen we al naar onze kamer. Het is lekker luxe. Ans slaapt vannacht weer bij ons op de kamer. Wel zo gezellig.

De Grand canyon !!

Nadat we de spullen hebben uitgeladen gaan we het park in. Het is prachtig weer. Lekker zonnetje en de sterke wind van gisteren is gaan liggen. We zetten de auto vlak bij het bezoekerscentrum neer en lopen een route langs de rand van de canyon. Prachtig! De overkant ligt hemelsbreed 29 kilometer verderop, maar het lijkt alsof je er zo naar toe kunt lopen. De Colorado rivier heeft zich zo diep door het poreuze gesteente gekerfd dat hij maar op één plekje te zien is. Het lijkt wel een klein groen meertje. Onvoorstelbaar hoe één rivier in vele miljoenen jaren een kilometers diep gat in de bodem heeft kunnen maken. 

Onbedoelde wandeling van 6 km langs de rim

We denken dat we vlak bij de hotels zijn uitgestapt. Die blijken echter zo’n 6 km verderop te liggen. Een hele tippel dus, zeker voor de bijna 80 jarige Ans. We doen het rustig aan en genieten van elk uitzichtpunt. Gelukkig zijn er veel bankjes langs de route en daar maken we uitgebreid gebruik van. Ans is blij als we aan het eind van de middag weer in de bewoonde wereld zijn. We nemen een biertje in een hotel en bekijken op de meegesjouwde notebook de foto’s. Ons plan om met de shuttlebus vanaf de hotels de uitzichtpunten van de westkant te bezoeken verplaatsen we maar naar morgenochtend.
Met de shuttlebus rijden we terug naar de auto. Samen met Ien loop ik nog wat uitzichtpunten af. De kleuren zijn prachtig zo in het avondzonnetje. Ans blijft even op een bankje van het uitzicht genieten. Laat in de middag rijden we terug. Onderweg zien we de eerste twee herten (elks) langs de kant van de weg. Het zijn vrouwtjes, dus zonder imposant gewei. Prachtige dieren.
We willen eten bij het gezellig uitziende restaurant aan de andere kant van de weg. Het blijkt een schreeuwend dure tent te zijn, zodat we in de vrieskou naar andere gelegenheden in het dorpje moeten. Uiteindelijk komen we in een typisch Amerikaanse vreetschuur terecht. Een vette hap voor weinig. Moeten we niet te vaak doen anders gaan we ook waggelen.

Ans 80 jaar !!

Ans 80 jaar !!

Ans is vandaag 80 jaar !!! We hebben ballonnen en serpentines bij ons. Ze ligt nog op één oor als we haar wakker zingen. Ze is helemaal verrast als we op de laptop filmpjes van Bob en Anne Marie laten zien, waarop ze moeder hartelijk feliciteren met haar verjaardag. Het ontbijt in het Best Western hotel is ook feestelijk. Erg uitgebreid en er zijn zelfs aardbeien!

Monument Valley

Na alle feestelijkheden rijden we via de oostkant langs de Grand canyon langzaam het park uit. We stoppen bij een aantal uitzichtpunten, waarna we via een mooie weg naar de Monument Valley rijden. Dit is de plek waar vanwege de enorme rotspilaren en ruige uitstraling veel cowboyfilms zijn opgenomen. Het mooiste deel van het park wordt door nazaten van de heldhaftige Cheyenne (?) indianen beheerd. Je kunt er met de eigen auto tussen de aparte rotsformaties rijden. Er is pas een hotel geopend, maar dat is meteen al zo populair dat er geen plekje meer vrij is. We rijden de vallei in en nemen weer de prachtigste foto’s. Hier krijg je echt het ‘Wilde westen gevoel’! We hebben helaas geen tijd om het hele rondje te maken, maar Ans heeft wel een goede indruk van het mooie gebied.

Monument Valley

Mexican Hat - Auto valt in slot

Tegen donker rijden we naar het plaatsje Mexican hat en nemen hier een ander hotelletje dan de vorige keer. Een goede keus. Mooie kamers met uitzicht op een rivier en niet al te duur. Iets verderop eten we in een gezellig restaurant. Als we hierna naar onze kamer terug willen druk ik per ongeluk op de rode alarmknop van de auto. Hij begint als een gek te toeteren. Ik heb geen idee hoe ik het kan stoppen en druk op allerlei knoppen, waardoor het systeem helemaal ontregeld raakt. Hij begint als een gek te toeteren. Ik heb geen idee hoe ik het kan stoppen en druk op allerlei knoppen, waardoor het systeem helemaal ontregeld raakt. Door de aardige mensen van een hotel naast het restaurant worden Ien en Ans terug naar ons hotel gebracht. Niet ver, maar wel een kleine km omhoog. Ik blijf bij de auto en hoop dat het systeem zich weer reset. Na een paar minuten houdt het toeteren op, maar de elektronische sleutel blijft geblokkeerd. Na 45 minuten loop ik maar terug naar het hotel.

Omgeving van Mexican Hat

Er staat een lange rijdag geland, maar dan moeten we wel een auto hebben en daar kunnen we nog steeds niet in. Het papiertje met telefoonnummer van de Alamo ligt in de auto, maar op; internet kan ik gelukkig het noodnummer vinden. De oplossing blijkt eenvoudig. In de elektronische sleutel zit een noodsleutel verstopt, waarmee je in de auto kunt komen en de auto kunt starten, waarna alles het weer doet.

Valley of the Gods

Het is opnieuw prachtig weer als we richting Capitol Reef vertrekken. De weg er naar toe staat als één van de mooiste routes beschreven in mijn ‘Scenic Highways’ boek en daar is geen letter van gelogen! Vanuit Mexican Hat duiken we een onbekend stuk van de Monument Valley in, de ‘Valley of the gods’. De prachtige zandweg langs enorme kleurrijke rotsen zijn een perfect begin van de dag. We snijden en passant ook een stuk weg af en gaan bij de steile S-bochten die ons uit de vallei leiden de weg weer op.

Valley of the gods

Natural bridges

Owachomo bridge

Rond het middaguur maken we een uitstapje naar het Natural Bridges national monument. Het ligt even ten westen van het Canyonlands NP, een prachtig gebied dat we helaas over moeten slaan. In Natural Bridges is een rondje van 2 uur uitgezet dat langs een drietal door regen, wind en riviertjes gevormde bruggen leidt. De rotsen hebben hier een wat grauwe witte kleur, wat het een stuk minder mooi maakt dan bv het Arches park. Voor ons is het de enige mogelijkheid Ans kennis te laten maken met de grillig gevormde bruggen en bogen van dit gebied. Bij alle drie de bridges gaan we er even uit. Het waait behoorlijk en we duiken na de foto’s snel de auto weer in. Alleen bij de laatste, de Owachomo bridge, lopen we het pad naar beneden. Het is een de mooiste brug, die qua vorm niet zou misstaan in het Arches NP.

Mooie route naar Capitol Reef

Als we onze route vervolgen wijzigt het landschap een aantal keer dramatisch. Om de paar kilometer stoppen we om foto’s te nemen en ons te vergapen aan al dat moois. Vlak voor Capitol Reef lijken de bergen wel versteende zandduinen. Heel apart. Als we in Capitol Reef aankomen is het bezoekerscentrum net dicht (17:00), maar omdat het pas rond achten donker wordt rijden we toch nog de mooie route langs het ‘rif’. Het gebied lijkt mooier dan we in onze (verse) gedachten hebben. Met de auto rijden we één van de steeds nauwer wordende kloven in. Heel apart.
We overnachten net buiten het park in het Rim Rock hotel. Hier kun je heerlijk eten met uitzicht op het park. We kijken nog uit naar de langorige hazen die we hier de vorige keer in de schemer uit de holen zagen kruipen, maar die laten zich vanavond niet zien.

	Capitol Reef

Mooie ochtend in Capitol Reef

Na een vroeg ontbijtje gaan Ien en ik even samen het park in voor een ochtendwandeling. Wat een prachtig park is het toch. Toch wel één van onze favorieten. Snel rijden we nog een paar uitzichtpunten af voor we Ans bij het hotel ophalen. Het is prachtig weer en we besluiten ons vertrek nog even uit te stellen en nog een keertje door de prachtige canyon te rijden. We kunnen er geen genoeg van krijgen!

Scenic Highway 12

Onze blokhutten in Tropic

’s Middags gaan we pas op weg naar Bryce canyon. We nemen de om zijn mooie uitzichten bekende highway 12. Vanuit Capitol Reef moeten we eerst flink klimmen. Boven komen we de laatste restje sneeuw tegen. Het is nog even spannend  als we in een plaatsje niet kunnen tanken en 100 km verderop pas terecht kunnen. Gaat net goed. We stoppen even in Calf Creek. Hier kun je een prachtige wandeling maken, maar daar hebben we vandaag (weer) geen tijd voor.

Tropic (Bryce Canyon)

Tegen de avond zijn we bij Bryce canyon. We rijden snel nog even door de Red canyon en bezoeken kort het park.

De Red Canyon

Een stralende dag. Na het ontbijt rijden we eerst naar de Red Canyon. Het heeft dezelfde rotsformaties als de Bryce canyon, maar de aarde is iets roder van kleur. We doen een korte trail. Ans tippelt lekker mee en komt zo ook midden in het gebied terecht. Als het te steil wordt zoekt ze een lekker plekje op en lopen Ien en ik nog een stukje door. Je kunt hier foto’s blijven nemen, zo mooi is het.

De Red canyon

Bryce canyon

Na een uurtje rijden we via twee uit de rotsen gehouwen tunneltjes naar Bryce canyon. Vlak bij het Visitor Centre heeft zich een groep grappige prairiedogs gevestigd. Die hebben we hier nog nooit eerder gezien. Op hun achterpoten houden ze de omgeving in de gaten en verdwijnen snel in hun hol als er onraad dreigt. Met de auto rijden we naar het verste punt van het park. Onderweg kun je er op veel plaatsten uit om even over de rand te kijken naar een steeds wisselend landschap. Op sommige plekken liggen nog de laatste sneeuwresten die herinneren aan de koude winter. Een paar weken terug lag hier nog een dikke sneeuwlaag. Tegen de avond rijden we terug naar Inspiration point voor de zonsondergang. Dit punt is één van de mooiste plekje van Bryce Canyon. Je hebt een groots uitzicht over de canyon en moet de neiging onderdrukken om van elk uniek rotspuntje een foto te maken.

Mooie tunnel bij de Red Canyon	Typische pinnacles van Bryce canyon.	Natural bridge (Bryce Canyon)

Bryce Canyon

De Logan Canyon ligt nog vol sneeuw.

Vandaag hebben we een hele lange rijdag naar het noorden. We proberen zo dicht mogelijk in de buurt van Yellowstone te komen, een rit waar ik twee dagen voor heb uitgetrokken.  Het is zonnig en als we Salt Lake city passeren hebben een mooi uitzicht over de besneeuwde bergen. Hoe noordelijker we komen, hoe kouder het wordt. Net boven Salt Lake gaan we de snelweg af en rijden bij Logan de bergen in. Deze route, de Logan canyon, is ’s zomers en in de winter een trekpleister. Mooie bossen vol wild en een goede plek om elanden tegen te komen. In de nadagen van de winter is het een trieste bedoeling. Er ligt nog wel sneeuw, maar de wintersporters zijn verdwenen. Het wild is ook naar lagere delen getrokken. Het (dure) hotel, waar ik wilde overnachten, rijden we maar voorbij en komen aan de andere kant uit bij Bear Lake. Ook hier is alles in diepe rust en zijn alle hotels gesloten. We besluiten nog een tijdje door te rijden en komen tegen donker in het plaatsje Afton terecht. Hier nemen we een leuk motel en er is in het dorpje zelfs een restaurant om te eten.

West-Yellowstone: toegangspoort tot het machtige park.

De besneeuwde entree

De mooie weg door het Grand Teton park naar Yellowstone is helaas nog afgesloten, zodat we via allerlei kleine wegen naar de Noordwestelijke ingang van Yellowstone moeten. De omweg via de Logan canyon heeft ons veel extra tijd gekost en we zijn vanmorgen nog een paar uur onderweg om het dorpje West-Yellowstone te bereiken.
Als we in de buurt van Yellowstone komen rijden we regelmatig langs besneeuwde velden, waar prachtige kraanvogels op zoek zijn wat eten. We lunchen in West-Yellowstone. Het dorp is verlaten, maar wel helemaal ingericht op het (massa)toerisme. Veel mensen overnachten ’s zomers hier en bezoeken van hieruit het park.

Bizons op de weg !!.

Bizons verwelkomen ons

Om half twee rijden we ons geliefde Yellowstone binnen. Het is hier in het westen verrassend groen. Vanuit het hele, op veel plekken nog dik besneeuwde park trekken de dieren naar hier om zich tegoed te doen aan het eerste groen. Direct na binnenkomst komen we al grote groepen bizons tegen, die zich tussen de auto’s door verplaatsen. Een paar keer worden we helemaal omgeven door deze imposante dieren. Langs de rivier zien we ook grote elks. Ze hebben hun imposante geweien in de herfst afgeworpen en kleine uitstulpingen kondigen de nieuwe al weer aan.
We volgen de rivier en worden door anderen geattendeerd op een wolf in de verte. Met de verrekijker spotten we voor het eerst dit bijzondere dier.

Norris geyser bassin

Ans maakt bij Norris voor het eerst kennis met het geiser bassin. Niet alle paden zijn sneeuwvrij en het lukt ons dan ook niet het hele rondje te lopen. Het is bewolkt waardoor de kleuren niet helemaal tot uitdrukking komen. Heel mooi is wel de stomende geiser met een conische sneeuwvulkaan om zich heen. De grote geiser blijkt op dit moment zeer onregelmatig uit te barsten. Om de paar dagen in plaats van eens per twee uur. Trekt wel weer bij, zeggen ze, maar daar hebben we nu niets aan.

Overnachten buiten de North gate

We besluiten vandaag door te rijden naar het noorden. Hier zijn de Mammoth Springs en je kunt er lekker eten. Ik doe nog een poging voor weinig in het hotel te overnachten, maar als er niets aan de prijs gedaan kan worden rijden we naar het dorpje net buiten de gate en nemen daar een goed, maar goedkoop hotelletje. Hierna rijden we terug naar Mammoth Springs om te dineren. We komen onderweg veel bizons en elks tegen. In deze tijd krijgen de bizons hun jongen. Bij sommige kleintjes kun je de resten van de navelstreng nog zien.
In Mammoth springs moeten we uitkijken voor de elks. Ze hebben de grasvelden en de straten rondom het hotel en de (oude en verlaten) militaire basis massaal in bezit genomen. In het donker is het best een linke situatie met al die enorme dieren op de weg.

Mooie geisers en poeltjes.	Yellowstone in de sneeuw !	Bisons op de weg !!

Lamar Valley

We zijn om 6:45 op en gooien snel alles in de auto. We ontbijten in het park, waarna we de Lamar valley inrijden naar de oostelijke ingang. We hopen hier groot wild, waaronder wolven, tegen te komen. De weg naar de Lamar Valley is veelbelovend. Op de sneeuwvrije flanken van de omringende heuvels hebben de elks en bizons de beste plek van het park gevonden om te grazen. Op een rotsblok zien we een enorme bald eagle zitten. We stoppen op de verder lege weg om het dier goed te kunnen zien. Plotseling stopt er achter ons een auto met een ranger. De muts gebied ons om verder te rijden. Ze zal het van de zomer nog moeilijk krijgen als iedereen stopt voor zo’n mooi plaatje. Even verderop komen we een groepje bighorn sheep tegen. Helaas zijn het allemaal vrouwtjes. De mannetjes hebben zo’n indrukwekkende ronde hoorn. De Lamar valley zelf valt zwaar tegen. De zijwegen zijn afgesloten om de wolven en grizzly beren rust te gunnen. De beren komen in deze tijd uit hun hol en ruimen de ‘winterkills’ op. Omdat ze zo hongerig zijn, zijn ze erg agressief en verdedigen ze hun prooi tegen alles en iedereen die in de buurt komt. Hoe verder we de Lamar valley in rijden, hoe witter het wordt. Mooi landschap, maar waar sneeuw is, is geen wild.
We overnachten de komende dagen in de snow lodge bij de Old Faithfull geiser aan de andere kant van het park.

Mammoth Springs

We keren de Lamar valley de rug toe en gaan terug via Mammoth springs. Ans voelt zich helaas niet zo lekker als we de aparte kalkterrassen willen bezoeken. Ien en ik gaan dus eventjes samen. Er lijkt in twee jaar veel veranderd te zijn. Waar water stond is het nu droog, terwijl zich op andere plekken juist weer stroompjes hebben gevormd. Per saldo is het wel (weer) een stuk droger geworden. In de handboeken staat dat het elk jaar minder wordt en Mammoth springs langzaam maar zeker aftakelt. Wij hebben dezelfde indruk en hopen dat de mens hier een handje gaat helpen om deze unieke rots iets terug te geven van zijn oude glorie.

'Onze' snowlodge

De snowlodge

We overnachten de komende dagen in de Snowlodge. Deze staat op het terrein vlak naast de Old Faithfull geyser, waar ook de huisjes staan waar we in 2007 hebben overnacht. Het is een prima locatie om het geweldige geyserbassin te verkennen. De snowlodge ligt nog gedeeltelijk in de sneeuw. De goedkopere kamer, die we geboekt heben, ligt buiten het hotel zelf en blijkt nog niet gereed te zijn voor het nieuwe seizoen. We worden gratis geupgrade naar een luxe kamer in het hotel zelf. Het is een gezellig hotel met een open haard. Grote, door sneeuwschuivers opgeworpen sneeuwwallen omgeven het hotel. Lekker winters!
Ans heeft last van krampen en gaat niet mee als we voor de eerste keer het geyser bassin gaan verkennen. Het is druilerig weer, waardoor de poeltjes veel minder kleurrijk zijn dan in de zomer als de zon volop schijnt. Na een kort rondje komen we drijfnat terug in het hotel. Ans is ziek, zodat we samen dineren in het gezellige restaurant. We hebben een leuk plekje bij de open haard.

Prachtige poeltjes in het geyserbassin.
Geiser in de sneeuw (Norris bassin)	Mijn favoriet, Castle Geyser.	Mammoth Spring

De Hayden Valley.

Ans heeft nog steeds last van haar buik. Gelukkig kunnen we een laxeermiddel komen en hopen dat het helpt. We zijn speciaal voor haar naar Yellowstone afgereisd en het zou bijzonder sneu zijn als ze allen de hotelkamer zou zien. Het heeft vannacht 5 cm gesneeuwd, wat het park de eerste uren van de dag een prachtig aanzicht geeft. Sneeuw op de takken, lekker ochtendzonnetje, prachtig!
Ien en ik bezoeken wat geyser bassins in de omgeving. Black Sands en Biscuit bassin. De boardwalks zijn besneeuwd, wat een extra dimensie geeft aan de beleving. Het is vreemd weer. Koud , met af en toe een zonnetje, afgewisseld met wind en regen. In de loop van de morgen verdwijnt de sneeuwlaag. De lente is op komst!

Wolf bij de auto

Een wolf komt plotseling naar ions toe.

Bij het biscuit bassin is het even zonnig. De poeltjes kleuren meteen prachtig op. Als we terug bij de auto zijn, zien we bij de rivier een eenzame zwarte wolf. Schijnbaar ongeinteresseerd loop hij in onze richting. We besluiten maar in de auto te gaan en dat is misschien maar goed ook. Even later staat hij op een meter naast de auto. Het ziet er mager uit en zijn huid is pluizig. Misschien is hij al in de rui. Als de wolf door loopt, volgen we hem met de auto een tijdje. Hij blijft parallel aan de weg een tijdje door het besneeuwde bos rennen en ik kan hem mooi op de film zetten.

Hierna rijden we door naar Norris. We bezoeken op ons gemak nog even de mooiste plekjes van dit mooie geyser bassin. Het bassin heeft hele aparte kleuren en sommige delen lijken op een maanlandschap.

De witte Heyden valley

Het is een behoorlijk eind rijden naar de Heyden valley. Hier bevind zich 's zomers de grootste concentratie wild van Yellowstone. De vallei ligt nog onder een dik pak sneeuw, dit in tegenstelling tot 'onze' vallei bij Old Faithfull die nagenoeg sneeuwvrij is. Op sommige plaatsen hebben zich meterhoge sneeuwwallen langs de kant van de weg gevormd. Aangezien de wegen in het zuiden van Yellowstone nog gesloten zijn, kunnen we geen rondje maken en is ook het prachtige West Tumb bassin onbereikbaar. We gaan daarom niet verder dan Mud Vulcano en keren hier om voor de lange terugweg. De Hayden valley is prachtig met al die sneeuw. De dieren zijn echter weg getrokken naar andere delen van het park. Eenmaal zien we in de verte een coyote ploeteren door de hoge sneeuw.

Met Ans naar Black Sands

Als we om 14:30 weer terug zijn bij de snowlodge blijkt Ans redelijk opgeknapt te zijn. Ien blijft in het hotel en ik ga met Ans nog even naar Black Sands. Het is prachtig weer en het is even genieten van de kleurrijke poeltjes en geysers. Om 17:00 zijn we weer terug. Ans duikt haar bed weer in. Het is prachtig weer geworden, zodat Ien en ik gaan wandelen door het Old Faithfull bassin. De mooiste pool van Yellowstone is de Morning Glory. Deze 'titel' wordt elk jaar discutabeler. Onder andere door vervuiling (mensen gooien muntjes en andere troep in de poel) is de kleur sterk achteruit gegaan. Het turqoise is nu zelfs helemaal verdwenen en veranderd in 'normaal' groen. Tussen de geysers lopen veel bizons. Sommigen hebben een jong van slechts enkele dagen oud. Heel apart om deze grote dieren op deze plek te zien.

Na twee uur genieten zijn we weer terug en vieren we deze mooie dag met een cocktail in de bar.

Uitbarsting van old Faithful.

Het is slecht weer. We slapen een beetje uit in afwachting van betere omstandigheden. Tenslotte trekken we onze warme en regendichte kleding aan en gaan op pad. Ans is gelukkig ook weer helemaal opgeknapt. Als eerste bekijken we een uitbarsting van de bekendste geyser ter wereld, de Old Faithfull. Deze geyser barst om de 90 minuten uit en spuit gedurende anderhalf tot 5 minuten zo'n 32.000 liter kokend water de lucht in. Hierbij wordt een hoogte van ruim 50 meter bereikt. Er staat een webcam op Old Faithfull gericht. We zwaaien ook nog even naar de wereld.

Hierna bezoeken we voor Ans nog een keer het Biscuit bassin met zijn prachtige Beaty pool. We willen de Grant geyser, de krachtigste geyser van Yellowstone, uit zien barsten. Deze geyser barst niet zo frequent uit en de eruptie is binnen een marge van plus of min 2 uur te voorspellen. Vandaag is dit 2 uur voor de voorspelling. We zijn dus te laat en zien de uitbarting vanaf grote afstand. Ook de uitbarsting van de mooie Castle geyser missen we. Desondanks is het weer een feestje om 'onze vriend' weer van dichtbij te zien. We doen nog een rondje over de boardwalks van het upper geyser bassin, maar het is plotseling zulk druilerig weer geworden dat we ons overgeven en de open haard van het hotel opzoeken.

's Middags doen we nog een poging, maar het is nog steeds koud en nat. Erg jammer, maar wel te verwachten in deze tijd van het jaar. Dan maar een boekje lezen bij de open haard. 's Avonds met z'n drieën gezellig gegeten in het restaurant

We hebben heerlijk geslapen. Ien denkt zelfs nog nooit in zo’n lekker bed te hebben geslapen! Na een lekker ontbijtje rijden we eerst naar het vliegveld om te kijken of we nu wel de stoelen naar Amsterdam kunnen reserveren. Helaas, dat moeten we morgen zelf in Atlanta regelen.

Antilope island: Miljarden steekvliegjes

Na het vruchteloze bezoek aan het vliegveld rijden we naar Antilope Island, een eiland in het grote zoute ‘Salt Lake’ meer even ten noorden van Salt Lake City. Het weer is fantastisch. Lekker zonnetje en een blauwe hemel. We hebben er helemaal zin in. Als we via een dijk het eiland oprijden hebben we een prachtig uitzicht over het enorme meer. Salt Lake is bijna net zo zout als de Dode zee. Ook hier blijf je op het water drijven. Op het eiland leeft een grote kudde bizons, die elk jaar bij elkaar gedreven wordt om in een ranch op ziektes te worden gecontroleerd. Dit bijeendrijven in augustus is een groot spektakel. Naast bizons leven hier ook proghorn antilopen, bighorn sheep en gewone herten.

Antilope island in het Salt Lake

Als we bij een uitzichtpunt uit de auto gaan worden we overvallen door grote zwermen zandvliegen. We zitten helemaal onder en die rotvliegjes blijken nog te steken ook. Ans heeft er tientallen in d’r haar en binnen een paar minuten jeukt haar hoofd als een gek. We vluchten de auto in, maar ook hier laten ze ons niet met rust. Degenen die we te pakken krijgen zitten vol met bloed. Bij het Visitor center vertellen ze dat ze alleen deze tijd van het jaar voorkomen. Die mazzel hebben wij weer. We proberen er nog op een hoog plekje uit te gaan, maar ook hier is het een drama.

Het ski-gebied van Salt Lake City

We besluiten het eiland maar te verlaten en rijden naar het skigebied van de stad, waar in 2002 de Olympische winterspelen zijn gehouden. De weg de bergen in (Big Cottonwood Road) is prachtig. Aan beide kanten van we weg hoge bergen. Langs de weg zijn een paar fraaie picknick plekken, maar helaas zonder wandelpaden. Na wat heen en weer rijden (op zoek naar een leuke wandeling) komen we in het verlaten wintersport dorpje Brighton terecht. De aanbevolen wandeling blijkt nog onder een 1 meter dikke laag sneeuw te liggen. We proberen het pad een stukje te volgen, maar zakken te ver in de sneeuw weg om even een lekker rondje te maken. Jammer, want het is hier prachtig en het zonnetje is aangenaam. Dan maar een klein rondje door het verlaten dorp. Er is nog sneeuw volop, maar de skiliften zijn gesloten. In de winter, en waarschijnlijk ook in de zomer, moet het hier een gekkenhuis zijn. Tijdens ons rondje zien we drie spechten en een paar mooie blauwe gaaien. Hierna dalen we weer af naar Salt Lake City. Even een hapje bij het hamburgertentje naast ons hotel en vroeg naar bed.

Vroeg vertrek

We moeten al vroeg op. De vlucht naar Atlanta vertrekt om 8:30 en dan wordt je al om 6 uur op het vliegveld verwacht. Ien is helemaal de klos. Zij moet om 3 uur naar Nederland bellen om een afspraak met de internist te maken.
Alles verloopt op rolletjes. Het vliegveld is naast de deur en alles is goed aangegeven. De auto is binnen een paar minuten ingeleverd en de rijen bij het inchecken en security zijn relatief kort. Kortom, we zijn om 6:30 ‘all set and done’, zodat Ien op haar gemak alle winkeltjes af kan struinen.

Al weer ellende met Delta bij de overstap in Atlanta

In Atlanta wordt een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan ons reeds ellenlange dramaverhaal. De vlucht is overboekt en omdat in Amsterdam onze stoelreserveringen uit het systeem zijn gehaald (we zat alle drie apart en ver van de toilet) onder het motto van de Delta/KLM medewerkster 'rottere plaaten zijn er niet' dreigen we nu helemaal buiten de boot te vallen. Uiteindelijk mogen we 10 minuten voor vertrek alsnog het vliegtuig in. In het vliegtuig zijn we niet de enigen die ver uit elkaar zitten. Er wordt heel wat afgeschoven, maar we blijven ver uit elkaar zitten. Gelukkig kan Ien uiteindelijk haar plek ruilen met iemand die vlak bij de toilet zat.
Het verhaal is nog niet afgelopen. Boven New York blijkt de hoogtemeter defect te zijn en keren we terug naar Atlanta. Daar stappen we uren later in een ander vliegtuig. Als we na uren doodvermoeid is Amsterdam aankomen is uiteraard ook onze bagage niet aangekomen. Wat een superslechte maatschappij is Delta. Eerst op de heenweg de rechtstreekse vlucht in drie keer wijzigen in twee trajecten met een onmogelijke overstap. Het niet reageren op verzoeken om een speciale plaatsten voor Ien op medische gronden, het op de heen- en terugweg niet aankomen van de bagage en nu deze ellende op de terugweg zullen er voor zorgen dat we nooit meer met Delta zullen vliegen. Alleen de Tarom (Roemenië) was 25 jaar geleden nog slechter.

Terug in Amsterdam

In Amsterdam worden we opgehaald door Bob en Carmen. Ze brengen ons naar Schiedam, waar Ans verrast wordt door een huis vol slingers. Binnenkort gaan we met de hele familie haar 80e verjaardag nog eens dunnetjes overdoen.
Al met al een hele leuke en gezellige reis waar we weer veel hebben gezien.