Dag 12 - dag 22 : South Georgia en de Falklands

<Dag 1 t/m dag 7>
Ushuaia tot Paradise Bay

• Positie: 57°08S, 39°45W
• Wind: Zuid-Oost, 7 knots
• Temperatuur: 4° C (12:00)
• Weer: Licht bewolkt

Deze dag lijkt op papier heel erg saai. Een vaardag naar South Georgia. We verwachten er weinig van, maar als we 's morgens aan dek gaan is de zee erg kalm, staat er een heerlijk zonnetje en varen we tot onze grote verbazing nog steeds tussen talrijke ijsbergen. Een teken dat we ons nog steeds in de koude wateren rond Antarctica bevinden. Als ijsbergen namelijk de ‘Antarctic Convergence' passeren is het water plotseling een paar graden warmer en smelt de ijsberg razendsnel. We staan dus weer een groot deel van de dag op dek. Heerlijk.

Driemaal per dag is er een presentatie. Vanmorgen gaan we kijken wat John te zeggen heeft over de vogels van South Georgia. Hij steekt een humoristisch verhaal af over Koningspinguïns, Macaroni pinguïns en diverse albatrossen. Een heerlijk enthousiaste vent.

Na het avondeten is het over met het rustige weer. Het begint te waaien en de deining wordt voelbaar groter. We naderen South Georgia.

• Positie: 54°13S, 36°24W
• Wind: Zuid-Oost, 7 knots
• Temperatuur: 8° C (12:00)
• Weer: 's ochtends stormachtig, later rustig en helder

Om 5 uur worden we al door Tony gewekt. We zijn bij de zuidkust South Georgia aangekomen. De overtocht is iets vlotter verlopen dan gepland, zodat we tijd hebben om de gletsjers van de Drygalski fjord te bekijken. Als we aan op dek komen is het een miezerig weertje. Het sneeuwt licht en het is mistig. Weinig uitzicht en druilerig weer. Tussen de flarden mist zien we in de verte wat pinguïns zwemmen en af en toe komt er een zeelleeuw langs. We varen tot aan het eind van de fjord, maar het weer knapt helaas niet op.

Om 5 uur worden we al door Tony gewekt. We zijn bij de zuidkust South Georgia aangekomen. De overtocht is iets vlotter verlopen dan gepland, zodat we tijd hebben om de gletsjers van de Drygalski fjord te bekijken. Als we aan op dek komen is het een miezerig weertje. Het sneeuwt licht en het is mistig. Weinig uitzicht en druilerig weer. Tussen de flarden mist zien we in de verte wat pinguïns zwemmen en af en toe komt er een zeelleeuw langs. We varen tot aan het eind van de fjord, maar het weer knapt helaas niet op.

Als we de beschutte fjord verlaten komen we in een flinke deining terecht. Het is behoorlijk gaan waaien en de kapitein blijft een eind uit de kust. Vlak na het ontbijt komt de al verwachtte mededeling dat het weer te slecht is om de kolonie van een paar miljoen macaroni pinguïns te bezoeken. Wat een tegenvaller! De macaroni pinguïn is de meest voorkomende pinguïn van South Georgia, maar is door ons alleen hier in het zuidoosten bij Cooper Bay te bezoeken. In het water zien we grote groepen macaroni pinguïns foerageren. Hoewel ze soms dicht bij de boot zijn, kunnen we de karakteristieke gele franjes niet ontdekken.

De ramp wordt nog groter als we het hoogtepunt van South Georgia, Gold Harbour, niet kunnen bezoeken. De baai ligt enigszins beschut, maar het waait blijkbaar zo hard dat we niet eens gaan kijken of we er kunnen landen. Gold Harbour had het hoogtepunt van de hele reis moeten worden. De beelden van menig hier opgenomen documentaire staan op ons netvlies gegrift. Driehonderd duizend koningspinguïns, enorme zeeolifanten en patrouillerende orka's die op zoek zijn naar een onoplettende pinguïn. Dit alles tegen een schitterend decor vol gletsjers. Wat een ramp. Antarctica was heel erg mooi, maar deze dag was ons hoofddoel.

We varen door naar de beschutte Cumberland Bay, waar we morgen pas aan zouden moeten komen. In deze baai ligt het enige dorp van het eiland, Grytviken. We mogen morgen pas het dorp in, zodat we aan de andere kant van de baai met de zodiacs aan land worden gezet. Het is inmiddels 2 uur geworden. We verwachten er weinig van. Tony laat vallen dat er niets te doen is, maar dat de passagiers nu eenmaal graag aan land gaan.

Als we met de zodiac op het strandje arriveren, zien we een paar kleine groepen koningspinguïns staan. Het zijn er bij elkaar een stuk of dertig. Geen 300.000 zoals in Gold Harbour, maar we gaan toch helemaal uit ons dak. Wat zijn ze mooi!! En wat kun je dichtbij komen!!! We hebben lekker lang de tijd en kunnen op ons gemak deze geweldige dieren op ons in laten werken. Ze zijn heel nieuwsgierig en we vragen ons af wie wie nou bekijkt. In de verte zien we een groep hier in het begin van de 20 eeuw uitgezette rendieren. Op het strand ligt een eenzame vrouwtjes zeeolifant en op een heuveltje komen we een groepje kinband pinguïns in de rui tegen.

De 2 ½ uur blijven we voornamelijk hangen bij de koningspinguïns. Twee mannetjes hebben ruzie om een vrouwtje, waarbij er flink geslagen wordt met de vleugels en het ene mannetje op grappige wijze het andere mannetje steeds tussen zijn opponent en het vrouwtje gaat staan.

Erg grappig is als een groepje zich beweegt. Waggelend achter elkaar lopend op weg naar nergens. We genieten volop en de teleurstelling van vanmorgen is al voor een groot deel gezakt.

Als we terug aan boord zijn vaart de Orlova tot vlak aan de Nordenskjold gletsjer De kapitein zet een paar keer zijn scheepshoorn op volle kracht, maar er breekt geen stuk af van de kilometer lange ijswand. Gezien de grote ijsbrokken in het water moet er regelmatig een stuk afbrokkelen.

• Positie: 54°19S, 36°30W
• Wind: Kalm
• Temperatuur: 3° C (12:00)
• Weer: Sneeuw, later op de dag zonnig.

Als we wakker worden hoop ik even dat we vannacht het stukje naar Gold Harbour terug gevaren zijn. Dat zou ik als reisleider namelijk hebben gedaan, want de weersverwachting voor vandaag is perfect. Helaas niets van dit alles, we blijven vanmorgen in de beschutte Cumberland Bay en bezoeken het dorpje Grytviken om ansichtkaarten te kopen en het graf van Shackleton met een bezoek te vereren. Had volgens mij ook vanmiddag gekund.

Om acht uur gaan we met de zodiac aan land bij Grytviken. Het sneeuwt en er ligt een dunne deken van sneeuw over het dorp. In de ‘haven' liggen twee gekapseisde boten. In de sneeuw een spookachtig beeld. Grytviken was vroeger een echt dorp, waar veel activiteit was door de intensieve walvisvaart. De fabriek waar de walvissen tot traan werden verwerkt beslaat het grootste deel van het dorp. Er is echter onlangs asbest gevonden in de nu in ontbinding zijnde fabriek, waardoor we het niet kunnen bekijken. Als er drie huizen nog bewoond zijn in het dorp is het veel.

Grytviken heeft een heel mooi walvisvaart museum. Buiten staan een aantal grote attributen van de walvisvaarders, zoals een kanon, harpoen en spekzaag. Binnen is er een fotoreportage gewijd aan de heldhaftige expeditie van Shackleton. Een aantal ruimtes zijn ingericht met interieur uit de jaren rond 1930. Op foto's is het ruige leven te zien van de helden van toen, die nu worden verguisd voor het bijna uitroeien van de walvissen.

Aan het plafond hangt een grote Wanderer albatros met een spanwijdte van drie meter. Als je ze zo langs het schip ziet glijden heb je geen idee dat het zulke enorme dieren zijn. Alle passagiers krijgen een pakket met informatie over South Georgia. In het museum werkt een Nederlands meisje. Tijdens een eerder bezoek hier heeft ze gevraagd of ze hier een seizoen kon werken en dat kon. Ze heeft het geweldig naar haar zin gehad, maar moet helaas binnen een paar dagen met de laatste boot van het seizoen weer terug naar huis.

In de sneeuw lopen we om de sinistere fabriek heen naar een strandje even buiten het dorp. Onderweg komen we langs een prachtig oud Noors kerkje. Vanmorgen vindt hier de officiële inzegening plaats van het Russische huwelijk, dat eerder op het Antarctisch schiereiland is gesloten. Tony heeft de bevoegdheid om het huwelijk te sluiten. John bespeelt het orgel en er wordt gezamenlijk een lied gezongen. Het is binnen een paar minuten gebeurd en Ien is helaas net te laat om het te zien.

Het strandje ligt vol met agressieve pelsrobben, die je fel benaderen als je te dicht in de buurt komt. Er ligt ook een enorme mannetjes zeeolifant. De paartijd is voorbij en zijn slurf lijkt behoorlijk geslonken. Ook andere mannetjes die een stuk verderop liggen hebben niet zo'n grote slurf. Er zit weinig beweging in, maar speciaal voor de film trekt hij eenmaal zijn enorme bek open voor een flinke geeuw.

De verse sneeuw is ook voor de jonge pelsrobben nieuw. Als jonge kinderen spelen ze in de sneeuw. Van glijbaantje maken tot sneeuwpopje spelen. We kunnen er uren naar kijken. Op het strand staan ook een paar verdwaalde pinguïns. Een klein groepje koningspinguïns en hier en daar een verdwaalde Gentoo of Kinband pinguïn. Door de sneeuw kunnen we prachtige foto's maken.

Om twaalf uur hebben de meeste expeditieleden zich verzameld rond het graf van Shackleton. Hij is bij zijn terugkeer naar South Georgia, op weg naar Antarctica, in de haven van Grytviken door een hartaanval getroffen en overleden. Zijn graf staat net even buiten Grytviken en het is bij alle poolreizigers een gewoonte geworden om hier voor één van de grootste expeditieleiders ooit een toost uit te brengen. Vooral voor de Engelsen is dit een groot moment. In de steeds dichtere sneeuw krijgen we een bekertje rum ingeschonken en brengen na een korte speech van Tony een eregroet aan Shackleton. De drank is niet te zuipen, zodat velen het met genoegen aan Shackleton zelf geven. Als we terug gaan naar het schip is alles en iedereen wit van de sneeuw. We hebben gelukkig paraplu's bij ons, dat weer vreemde Hongkong Chinezen aantrekt. Ien heeft er een aanbidder bij gekregen, die het vooral op haar overkapping heeft voorzien. Gelukkig is het een homo, die met zijn witte laarsjes en dunne jack niet de indruk wekt dat hij van te voren wist waar de reis naar toe zou gaan.

De Orlova is bedekt onder een 10 cm dikke sneeuwlaag als we aan boord terug zijn. De baai heeft een mysterieuze sneeuwlaag en we kunnen ons voorstellen dat het hier 's winters geen pretje zal zijn. De weersvoorspellingen voor morgen zijn onheilspellend. De barometer zakt pijlsnel en voor de komende dagen wordt storm verwacht. Tony neemt een wijze beslissing en besluit vanmiddag niet naar het door een baai beschermde Stromness te gaan, maar de koningspinguïn kolonie van Fortuna bay te bezoeken. Vanmiddag is wellicht de laatste kans een grote pinguïnkolonie te bezoeken. Hoewel het al laat in de middag is varen we naar het nabij gelegen Fortuna bay.

Om kwart over drie staan we als eersten in de rij om aan land te gaan bij Fortuna Bay. In deze baai leven naar schatting zo'n drieduizend koningspinguïns. Geen driehonderdduizend, maar voor ons toch een heel mooi aantal. We worden op een kwartier lopen van de kolonie op het strand gezet. Tony is zenuwachtig. De angst dat het plotseling slecht weer wordt en hij de bejaarde passagiers niet meer in de zodiac kan krijgen is van zijn gezicht te lezen. We moeten in groepen en onder leiding van een staflid in marstempo naar de kolonie toe. Indien het weer slechter wordt moeten we zo snel mogelijk weer naar de landingsplaats terug.

Als we landen op het strand van Fortuna bay klaart het weer even op. Er ligt een schitterend vers gevallen sneeuwtapijt en de besneeuwde bergen kleuren prachtig in het namiddag zonnetje. Op het strand zien we de eerste pinguïns al staan en ook de pelsrobben laten zich niet onbetuigd. Als eerste groep spoeden we ons naar de kolonie, waarbij we een paar keer door een riviertje moeten waden. Het kost ons moeite om niet om de paar meter te stoppen. Overal staan kleine groepjes koningspinguïns in de sneeuw ons nieuwsgierig aan te kijken.

Na een klein kwartiertje bereiken we de grote kolonie koningspinguïns . Ze maken een herrie van jewelste. Hoewel de sneeuw de ergste stank tegen houdt dringt de scherpe geur van uitwerpselen diep in je neusgaten door. De kolonie is permanent op deze plek gevestigd. Daardoor hebben de pinguïns geen vaste tijd dat de jongen ter wereld worden gebracht. We zien dan ook pinguïns die op eieren zitten, iele jonkies die door de ouders worden gevoerd en op grote bruine donzen speelgoedbeesten lijkende jongen door elkaar heen. Het is onvoorstelbaar dat zo'n lelijk bruin pluchebeest binnen een paar weken één van de mooiste vogels ter wereld zal zijn. Ien is helemaal gelukkig en laat een traan van ontroering. Hier kwamen we voor!!

We klauteren op een kleine heuvel en overzien de kolonie. Wat een drukte! Boven de kolonie vliegen grote jagers. Deze brutale roofmeeuwen roven de eieren weg waar de ouders bij staan. Ook nu zijn de pinguïns erg nieuwsgierig en komen ze met grote vragende ogen op je af. We genieten volop van deze contacten. Door de sneeuw kunnen de pinguïns zich ook op hun buik voortbewegen. Dit grappige peddelen gaat sneller dan waggelen. Het is alleen inspannender zodat ze na een paar meter toch weer overstappen op hun ganzenpasje.

Om 17 uur worden we al weer terug geroepen. Tony zijn zenuwen hebben het begeven en we worden onder begeleiding van zijn irritante ‘go-go-go' terug naar de zodiacs gedreven. De zee is nog steeds erg rustig. Alleen op het kleine strandje waar de zodiacs liggen is er af en toe een golfje te zn. Wat een aanstellerij!! Met moeite nemen we in de laatste zodiac afscheid van deze prachtige omgeving .

Om 17:45 zijn we al weer terug aan boord. Het is op het laatste moment gaan regenen, zodat we eerst de kletsnatte spullen te drogen hangen. Met een cocktail en een wijntje vieren we deze onverwacht mooie middag. De regen zet door en als we buitengaats gaan steekt de wind ook weer op. De geplande barbecue op het dek gaat hierdoor helaas niet door. Het wordt nu een diner in barbecue stijl, met vooraf een glaasje glühwijn en tijdens het eten een gezellig muziekje. Om negen uur kijken we naar de originele film van Shackleton. Iedereen is doodmoe en op verschillende plaatsen in de zaal horen we een luid gesnurk. Na de film duiken we meteen in de kooi.

• Positie: 54°05S, 36°38W
• Wind: Noord-West, 23 knots (storm)
• Temperatuur: 4° C (12:00)
• Weer: Regen en storm

We zijn vannacht naar Stromness gevaren. Dit is de plaats waar Shackleton de andere kant van South Georgia bereikte na zijn heldhaftige tocht over de Scotia Sea en beklimming van de hoge bergen van het eiland. De rillingen lopen nog over onze rug als we terugdenken aan de film in het Omniversum, wanneer ze boven op de berg om 17:00 de ‘einde-werktijd' fluit van de walvisverwerkingsfabriek hoorden en wisten dat ze gered waren. De voettocht over het eiland was slechts 35 kilometer, maar hierbij moesten ze over hoge bergtoppen en gevaarlijke gletsjers trekken. De schoenzolen waren voorzien van schroeven. Het duurde 36 uur eer ze Stromness bereikten.

De fabriek en het huis van de manager staan er nog, maar verkeren in erbarmelijke staat. De fabriek lijkt van de ene op de andere dag verlaten. Alle attributen voor de walvisvangst liggen nog her en der verspreid. Het gigantische aantal harpoenkoppen geeft aan dat hier heel wat walvissen zijn afgeschoten en verwerkt.

Het strand ligt vol met jonge pelsrobben. Zoveel bij elkaar hebben we er nog niet gezien. Terwijl de meeste mensen de indertijd bevroren waterval gaan opzoeken waarlangs Shackleton naar beneden is geklauterd blijven wij op het strandje. We banen ons een weg tussen de agressieve pelsrobben en lopen naar twee koningspinguïns die verderop op ons staan te wachten. Ze zijn even nieuwsgierig naar ons als wij naar hun en we genieten van dichtbij volop van dit moment. Er staat aanvankelijk een flauw zonnetje, maar al snel begint het te regenen. We zijn er goed op voorbereid en de nattigheid deert ons niet.

De sneeuw is vannacht overal gesmolten zodat de omgeving weer lekker fris groen is. In het drassige achterland maken we een korte wandeling. We moeten een paar keer een klein riviertje over. Bij een oversteek kunnen we een grote jager van dichtbij bekijken. Hij is zich aan het wassen en slaat geen acht op ons. Verrassend ver van het strand liggen midden in het gras twee zeeolifanten. Even verderop komen we ook een paar verdwaalde Gentoo pinguïns tegen.

Om 11 uur zijn we terug op de boot. Alles en iedereen is drijfnat. Als je op de gang kijkt zie je overal kleren te drogen hangen. De wind neemt steeds meer toe in kracht en als we weer in open zee zijn vrezen we het ergste voor de middagexcursie.

Het is drie uur varen naar het noorden van South Georgia. In de enigszins beschutte Bay of Isles ligt Prion Island. Hier broeden de reuzenalbatrossen. Als we er aankomen gaan Mick en Mike nog wel even met de zodiacs het water in, maar de golfslag is te groot voor een landing. Met de verrekijker kunnen we nog wel de grote albatrossen op hun nest zien, maar meer zit er helaas niet in. Tony besluit verder te varen naar de tegen de westenwind beschermde Right Whale Bay. Hier arriveren we rond 17:00. De baai is inderdaad redelijk beschut, maar de wind is ondertussen aangewakkerd tot een flinke storm zodat ook deze landing niet door kan gaan.

Erg jammer, maar dit was inderdaad niet voor iedereen verantwoord. Het verbaast me wel dat er toch nog serieus is gekeken of we in de zodiacs konden. Deze omstandigheden waren 10 keer zo erg als bij de eerder wel zeer gemakkelijk afgeblazen landingen bij Gold Harbour (300.000 koningspinguïns) en Cooper Bay (4 miljoen macaroni pinguïns).

Als de zodiacs met de kraan in het ruim worden getakeld beseffen we dat South Georgia ondanks het mooie uur op Fortuna Bay een grote mislukking is geworden. Jarenlang hebben we naar dit eiland toegeleefd en nu vertrekken we zonder de drie hoogtepunten gezien te hebben. Natuurlijk wel een goede reden hier nog eens terug te komen.

Als we de noordpunt van South Georgia passeren krijgen we de wind vol op het schip. Om ons heen doen groepen pelsrobben ons uitgeleide. Albatrossen scheren moeiteloos vlak boven de golven. Bye Bye South Georgia, hopelijk tot een andere keer, maar dan met betere omstandigheden en een andere reisleiding.

We varen in de richting van de Falkland eilanden. De storm bereikt al snel een kracht van 10 op de schaal van Beaufort. Normaal is het een tocht van twee dagen, maar onder deze omstandigheden is dat een utopie. De golven zijn 3 tot 4 meter hoog en slaan soms over de brug heen. Erg spectaculair. De barometer geeft een scherpe daling aan, een teken dat het allemaal nog erger gaat worden. Een Rus gaat regelmatig naar buiten om met een windmetertje de exacte windsterkte te meten. We blijven een tijdje op de brug kijken naar de ruige zee. Om 19:00 hebben we in de forward lounge de gebruikelijke briefing. In dit deel van de boot maken we de ergste klappen en we voelen hier de boot los komen uit de zee en met een harde knal weer terug op het water slaan. Het klinkt wel beangstigend, maar de boten kunnen tegenwoordig wel een stootje hebben.

Bij het diner komt maar een derde van de mensen opdagen. De rest ligt zeeziek in bed. Tijdens de briefing voor in het schip ben ik ook mijn maag gaan voelen. Na drie slokken soep gaat het mis en kan ik nog net de wc van onze kamer bereiken. Overal aan boord hangen kots zakken. De voorraad moet zo te zien binnenkort worden aangevuld. Nadat ik mijn maaginhoud heb geloosd ben ik meteen over de ellende heen en komt het gelukkig niet meer terug. Ien heeft helemaal nergens last van. Zij heeft heel slim gisteren al een pleister achter haar oor geplakt en die lijkt goed te werken.

• Positie: 53°27S, 43°41W
• Wind: Zuid-West, 23 knots
• Temperatuur: 4° C (12:00)
• Weer: Storm, bewolkt en af en toe zonnig

Het heeft vannacht flink gespookt op zee. Later horen we dat we tegen windkracht 11 aan zaten. Dat is een hele flinke storm, waarbij op land bomen ontworteld zouden raken. Tineke en Henk slapen voor in de boot en hebben vannacht doodsangsten uitgestaan. Het schip maakt daar zulke klappen, dat ze dachten dat de platen los zouden laten. Onze kamer ligt midden in het schip en zijn we vannacht alleen steeds van de ene kant van het bed naar de andere gerold. Een enkele keer schrokken we wakker van een enorme klap, maar die was ver weg aan de voorkant.

Als we opstaan kunnen we met moeite douchen. Je hebt twee handen nodig om je vast te pakken en dan heb je een handje te kort om je te wassen. Bij het ontbijt zijn de tafelkleden weer kletsnat om het schuiven tegen te gaan. Desondanks valt er weer van alles op de grond. Iedereen weet nu wel dat ze mee moeten bewegen met de beweging van het schip. Het is een humoristisch gezicht al die mensen te zien die helemaal schuin staan of lopen.

Links: Wenkbrouw albatros
Boven: Reuzenalbatros (Wanderer)

We zijn een groot deel van de dag op het dek te vinden. Het wemelt van de albatrossen. Vooral wenkbrauw albatrossen laten zich van dichtbij bewonderen. De reuzen albatrossen (Wanderer albatros) blijven doorgaans wat verder weg en het is een hele sport ze goed op de film en foto te krijgen. Tot ieders verrassing zijn er nog steeds ijsbergen te zien. Charles denkt dat ze zijn afgebrokkeld van een enorme ijsberg die hier in de buurt drijft.

Het zoeken naar albatrossen en walvissen onderbreken we om 16:00 met het traditionele theeuurtje. Er is thee met gebak in het restaurant en voor velen een gelegenheid even het bed te verlaten. Hierna laat ik op een TV aan de Nederlanders onze film van Spitsbergen zien. Ook de zieke Ed komt even uit zijn kooi om te kijken. De dag vliegt weer voorbij en zonder het idee te hebben iets gedaan te hebben vallen we om 22:00 doodmoe in slaap.

• Positie: 52°27S, 50°42W
• Wind: Noord-West, 34 knots (zware storm)
• Temperatuur: 10° C (12:00)
• Weer: Bewolkt en zware storm

Het is weer een wilde nacht geweest. De laatjes vlogen uit de kast terwijl we ze goed op slot hadden gedaan. De spullen liggen door de hele kamer. De golven komen tot aan ons raampje. Later horen we dat het een dikke windkracht 11 is geweest en er op het zusterschip de Molchanov iemand overboord is geslagen.

We lezen en hangen een beetje rond, afgewisseld met bezoekjes aan dek. Er zijn vandaag wat minder albatrossen dan gisteren zodat we ook minder vaak op het dek staan. Bij het eten weer de gebruikelijke natte tafelkleden en vallende spullen en mensen. Het blijft humoristisch. We bezoeken niet alle lezingen en films. De boot gaat in de filmzaal zo te keer dat je al snel je maag voelt.

Door de storm gaan we helaas niet zo snel als gepland en we zullen vannacht de Falklands niet bereiken. Als het mee zit wordt dat pas morgenmiddag. Het ziet er naar uit dat we ook van de Falklands weinig zullen zien. Gelukkig hebben we een flinke korting op de reis.

• Positie: 51°42S, 56°43W
• Wind: Noord-West, 23 knots (storm) 
• Temperatuur: 14° C (12:00)
• Weer: Zonnig, storm

Het hebben vannacht weer een storm met windkracht 10 gehad. Het houdt maar niet op. Als de ene gaat liggen steekt de volgende zijn kop op. Het is wel zonnig en we laten op het dek de mooie momenten van deze reis nog eens de revue passeren. Wat was het ondanks alle tegenslagen toch een mooie en bijzondere reis! Nu we de Falklands naderen weten de albatrossen onze boot ook weer te vinden. De zon schijnt en we brengen een groot deel van de dag door op het dek. Het waait echter nog steeds en als we aan het eind van de dag Port Stanley op de Falklands met een vertraging van een dag bereiken durft de kapitein de haven niet binnen te varen. We blijven buitengaats wachten op betere tijden die vandaag echter niet meer komen.

Om de frustratie te verwerken maken we uitgebreid gebruik van het taartuurtje om 16:00 en gaan we ons te buiten aan de alcohol. Zoals we al vreesden wordt bij de briefing bekend gemaakt dat het enige wat we nog mogen hopen een kort bezoek aan Port Stanley zal zijn. Door de vertraging missen we de twee hoogtepunten van het eiland, namelijk de albatroskolonie en Rockhopper pinguïns in het westen van de Falklands. Ik probeer nog Tony te laten overwegen nu naar het westen te varen, zodat we morgen bij het verwachte betere weer alsnog wat natuur kunnen bekijken. Het blijkt voor hem geen optie te zijn. De ansichtkaarten in Port Stanley zijn belangrijker en bovendien wil de kapitein goedkoop extra brandstof inslaan. Als ik het idee tijdens de briefing nogmaals lanceer gaat hij gruwelijk in de fout. Hij beweert in het openbaar dat het geen optie is omdat het 24 uur extra varen is naar de bewuste plek. Absoluut gelogen. We moeten er langs en zullen de eilanden morgen na 4 uur passeren. Gelukkig maakt hij tijdens de briefing bekend dat dit zijn laatste reis als reisleider is. Toch een beetje inzicht dus.

We zitten bij het diner gezellig met alle Nederlanders bij elkaar. Zo op het eind van de reis zijn de drie uit Arnhem een beetje los gekomen en lachen we heel wat af. Ien doet vlak voor het slapen gaan nog een paar schietgebedjes voor morgen. Ze bidt voor een bezoekje aan Port Stanley zodat er nog wat souvenirs gekocht kunnen worden.

• Positie: 53°12S, 42°07W
• Wind: Noord-West, 19 knots
• Temperatuur: 12° C (12:00)
• Weer: Bewolkt

Om kwart voor zes worden we gewekt met een goed bericht. De wind is gaan liggen en we gaan vanmorgen even naar Port Stanley. Om half acht is het schip geklaard door de douane en kunnen we aan land. De Orlova ligt aan de kade, vlak naast het onderzoekschip de Ernest Shackleton. Sommige Engelsen gaan helemaal uit hun dak.

Er zijn twee bussen geregeld om ons naar de stad te brengen. Aanvankelijk was verteld dat één bus naar de pinguïnkolonie van Gypsy Cove zou gaan en de ander naar de stad. Er zou echter toch ‘niets aan' Gypsy Cove zijn zodat iedereen naar de ansichtkaarten van Port Stanley wordt gedirigeerd. Ed is furieus en komt in opstand. Hij polst het aantal mensen dat naar dat ‘waardeloze' Gypsy Cove wil gaan. Dat blijkt dus de overgrote meerderheid te zijn. Als bovendien de buschauffeur zegt dat er in Gypsy Cove wel degelijk nog pinguïns te zien zijn is de coupe snel gepleegd. Tony is het er zichtbaar mee oneens, maar er gaat uiteindelijk toch een bus richting Gypsy Cove.

Met de bus trekken we het binnenland van de Falklands in. De buschauffeur is een leuke verteller, die in geuren en kleuren zijn afkeur van de Argentijnse agressors laat blijken. Argentijnen zijn na de Falkland oorlog alleen nog welkom om de graven van overleden soldaten te bezoeken. De Engelsen willen graag van die graven af, maar Argentinië weigert ze te accepteren. Zij gaan er vanuit dat ze al op Argentijns grondgebied begraven liggen.

In de haven ligt een gestrand schip. We denken uit de Falkland oorlog, maar het blijkt het eerste metalen schip te zijn uit de historie. Na een storm zocht het hier beschutting. Het bleek echter zo beschadigd te zijn dat het niet meer kon worden gerepareerd.

Ed deelt zijn grote vogelkennis met de groep en wijst iedereen op de aparte vogels die we onderweg tegen komen. Bij Gypsy Cove gaan we er een paar uurtjes uit. Hier is een duinengebied waar de Magelhaen pinguïns broeden. Door de Falkland oorlog zijn er veel plastic mijnen achter gebleven, die door stroming alle stranden rond Port Stanley hebben geïnfecteerd. Daar komen ze voorlopig niet meer vanaf. Na enig speurwerk ontdekken we de eerste holen van de pinguïns. Er blijken er nog tientallen te zitten. Ook de omgeving is prachtig en zeker de moeite van een bezoekje waard. Als over de megafoon wordt gemeld dat de kapitein meer tijd nodig heeft om te tanken kunnen we nog wat langer genieten van dit mooie stukje natuur. Op de top van de heuvel staat een oud kanon. Waarschijnlijk uit de eerste wereldoorlog. In de omgeving zien we ook veel wit-grijze ganzen.

Na Gypsy Cove hebben we nog even tijd Port Stanley te bekijken. Ien gaat in haar eentje in sneltreinvaart alle souvenirwinkels af. Rennen, rennen, rennen. Snel wat T-shirts, pinguïnknuffels en andere spulletjes ingekocht. Ik ga bij het toeristenbureau even emailen. Lekker goedkoop en makkelijk na alle ellende met de email aan boord. We hebben eenmaal een email verstuurd aan een groot aantal mensen. Sommige emailadressen klopten niet, waardoor we het hele bericht een paar keer terug kregen met een niet-ontvangen melding. Die terugmeldingen kostten ons 10 euro per stuk. Bij elkaar kostte dat ene mailtje ons 40 euro.

Bij het toeristenbureau verzamel ik ook informatie over de Falklands. Op de eilanden groeien momenteel in rap tempo de pinguïnkolonies. Naast de schitterende Koningspinguïns komen hier ook Rockhoppers, Macaroni pinguïns, Gentoo pinguïns, Magelhaen pinguïns en sinds kort ook een paar Kinband pinguïns voor! Het probleem hier is alleen om er te komen. De vlucht kost al bijna 2000 euro en dan moet je nog naar de diverse eilanden vliegen. Een peperdure kwestie.

Als we om 13:30 eindelijk kunnen vertrekken blaast de wind ons terug tegen de kade. We komen niet los, waarna er een loodsbootje aan te pas moet komen om ons vlot te trekken. Ien ziet de eerste dolfijnen in de haven. We geloven haar niet en denken dat ze pelsrobben heeft gezien. Pas als ze rond het loodsbootje boven komen geloven we haar. Als we de haven uit varen zien we een stuk of vijf dolfijnen naar de boeg van de Orlova zwemmen, waarna ze een paar honderd meter met ons mee boegsurfen.

's Avonds worden we bezig gehouden met een grappige quiz. De humoristische Mick doet op uiterst curieuze wijze de puntentelling, waardoor de Chinese en Japanse delegatie zonder een antwoord goed te geven er met de fles champagne vandoor gaat.

Tineke vertrouwt ons een geheim toe. Ze heeft de afgelopen reis wat trofeeën verzameld. Naast aparte stenen heeft ze ook de schedel gevonden van een macaroni pinguïn. De gele franjes zitten er nog aan. Ook heeft ze een pootje van een pinguïn gevonden. Ze heeft het ook aan John laten zien en van hem mocht ze het houden. Gelukkig heeft Sally het niet gezien, want als je een steentje opraapte ontplofte ze al. Ronduit belachelijk maakte ze zich toen ze bij een presentatie voorbeeldstenen liet zien. Na de presentatie mochten we er vijf minuten naar kijken, want daarna zou ze de stenen overboord gooien omdat je niets mee mocht nemen.

Tineke en Henk slapen voor in de boot naast Ed. Kamergenoot van Ed is de dwergJapanner Elf. We noemen hem Elf omdat hij een jas heeft van oliemaatschappij Elf. In werkelijkheid heet hij Jakumuhosotopo of zo iets. Ook in die hoek logeert een fatje uit Hong Kong. Je ligt dubbel bij zijn homobeweginkjes. Hij heeft een gele poncho, een Afrikaans zweepje en een debiel hoofdkapje als souvenir gekocht en heeft het nu even aangetrokken. Hij blijft maar serieus terwijl wij in onze broek plasten van de lach.

De zee is helemaal tot rust gekomen en de meeste mensen hebben de gang naar de eetzaal weer gevonden. Met Ed, Tineke en Henk borrelen we nog wat na in de bar.

• Positie: 54°08S, 63°13W
• Wind: Zuid-West, 27 knots
• Temperatuur: 12° C (12:00)
• Weer: Zonnig met afnemende wind

Het zonnetje is weer doorgebroken en het is zeer aangenaam vertoeven op het dek. Zouden we dan toch nog bruin worden? We keuvelen wat aan op deze laatste vaardag en voor we het weten is de dag voorbij. 's Middags bekijken we de film ‘Flight of the condor'. Een film met emotionele lading. Het toont de mooiste plekjes van Zuid-Amerika waar ik ruim een half jaar heb rond gereisd. Toen deze film op TV werd getoond heb ik al mijn spaargeld bij elkaar gelegd om mijn eerste video te kopen. De band heeft nog steeds een ereplekje.

We naderen het vasteland van Zuid-Amerika. Op het dek wordt een groepsfoto gemaakt en 's avonds is er een officieel getint afscheidsdiner. De bemanning komt in vol ornaat afscheid nemen en de Russische bemanning wordt één voor één even naar voren gehaald. De keukenmeisjes zingen een lied voor ons, waarna iedereen gaat staan en ik even denk bij een concert van Lee Towers aanwezig te zijn.

In de bar praten we nog even na met een Italiaanse fotograaf. We hebben hem de afgelopen weken met al zijn apparatuur rond zien zeulen maar hebben nog niet met hem gesproken. Hij blijkt één van de toonaangevende fotografen van Italië te zijn. In alle grote magazines hebben zijn foto's gestaan. Ook heeft hij een aantal fotoboeken uitgebracht, die hij trots laat zien. Als fotograaf reist hij de hele wereld rond. Er zijn nagenoeg geen plekjes die hij niet heeft gezien. Het is onze laatste avond aan boord en iedereen blijft wat weemoedig hangen in de bar waardoor het lang gezellig blijft.

Om 6 uur worden we al gewekt. De grote bagage moet gelabeld op de gang worden gezet, waarna de bemanning de spullen buiten zet. Het regent flink en we zien dat onze spullen urenlang open en bloot in de regen staan te soppen. Hebben ze nooit van plastic gehoord of valt de opbrengst van het tipgeld tegen?

Het gaat allemaal erg snel. Na het ontbijt hebben we weinig tijd om afscheid te nemen. Snel in de bus en meteen door naar het vliegveld. We zijn zo snel ingecheckt dat we nog even de taxi naar Ushuaia kunnen nemen. Ien heeft bij een medepassagier een leuke trui gezien en die wil ze ook. Het was even zoeken naar de goede winkel, maar uiteindelijk vinden we de trui.

We vliegen samen met Ed, Henk en Tineke. Ed heeft met John gesproken. Die vertelde dat we tegen windkracht 12 aan gezeten hebben en dat hij dit nog nooit had meegemaakt. Het is een wonder dat we nog op tijd terug zijn in Ushuaia.

De vlucht vertrekt op tijd en drie uur later zijn we in Buenos Aires. Snel naar het Bristol hotel in het centrum van de stad, inchecken en de stad in. Het centrum bestaat uit een aantal wandelpromenades. Door de ineenstorting van de economie probeert iedereen een centje bij te verdienen. Op straat zien we mensen tango demonstraties geven terwijl anderen proberen prulletjes aan de man proberen te brengen. Na een emailtje naar Nederland lopen we naar het havengebied. Hier is een aaneenschakeling van gezellige restaurantjes. We zijn doodop, maar lopen toch de hele promenade af op zoek naar het allerleukste tentje dat natuurlijk weer helemaal terug blijkt te zijn. Hier eten we lekker buiten op het terras met uitzicht op het haventje. Met de spotgoedkope taxi rijden we terug naar het hotel.

In het hotel hebben we met z'n vijven een gezellig afscheidsontbijt. Henk, Tineke en Ed blijven nog een dagje, terwijl wij vandaag al huiswaarts vliegen. Ze gaan vandaag naar een natuurgebiedje net buiten het centrum bij de Plate rivier. Na het afscheid trekken we ons nog even terug op de kamer. Even later wordt er geklopt. Het is Tineke. Paniekerig vertelt ze ons dat ze hebben geprobeerd haar te overvallen. Ze werden met een smerige stof bespoten, waarna de dieven van de verwarring gebruik wilden maken om hun spullen te stelen. Dat laatste is gelukkig niet gelukt, maar al hun kleren zitten onder een vies ruikende kleverige zwarte troep. Henk is wat nuchterder, trekt nieuwe kleren aan en wil meteen weer de stad in.

Rond het middaguur staat de taxi klaar die ons naar het vliegveld brengt. We reizen samen met Coen en Anneke. Ineke heeft een vliegtuig later en zijn we al snel uit het oog verloren. Het is best gezellig met z'n vieren nu de arrogante Ineke is opgehoepeld. We hebben de indruk dat zij ook blij zijn van haar verlost te zijn.

De vlucht is een drama. Net als op de heenreis oude sacherijnige stewardessen die het lachen zijn verleerd. De koptelefoon in ons deel doet het niet en we hebben constant een honger en dorstgevoel over ons. Tot overmaat van ramp komen we in enorme luchtzakken terecht. Zo erg hebben we het nog nooit mee gemaakt. Eenmaal maakt het vliegtuig zo'n klap dat het lijkt alsof er een bom ontploft. Er is menige gil te horen en er wordt niets omgeroepen. Bovendien is de bemanning spoorloos. Pas na een kwartier wordt het wat rustiger, waarna zonder iets te zeggen de gordijnen van de keuken weer open gaat en we weer wat te drinken kunnen bedelen.

In Madrid moeten we overstappen, waarna we twee uur later weer naar Amsterdam vliegen. Daar worden we opgehaald door Ans, Annemarie en Thomas. We hebben gelukkig geen vertraging, want Ans vertrekt een paar uur later met Elly naar Thailand.