Tanzania

Tanzania
reisverslag
21 juli - 20 augustus 2013
x

Zondag 21 juli - De reis naar Tanzania

Met de trein in 3 uur naar Schiphol, overnachten in Amsterdam

Tanzania map

Morgen vertrekken we met de KLM naar Tanzania. We hebben besloten de dure rechtstreekse vlucht te nemen. KLM is weliswaar een van de goedkoopste maatschappijen, maar dat geld alleen voor niet Nederlanders. Vanuit heel Europa stromen ze hier naar toe, maar Nederlanders worden een poot uitgedraaid. Maar goed, we hebben nu een rechtstreekse vlucht in plaats van de wereldreis via Istanbul die maar liefst 32 uur duurt in plaats van 9 uur.

Om lekker relaxed te beginnen overnachten we vannacht in het van der Valk hotel vlak bij Schiphol. We zetten de auto bij Ans in de garage en nemen de tram naar het station van Schiedam. Het is bloedheet (28C). Bij 'extreme' temperaturen heeft de NS meten problemen. Door het hele land vastgelopen wissels en ook de trein naar Schiphol rijdt voorlopig niet. Via allerlei alternatieve routes bereiken we na bijna 3 uur om 19:00 alsnog Schiphol. De shuttle reed voor de neus weg, zodat we pas tegen achten bij het hotel aankwamen. Hopelijk gaat het oude principe 'hoe beroerder de start, hoe mooier de reis' ook dit keer op.

De ellende zijn we snel vergeten als we even later heel gezellig op het terras dineren. We worden geholpen door een vriendelijke fotografe in de dop die net een grote opdracht voor Facebook heeft binnengesleept. 

Maandag: De vlucht naar Kilimanjaro airport (Tanzania)

Om 5 uur al op en na het heerlijke, bij ons fameuze, van der Valk ontbijt nemen we om 7:20 de shuttle naar Schiphol. We hebben thuis al ingecheckt zodat we alleen de bagage af hoeven te geven. Lekker snel door de douane en boven een uurtje op de relaxstoelen gelegen. De vlucht vertrekt om 10:30 precies op tijd. Het is weer ouderwets luxe aan boord. Eigen tv en films naar keuze. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten landen we 8 uur later op Kilimanjaro airport.

Bij de douane eerst een visum kopen voor $50 pp en vervolgens Amerikaanse toestanden zoals vingerafdrukken en foto. Gelukkig gaat het allemaal vlotjes.

Opgehaald door de Koboko lodge

Buiten staan Josh en David van de Kiboko lodge ons op te wachten. Het is inmiddels donker geworden. De lodge ligt tussen het vliegveld en Arusha vlak naast het Arusha Park. Het is een half uurtje rijden, waarvan de laatste kilometers bergop over een vreselijke weg.

De Kiboko lodge wordt gerund door voormalige straatkinderen en is onderdeel van de door Nederlanders opgezette Wototo stichting. Later ze week krijgen we uitgebreid uitleg over deze fantastische stichting die zich bezig houdt met het op de rails zetten van ontspoorde straatkinderen.

We worden hartelijk ontvangen. Iedereen kwam zich even voorstellen. We hebben een leuk huisje met terrasje en, als het licht is, uitzicht op de 4500 meter hoge mount Meru. Na het inchecken schuiven we aan bij de open haard. Het is best fris. We kletsen even met Robert en Kim. Leuke mensen uit Den Bosch. Ze doen alles op eigen gelegenheid en zijn hier metende taxi gekomen. Alleen een korte safari hebben ze met een lokale organisatie gedaan. Na een wijntje duiken we in ons bedje en gaan dromen van alles wat ons nog te wachten staat.

Van het vliegveld gehaald door ex-straatkinderen van Wototo
Koud, maar gezellig in de Kiboko lodge

 

Dinsdag 23 juli - Arusha

Kiboko lodge aan de voet van mount Meru

Tanzania map
Buiten ontbijten (Kiboko lodge)

De lodge ligt aan een moeras. Er staat nu bijna geen water in, maar in de regentijd is het een meertje waarin een nijlpaard zit. Kiboko is het Swahili woord voor nijlpaard. In het moeras hebben ze een hutje gemaakt waar we ontbijten. Via een loopbrug kun je er komen. Heel erg leuk. Ontbijten tussen de kwetterende vogels. Prachtig uitzicht ook. Het is wel behoorlijk fris.

Ophalen van de huurauto

Om 9 uur worden we opgehaald door een chauffeur van Fortes, waar we onze landrover hebben gehuurd. Het kantoor is in Arusha. De vriendelijke man laat ons meteen wat nuttige plekken in de stad zien. Bij Fortes worden we ook vriendelijk ontvangen. We hebben een stoere landrover gehuurd. Een oud bakkie uit 1995, maar dat zijn de beste. We krijgen er eentje met daktent, maar die gaan we (helaas) niet gebruiken. Fortes is bij mijn weten de enige die terreinwagens verhuurt die je zelf mag besturen. Bij de rest zit er een verplichte chauffeur bij.

Inkopen doen en geld tanken in Arusha

Na de nodige uitleg rijden we naar een gebieden vlak bij de markt waar banken, supermarkt en restaurantjes zijn. We doen een bakkie en inkregen een lokale simkaart. Spotgoedkoop. Voor een paar euro een maand internet en voor bijna niets bellen, ook internationaal. Dat is wat anders dan de belachelijke bedragen die je bij Nederlandse providers neer moet tellen.

Tanzania map
Varaan

Geld opnemen kan alleen met de dure creditcard. Mijn ING pas werkt niet, terwijl ik hem open heb gezet voor gebruik in het buitenland. Ik trek voor €200 uit de muur en bezit even later een enorme stapel shillingen. 400.000 shillingen in kleine coupures.

Wandelen om het Duluti meer

Nadat we inkopen hebben gedaan rijden we naar het net buiten de stad gelegen Duluti meer. Met de aardige gids Anthony lopen we door een dicht bos rondom het meer. Een leuke wandeling, waarbij we naast veel aalscholvers ook varanen, een grote uil ook de prachtige malanchite ijsvogel zien.

Om 16:30 rijden we terug naar de lodge. Op de hobbelige weg let ik even niet op en beland in een geultje langs de weg. De auto staat helemaal scheef. Een man rent meten naar zijn hut om een schep te halen. De landrover beschikt echter over allerlei zeer lage versnellingen waarmee je bijna overal uit kunt komen. Even schakelen naar de juiste stand en we stonden weer op de weg. De man dienst met zijn schep aan komt rennen geven we voor zijn behulpzaamheid een fooitje.

Duluti meer
Duluti meer
Duluti meer
Uitzicht vanuit de lodge op mount Meru

Het is onverwacht fris bij de lodge 

Onder het genot van een wijntje zien we de zon onder gaan achter mount Meru. Heel gezellig. In de Kiboko lodge zitten erg veel Nederlanders. Velen hebben bij Matoke een privé reis geboekt, de club waarmee we later deze vakantie naar Zuid Tanzania gaan. 

Er is binnen geen plek meer waardoor we 'buiten' achter een muurtje eten. Koud en ondanks het kaarsje ongezellig. Na de laatste hap snel weer naar binnen en gezellig kletsen om de open haard. We lachen ons rondom een naïeve Belg, die uitgebreid vertelt over zijn cafébezoeken in de wereld en hoe hij daar stomdronken de ene poot na de andere is uitgedraaid. Na een laatste bak koffie duiken we tegen elven in bed.

 

Woensdag 24 juli – Arusha NP

Het is koel en bewolkt als we om 7:30 aanschuiven voor het ontbijt. We kletsen nog even met Robert en Kim die vandaag naar Zanzibar vliegen.

Het eerste wildpark: Arusha National Park

Welkom in Arusha NP !

Vandaag gaan we naar het Arusha nationale park. Het park wordt door velen overgeslagen en volgens de reisgidsen is dit onterecht. We hebben nog geprobeerd een kanotocht in het park te regelen (Robert en Kim vonden het geweldig), maar die is de komende dagen volgeboekt.

Via een vreselijke hobbelweg komen we na 4 km bij de ingang. Hier is een klein stukje open terrein waar we zebra's, giraffen, zwijnen en wat antilopen zien. Hierna voert de weg ons voornamelijk door een dicht bos, waar verder niets te zien is. Alleen komen we af en toe wat bavianen tegen. Aan de andere kant van het park stoppen we even bij de gate. Hier vandaan kun je wandelingen door het park maken. Veel mensen maken van deze mogelijkheid gebruik, maar om veel geld voor een boswandeling te betalen lijkt ons niets. 

Het voordeel van een eigen auto: Stoppen waar je wil !

Bij de gate zien we veel 'blue monkeys', een wat grotere apensoort. Leuk om ze van dichtbij te zien. Vervolgens rijden we door naar het noord-oosten, waar zich de Momela meren bevinden. Het is er ook wat meer open. In de verte zien we een groep giraffen. We staan ook een tijd stil bij een speelse groep bavianen, waarvan er eentje opvalt door zijn witte vacht.

Grote groep flamingo’s

Flamingo's in Arush NP

Na een picknick op een heuveltje aan het meer rijden we naar het grootste Momela meer en zien daar de befaamde groep roze flamingo's. Wat zijn het toch prachtige vogels, vooral als ze vliegen.

Als laatste rijden we naar we naar een krater, die geheel onterecht met de Ngorongoro krater wordt vergeleken. Het uitzicht is prachtig en de groep buffels die hier verblijft is na enig speuren goed te zien, maar dan houdt elke vergelijking op. We zijn wat teleurgesteld in het park en begrijpen goed dat het niet past in het vaak strakke schema van een safari.

Prachtige franjeapen als slotakkoord

Vlak voor we het park uitrijden worden we door een ranger aangesproken. Of we franjeapen (colobus apen) willen zien. Dat willen we zeker! Te voet lopen we naar een boom met 8 van deze prachtige apen. Franjeapen zijn zwart, maar worden 'versierd' door lange witte haarslierten. Prachtige dieren. Een stukje verderop zit in een andere boom een tweede groep. Eentje heeft een jong, dat zich als waar circusartiest vastklampt aan de moeder. Zo is het Arusha park toch nog een plek om niet te vergeten.

Om 17:00 zijn we weer thuis. Foto's op de ipad gezet en onder`het genot van een wijntje uitvoerig bekeken. De rest van de avond gezellig bij de open haard gezeten en tussendoor even een schoenzool gegeten (volgens de kaart was het een vis).

Duluti meer
Spelende bavianen
Duluti meer
Arusha NP: de krater
Duluti meer
Franjeapen
 
Donderdag 25 juli – Arusha naar Tarangire NP

Het Wowoto straatkinderen project

De Koboko lodge is al verlaten als we om 9:15 vertrekken. Voor we richting het Tarangire park vertrekken bezoeken we net buiten Arusha het straatkinderen project van Wototo, waar de Kiboko lodge onderdeel van is. Via een hobbelweg komen we bij een groot door een hek omgeven terrein. We blijken niet aangekondigd te zijn door de manager van onze lodge, maar dat blijkt geen probleem. De kinderen openen de poort en er wordt een meester die op dit moment geen klas heeft opgetrommeld.

De sympathieke man vertelt hartverwarmend over het project. Hij is zelf liefdevol opgevangen door kennissen die hem hebben laten studeren. Helpen bij het geven van een toekomst aan kansloze kinderen is daarom ook zijn grote levensdoel.

Wototo
Wowoto straatkinderen project
Wowoto straatkinderen
Wowoto straatkinderen project: de nieuwkomers.

Het project: In Arusha leven veel kinderen op straat. Soms zijn het weeskinderen, maar velen zijn ook weg gelopen of vanwege de armoede verwaarloosd en thuis niet meer welkom. Kansloos overleven ze in de straten van Arusha. Bedelend en stelend om in leven te blijven. De meesten zijn verslaafd aan het lijmsnuiven.

Sociale werkers leggen voorzichtig contact en proberen het vertrouwen te winnen. De eerste stap is om ze in Arusha een tijdelijk onderkomen aan te bieden, waar ze te eten krijgen, zich kunnen wassen en als allerbelangrijkste de aandacht en liefde krijgen die ze nodig hebben. Ze zijn vrij om te komen en gaan. In het begin trekt de straat nog hard aan ze, maar velen komen vanwege die geborgenheid steeds vaker en langer terug.

De doelgroep van het project zijn jongens tussen de 13 en 16 jaar. Meisjes en andere leeftijdsgroepen hebben wel de aandacht, maar worden door andere instellingen benaderd.

Als de band tussen de sociaal werker en het kind groot genoeg is en het kind 3 maanden achtereen in het opvanghuis verblijft volgt de volgende stap. Als het even kan in overleg met de ouders. Ze krijgen de aanbieding om tegen strikte voorwaarden intern een opleiding te volgen. Belangrijkste voorwaarde is dat ze in die periode niet weg lopen . De opleiding duurt 3 jaar. ’s Ochtends klassikaal les en in de middag praktijkles. Ze leren dan lassen, meubels maken, gewassen verbouwen  en andere vaardigheden. ’s Avonds is er altijd een begeleider in de buurt om ze bezig te houden. Het doel is om ze zo min mogelijk te laten nadenken over de verleidingen van het leven op straat (geld, snoep, spanning).

Op dit moment wonen op het grote terrein 64 kinderen,  verdeeld in drie niveaus afhankelijk van de tijd dat ze hier al zijn. We bezoeken de klassen en zien duidelijk de verschillen. De kinderen die er minder dan een jaar zijn weten zich geen houding te geven. Sommigen verlegen, trieste uitdrukking en anderen een beetje stoer. De ‘derdejaars’ kijken daarentegen zelfbewust uit de ogen. Gedisciplineerd opgesteld en vol levensvreugd.

Elk kind stelt zich even voor en zegt wat hij later wil worden. Soldaat en lasser zijn de populairste beroepen.

De school haalt verrassend goede resultaten en behoren tot de besten van de stad. Politici lopen de deur plat om te zien wat het geheim is.

Na de opleiding blijft de stichting de kinderen begeleiden. Ze zoeken werk, regelen (en bekostigen) vervolgstudies en blijven het steunpunt waar het kind altijd op terug kan vallen. De Kiboko lodge is één van de projecten die opgezet is om de kinderen werk en een toekomst te geven. Alleen de manager (Frank) is van buitenaf aangetrokken. Wat een geweldig project!

We maken een rondje over het terrein. Naast een grote groentetuin, die de kids zelf moeten onderhouden, houden ze ook koeien, varkens en kippen. De slaapkamers zijn ruim, maar moeten wel met anderen worden gedeeld. In de (gaar)keuken wordt in een enorme pan het avondeten bereid.

In het huisje van de beheerder krijgen we een bak koffie en verwerken wat we hebben gezien. De Nederlandse initiatiefnemers wonen niet op het terrein en blijven nu alles op rolletjes loopt steeds meer op de achtergrond.

Na laatste check auto  op pad

We gaan pas om 13:00 op pad. Eerst even langs bij Fortes. Door het achtergebleven stof van vorige ritten piepen de schijfremmen enorm, kan een raam niet meer dicht en blokkeert de veiligheidsriem van Ien. Alles wordt gefixed en kunnen we op weg naar het eerste echte park, Tarangire.

De afgelopen jaren zijn de wegen enorm verbeterd. Het eerste deel gaat over prachtig asfalt. We hadden al gehoord dat ze met wegwerkzaamheden bezig zijn, maar dat ze de weg tientallen kilometers hebben afgesloten hadden we niet verwacht. We worden over de oude weg geleid. Diepe gaten en overal stof  terwijl een paar meter verderop een maagdelijke asfaltweg ligt. Het is een drama en het schiet helemaal niet op. Een aantal oudere vrachtwagens konden het niet aan en staan met een gebroken as langs de kant van de weg.

 Door het land van de Masai naar Moromboi camp (Lake Manyara)

Hoe verder we het binnenland in trekken, hoe wilden het wordt. Het is Masai land. Masai zijn kleurrijke krijgers met grote kuddes koeien en geiten. We zullen ze nog vaak tegen komen.

Moe en bezweet slaan we het zandpad in naar de Maromboi lodge aan het Manyara meer. We rijden langzaam het paradijs binnen. Vier giraffen begroeten ons voor we het terrein op rijden. We worden onthaald met een fris doekje en een welkomsdrankje. Vanaf het terras zien we veel zebra’s en gnoes. Super!

Moromboi
Het prachtige Moromboi camp

We hebben twee nachten een luxe tent in de vorm van een huisje op palen. We hebben de buitenste tent waardoor we een weids uitzicht hebben over het landschap. Lake Manyara ligt een kilometer verderop, maar de flamingo’s zijn goed te zien. Rondom ons huisje lopen de bokkies, wrattenzwijnen en zebra’s rustig rond. Ook een jakhals laat zich even bewonderen. Ge-wel-dig !! De tent is prachtig ingericht. Er staat een heerlijk fris windje dat door de gazen ramen waait. Op het terras genieten we met een bakje pinda’s van de prachtige zonsondergang.

De sfeervolle eetzaal is buiten. Onder de palmbomen genieten we bij een kaarsje van het koud buffet. Flesje wijn er bij, kampvuurtje vlak naast ons en geen muggen. Wat wil je nog meer!

Om half elf worden we in het pikkedonker naar ons huisje begeleid. Niet dat hier leeuwen zitten, maar het blijft een plek in de wildernis.

 
Vrijdag 26 juli – Tarangire NP

We worden vannacht regelmatig wakker door hard gepiep. We denken dat muizen het op onze eetvoorraad hebben voorzien. Het blijken vleermuizen te zijn, die tussen de kieren van ons rieten dak leven en ’s nachts een hels kabaal maken. Het moeten er veel zijn, want het terras ligt vol met keutels.

We zijn om 7:15 op en worden verwelkomd door de zebra’s, zwijnen en impala’s om ons huisje. Heel apart om tijdens het douchen uitzicht te hebben op een groep zebra’s. Na een heerlijk ontbijtje zitten we nog even lekker in het zonnetje op ons terras. En dan te bedenken dat deze lodge 2e keus was!

Tarangire
Tarangire is vooral bekend om zijn olifanten.

Op gamedrive in Tarangire

Om 10:30 verlaten we de uitgestorven lodge en rijden in 25 minuten naar het Tarangire park. Nadat we de hoofdprijs hebben betaald voor de entree en €7,- voor een kaart waar 90% van de wegen niet op staat gaan we het park binnen.  De wegen zijn in opvallend slechte staat (wasbord) en de wegaanduidingen verwarrend of helemaal afwezig. Goede oriëntatie is noodzakelijk om niet te de weg kwijt te raken. Als het al zo slecht is in het toeristische noorden van het park, hoe zal dat dan zijn in het afgelegen zuiden? We nemen voorlopig de ‘grote weg’ naar het zuiden. Even een rondje ‘little Serengeti’, maar de enige overeenkomst is dat het ook een vlak graslandschap is. We komen langs de grote weg groepen gnoes, zebra’s, struisvogels en impala’s tegen. Het landschap is door de vele grillige baobabs aantrekkelijk.

Olifanten in de Tarangire lodge

Na een uurtje komen we bij onze overnachtingslaats van morgenavond, de Tarangire Safari Lodge. Ik wilde hier drie nachten blijven, maar het was vol en alleen morgenavond is er ruimte. We gaan even een kijkje nemen.  De lodge is bekend vanwege het fantastische uitzicht over de rivier waar grote kuddes olifanten komen drinken. Vlak voor de lodge komen we de eerste olifanten tegen. Een vijftal loopt zelfs over het terrein van de lodge bij de huisjes. Te voet kunnen we ze tot dichtbij naderen. Geweldig! Het kleintje is vertederend, vooral als het even tussen de benen van moeten schuilt voor de zon. Als één van de olifanten aan rieten dak begint te sjorren komt een medewerker van de lodge in actie en jaagt ze weg. Wat was even leuk. Ien vindt het wel eng dat we morgen in zo’n huisje slapen.

Olifanten in de lodge !!
Het prachtige terras van Tarangire Safari Lodge.

We nemen een drankje op het terras. Het uitzicht is inderdaad overweldigend. In de diepte ligt de Tarangire rivier, vol olifanten en zebra’s. De savanne er omheen is ook helemaal vol olifanten. Bij elkaar meer dan 100!

We bekijken ook even onze ‘tent van morgen’. Ik heb nummer 17 geboekt. Deze tent heeft als één van de weinigen onbelemmerd uitzicht over de rivier. De tent zelf is een heel stuk minder luxe dan we nu hebben in Maromboi. Jammer, maar het uitzicht vergoed uiteraard alles.

Gamedrive langs de rivier: de eerste leeuwen

We genieten nog een uurtje op het terras en maken hierna nog een rondje in de omgeving. Langs de rivier zit het meeste wild. Ga je iets van de rivier af, dan is het meteen een stuk minder. Op een heuvel onder een boom komen we de eerste leeuwen tegen. Tarangire is een ‘olifantenpark’ en deze prachtige kolossen komen we inderdaad vaak tegen. We stoppen even bij de picknickplaats. Hier heb je een prachtig uitzicht over de rivier. Ook vanaf dit punt zijn weer veel olifanten te zien. De picknickplek is vol gestroomd met Tanzaniaanse schoolkinderen. Braaf zitten ze aan tafel te wachten op hun lunch. We maken een praatje met ze en Ien krijgt het voor elkaar dat ze een liedje zingen.

Aangezien we morgen ook een hele dag in het park zijn gaan we redelijk vroeg terug om nog even van de luxe van Maramboi te genieten. We liggen even bij het zwembad met uitzicht op het meer en de zebra’s. Bier en een (‘Serengeti’) wijntje er bij terwijl de zon langzaam in Lake Manyara zakt.

’s Avonds weer gezellig gegeten en na een bak koffie bij het kampvuur om 22 uur naar bed. Wel even oordopjes in tegen de krijsende vleermuizen!

 
Zaterdag 27 juli – Tarangire NP

Tweede dag naar Tarangire NP

We staan op ons gemak op en genieten uitgebreid van deze unieke lodge. Er zijn weer beestjes in onze ‘tuin’. Zebra’s en iets verderop veel gnoes. Tijdens het ontbijt worden we overvallen door op bijen lijkende wespen, die op de zoetigheid afkomen. Op onze warande doen we een laatste bakje, waarna we vertrekken naar onze volgende bestemming, Tarangire Safari lodge. Het is inmiddels snikheet geworden.

Het is een half uurtje rijden naar het park. De permit hebben we al, zodat we meteen naar binnen kunnen.  We rijden meteen naar de lodge. Onderweg zien we veel dieren, waaronder olifanten, zebra’s en gnoes.

Tarangire Safari lodge: magnifiek uitzicht

Tarangire
Uitzicht vanuit de tent: rivier met olifanten!.

Bij de lodge wacht ons een onaangename verrassing. De gereserveerde tent (nr. 17) hebben ze aan anderen gegeven. Ik ben laaiend. Bevestigd via internet, gisteren nog gecheckt (stond inderdaad in de boeken) en vandaag weg gegeven aan mensen die een dag langer willen blijven. De man van de receptie kan (en wil) niets voor ons doen, maar gelukkig is de eigenaresse aanwezig. Zij had de mutatie gemaakt en ons doorgeschoven naar een tent met vergelijkbaar uitzicht. Tent 22 blijkt inderdaad de enige andere tent te zijn met uitzicht op de rivier. We zijn blij dat het zo is opgelost.

De Tarangire Safari lodge heeft een onovertroffen uitzicht. De lodge zelf is verder niet veel bijzonders. Eenvoudige tenten die een kleine renovatie wel kunnen gebruiken, zeker in vergelijking met Maromboi. Ook het restaurant en ‘lounge’ zijn weinig sfeervol en oubollig.

Zorgen dat je niet verdwaalt

Na een prima lunch op het terras met uitzicht over de rivier gaan we op pad. We zien verrassend weinig verschillende soorten dieren, maar wel in behoorlijke aantallen. Vooral olifanten, zebra’s, bokkies en gnoes. We blijven in de buurt van de lodge en dat is maar goed ook. De wegen zijn zo onoverzichtelijk en slecht aangegeven dat we even geen idee meer hebben waar we zijn. We steken een paar keer een droge rivier over kunnen slechts gissen waar we zitten.

Tarangire

Na wat omzwervingen komen we weer uit bij de picknickplaats van gisteren. Die is op wat apen na nu helemaal verlaten.  We hebben al eerder meegemaakt dat apen geen ontzag hebben voor vrouwen en dat blijkt ook hier. Als ik even verderop een foto wil nemen van de olifanten bij de rivier belagen een stuk of vier vervetmonkeys Ien en gaan er met haar yoghurt vandoor. Als ik terug kom smeren ze hem, maar als ik weer even mijn rug keer zijn de rovers meteen terug. Leuk filmpje!

Om 16:45 zijn we stoffig en bezweet terug bij de lodge. We zitten twee uurtjes heerlijk voor onze tent. Nootje, wijntje en bij de rivier is het een komen en gaan van groepjes olifanten. Even komen er wat olifanten in de buurt van de tent. Een moeder met twee pubers zijn de heuvel opgeklommen en vinden de blaadjes op 20 meter van onze tent blijkbaar groener dan beneden. Na een paar minuten gaan ze weer naar beneden.

Nightdrive: Een luipaard naast de auto !

Tarangire
Luipaard vlak langs de open auto tijdens de nightdrive.

Na het buffet gaan we met Brandon, de zoon van de eigenaresse (Annet) op zoek naar nachtdieren. Een ‘nightdrive’ in een open auto is altijd spannend en bijzonder omdat je vaak dieren tegen komt die je overdag niet tegen komt. Kostte wel $70,- pp.

Het begin is veelbelovend. Twee bijzondere vossen (‘bateared foxes’) kruisen ons pad. Even verderop hebben we een spectaculaire ontmoeting met een luipaard. Hij blijft even in het gras liggen, staat langzaam op en komt nieuwsgierig op ons af. Achteraf horen we dat de Afrikaanse bewaker het helemaal niets vond en zijn geweer al in de aanslag had. Onzin, want er is nog nooit een luipaard een auto ingesprongen. We kunnen mooie foto’s nemen en film maken. Het is ook voor de gids een unieke ervaring. De knul wil later onze foto hebben om te gebruiken in een folder. Die krijgt hij, maar wij krijgen nog geen cent korting op de dure nightdrive.

Na deze twee spectaculaire ontmoetingen in het eerste kwartier is het over met de pret. We zien nog wat springhazen, maar verder geen speciale nachtdieren meer. Om 22:15 zijn we terug.

Onder begeleiding worden we terug gebracht naar onze tent. Dat is maar goed ook, want als we bij de tent aankomen lopen daar een aantal olifanten rond. Ze blijken het voorzien te hebben op de waterleiding en hebben die twee tenten verderop kapot getrokken. De bewaker jaagt ze weg waarna wij snel de tent induiken.

 
Zondag 28 juli – Tarangire naar Lake Eyasi

Slopende olifanten

We hebben vanmorgen geen water. De door de olifanten kapot getrokken leiding is nog niet gerepareerd. De enorme drollen naast de tent zijn de stille getuigen. We kunnen gelukkig de douche van een tent verderop gebruiken. We hangen een beetje rond en genieten nog even van het uitzicht. Eigenaresse Annet komt nog een praatje maken en we krijgen van haar zelfgemaakte chocoladetaart. We praten even gezellig met haar. Leuk om te horen hoe ze het hier opgezet hebben en hoe het van simpele camping is getransformeerd naar deze bekende lodge.

Onderweg naar het afgelegen Lake Eyasi

Lange stoffige weg naar Lake Eyasi

Om 11:45 vertrekken we richting Lake Eyasi. Het is een afgelegen plek, waar je alleen kunt komen via een stoffige zandweg. De eerste twee uur naar de afslag is prachtig asfalt, waarna het ‘drama’ begint. Twee uur worden de nieren door elkaar geschud, terwijl je de stoflaag op je huid ziet groeien. Het is gelukkig nagenoeg één rechte weg zodat we niet kunnen verdwalen. Hoe dichter we bij Lake Eyasi komen, hoe droger en stoffiger het wordt. Dat hier mensen kunnen leven!

Paradijs in “het midden van niets”

Vlak voor we om 16:00 het meer bereiken komen we in een groene oase terecht, waar zelfs palmen groeien. We worden in de gezellige eetzaal met een drankje verwelkomt door Nani, de Argentijnse eigenaresse van de Kisima Ngeda lodge. Trots laat ze ons het luxueuze complex zien. Het is hier prachtig. We snappen meteen waarom deze lodge een tijdje op nr. 1 heeft gestaan bij Tripadvisor. Op deze plek is een waterbron waardoor het hier zo groen is. Ze vangen het water op in verschillende poeltjes. In eentje kweken ze de tilapia die we vanavond op het bord krijgen.

Kisema Ngeda lodge: Paradijs op aarde.
Kisema Ngeda lodge: Paradijs op aarde.

Ze hebben 8 luxe tenten. Alles er op en er aan. Superluxe. Super dat we hier drie nachten zijn. We hebben tent nummer 8. De enige tent zonder uitzicht, maar dat wisten we van tevoren. De consequentie van de megakorting die ik heb kunnen bedingen.

Na het inchecken nemen we op onze warande een (eigen) wijntje. Ronde het poeltje iets verderop genieten we van de prachtige bijeneters. Ze hebben hier geen groot wild. Wel apen en ’s nachts civet katten, honeybadgers en aardvarks. In het broedsseizoen wordt het kamp ook regelmatig bezocht door de zeldzame gestreepte hyena. Het hol is vlak achter onze tent. Op dit moment is het vreedzame dier ‘niet thuis’.

Vlak voor de zon onder gaat klimmen we op de uitkijktoren en genieten van de koperkleurige zon die langzaam in Lake Eyasi zakt. Beneden is er een kampvuur gemaakt waar we even gezellig met andere gasten praten.

Het eten is gezellig en lekker. Kaarsjes zorgen voor een knus sfeertje. Vleermuizen vliegen om ons hoofd terwijl we de verse tilapia smaakvol naar binnen werken.

Bomen vol Bushbabies !!!

Als we om 21:30 naar onze tent terug lopen lichten in de bomen veel oogjes op. Bushbabies!! Het lijkt wel of er in elke boom wel een paar zitten, zoveel zijn het er. Het is de eerste keer dat we deze knuffeldiertjes met grote nachtogen zien. Normaal gesproken een zeldzaamheid en speerpunt van dure nachtsafari’s.

x
Onze luxe safari-tent
x
Bushbabies in de bomen naast de tent
 
Maandag 29 juli – Lake Eyasi – relaxdag Kisima Ngeda lodge

In het donker op pad naar de Bosjesmannen (

Vandaag hebben we een relaxdag. De dag begint om 7:30 met ontbijt op bed. Na het ontbijt zitten we even op de houten vlonder bij de het poeltje. Het is frisjes en we hebben zowaar een trui nodig. De rust wordt (prettig) verstoord door een lokaal schoolreisje waarbij tientallen kinderen uit de buurt even langs komen voor een versnaperingetje. We praten wat met twee Nederlanders die hier vannacht ook waren. Hij is zakenman en continue ‘voor zaken’ aan de telefoon. Om de één of andere reden lukt het hun wel om via facetime contact te leggen met Nederland. Bij ons wordt de verbinding steeds verbroken en kunnen we de mooie omgeving niet delen met moeder Ans.

We gaan even met Nani op stap. Ze laat de plek op de heuvel vlak achter de lodge zien waar in de regentijd het nest van de zeldzame gestreepte hyena is. In die periode laat het goedaardige dier zich regelmatig op het terrein van de lodge zien. Zijn ‘broer’, de gevlekte hyena, is veel bekender en wel erg gevaarlijk. Op dit moment is het nest verlaten en is er weinig kans om dit schuwe nachtdier te spotten.

Willem Alexander en Maxima

Nani vertelt dat een paar jaar geleden Willem Alexander en de familie van Maxima de hele lodge hadden afgehuurd. Het was niet aangekondigd en zewist het pas op het laatste moment. Maxima en Willem Alexander sliepen in tent nummer 6. Ien heeft ook even met haar koninklijke binnen op de ‘stoel van Maxima’ gezeten.
Nani vertelt een leuk verhaal. Op het moment dan Willem en Maxima aan kwamen was plastic troep over het terrein gewaaid en waren de kinderen van Nani net bezig om het op te ruimen. Maxima vroeg of haar kinderen met de kinderen van Nani kon spelen waren Nan’s kinderen verrukt. Eindelijk in de eigen poel zwemmen, waar normaliter alleen gasten in mogen!! Helaas, helaas, Maxima had andere plannen. De prinsesjes mochten helpen met het opruimen van het plastic!

Nani laat ons ook haar hobbie zien, een modderig poeltje met een primitieve schuilhut. Hier komen ’s nachts schuwe nachtdieren drinken zoals badgers (soort das), verschillende katachtigen, bosvarkens en de schuwe aardvark. Om de poel heeft ze camera’s bevestigd die op beweging reageren. Ze laat ons enthousiast haar foto’s zien. Vooral de foto van twee vechtende aardvarks is uniek. Aardvarks komen hier een paar dagen per week diep in de nacht langs. We krijgen de mogelijkheid om ’s avonds ons geluk te beproeven, maar een hele nacht wachten op een mogelijke ontmoeting met een aardvark gaat net te ver.

's Avonds in de schuilhut op zoek naar nachtdieren.

Nani is getrouwd met een Duitser en heeft twee kinderen (10 en 13). Dat het leven hier niet ongevaarlijk is blijkt uit het verhaal dat haar man tijdens het joggen p het terrein plotseling door een enorme python (wurgslag) van maar liefst 4 meter 80 is gegrepen. Hij knalde door de krachtige klap tegen de grond en wist zich maar met moeite te bevrijden. Een kind had het niet overleefd. Wat later gingen ze op zoek naar de slang. Hierbij sloeg hij uit het niets wederom toe en had nu de voet van Nani te pakken. Hij was helaas te groot en gevaarlijk om te vangen en elders uit te zetten (wat ze met andere slangen wel doen) en moest dus worden dood gemaakt.

Na een prima lunch lopen we in de richting van het Eyasi meer. Hoe dichter we bij het water komen, hoe dikker de klei. De blubber blijft in grote klonten onder je schoenen plakken en gaat er niet meer af. We laten de flamingo’s en pelikanen dus maar met rust en lopen door een drassig grasland vol vogels terug naar de lodge.

De rest van de middag relaxen met een wijntje en pinda’s in de buurt van de lodge.

Om 18:15 lopen we de rots achter de lodge weer op voor een prachtige zonsondergang, waarna we tot het diner rondom het kampvuur de ervaringen van Tanzania doornemen met een groepje Duitsers.

Tijdens het diner vliegen de vleermuizen om ons hoofd. Het lukt me om foto’s te nemen als ze vlak over het hoofd van Ien scheren. Om 22 uur naar bed.

 
Dinsdag 30 juli – Lake Eyasi - Bosjesmannen

In het donker op pad naar de Hadzabe Bosjesmannen

Vandaag gaan we op bezoek bij de bosjesmannen. In dit afgelegen gebied leeft de Hadzabe stam nog precies zoals hun voorouders. Ze hebben een eigen ‘klik-taal’, waarbij klikgeluiden onderdeel zijn van hun taal. In de zomer jagen ze in het gebied dat grenst aan het Ngorongoro gebied en slapen in de open lucht onder wat takjes. Als het kouder en nat wordt, trekken ze zich terug in de bergen en slapen in holen. De Hadzabe leven op een uur rijden van de lodge. We gaan vandaag mee op jacht die bij het krieken van de dag begint.

De dag begint. Eerst even opwarmen.
We mogen mee op de jacht.

Samen met gids Joseph, de zoon van de kok, gaan we dus al om 5 uur in het pikkedonker al op pad. Gelukkig kent Joseph goed de weg aangezien we menig maal vlak langs een diep ravijn of verraderlijk steile rivierbedding rijden. In het donker zien we veel kinderen lopen, op weg naar de vaak kilometers verderop gelegen school.

Het begint net licht te worden als we in het kreupelbos vuurtjes ontwaren. Mannen warmen zich op en prepareren zich voor de jacht. Struiken zijn bij elkaar gebonden en hebben vannacht als slaapplaats gediend.

Mee op jacht

We maken wat onwennig kennis en schuiven aan bij het kampvuur. Alles gaat hier zonder hulpmiddelen. Vuur wordt gemaakt door stokjes tegen elkaar te wrijven. Nadat de speren en pijlen in orde zijn gebracht gaan we op pad. Op blote voeten zetten ze er flink de pas in. We kunnen met moeite volgen. Ze gaan helemaal hun eigen gang. We bestaan even niet voor ze, zo gaan ze op in de jacht. Plotseling is er actie. Er is een hertje gespot. Meteen cirkelen ze er omheen, maar het dier ontsnapt. Even later is het wel raak en hebben ze met behulp van hun jachthonden een baviaan te pakken. De honden zitten vol littekens en eentje loopt mank. Een baviaan geeft zich niet zomaar gewonnen.

Van de gevangen baviaan blijft niets over. yuk!

De jacht is meteen over. Te plekke wordt een vuur gemaakt en nadat de baviaan van zijn staart is ontdaan (die wordt gebruikt als hoofdtooi) wordt hij meteen geroosterd. Iedereen krijgt een klein deel en laat zich het vlees goed smaken. Na enig aandringen van onze gids wordt de romp bewaard voor de vrouwen thuis. Ze waren van plan om te zeggen dat ze niets gevangen hebben! Van de rest wordt niets verspild. De ogen worden als oesters leeg geslurpt en ze vechten nog net niet om de rauwe hersenen. Yuk !!

In een boom vinden ze het toetje, een bijennest vol honing. Gelukkig hebben deze bijen geen angel. Met een kapmes wordt de holte bloot gelegd en de honing met bij en al naar binnen geslurpt.

Om de succesvolle jacht te vieren wordt er in een kring gedanst en gezongen. Een eeuwenoude traditie. Ien huppelt tot groot vermaak ook een rondje mee. Hierna snellen we naar huis. Bij een smal stromend riviertje wordt even gestopt om te drinken. Dit doen ze voorovergebogen als een groep zebra’s. Een verrassend leuke morgen!

De gevangen baviaan wordt geroosterd
Kluiven aan de baviaan
Lekker !!!! Honing !!

Als we terug rijden zien we pas welke obstakels we in het pikkedonker allemaal moesten omzeilen. We passeren dorpjes waar de kinderen enthousiast naar ons zwaaien. Ja, we zitten ver van de bewoonde wereld.

Even voor tienen zijn we terug in de lodge. Een verlaat ontbijtje en dan relaxen in deze oase.

Op bezoek bij de Blacksmith

Aan het eind van de middag gaan we weer met Joseph op pad. We bezoeken de blacksmith (de smit) die een kwartiertje rijden verderop woont. De backsmith behoort tot de Datoga stam en is een belangrijk man. Hij voorziet de mensen van metalen voorwerpen en sierraden. Ook de bosjesmannen voorziet hij van nieuwe speerpunten. Bij een belangrijk man hoort status. De blacksmith heeft dan ook meerdere vrouwen, een teken van rijkdom. De eerste vrouw is trots op haar positie en zoek voor haar man de andere vrouwen Ze selecteert vooral op de kwaliteiten die haar taak vergemakkelijken. De vrouwen hebben kleurrijk versierde kleding. Trots laat ze ons het huis zien. Voor ons slechts een stal, voor haar een unieke tweekamer villa waar ze met z’n twaalven wonen. Drie vrouwen, acht kinderen en meneer de blacksmith zelf. Joseph spreekt hun taal zodat we veel te weten komen over dit vrolijke gezin.

Naast het huis is de ‘smederij’. Een open ruimte waar drie mannen bezig zijn. De één houdt met een blaasbalg het vuur hoog, de tweede verhit het metaal en de derde bewerkt het.

Na een uurtje zijn we weer terug in de lodge.

De smit, een gewichtig persoon!
Ien helpt even mee de mais fijn te malen.
Fraai uitgedoste harem van de smit

Nachtleven bij de schuilhut

Na het avondeten beproeven we ons geluk bij de schuilhut. Nani heeft de ‘gluurtoren’ bij de waterput van alle gemakken voorzien. Muskietennet, thermoskan met thee, koekjes en makkelijke stoelen. Rond 20:30 begint het wachten. Het poeltje is heel flauwtjes verlicht en je moet echt turen om te zien of er iets gebeurd. Lastig om de oogjes open te houden. Om 21:45 zien we plotseling een schaduw. Ik heb geen gevoel voor grootte en ik denk eerst aan een bosvarken. Ien verklaart me voor gek en denk aan een veel kleiner dier als een das of kleine katachtige. Voor we er erg in hebben is het dier weer verdwenen.  We hebben geen flits gezien. De camera is dus niet afgegaan. Gelukkig blijkt later dat het filmapparaat wel aan is geslagen.

Terug in de lodge is Freddy nog op. Hij heeft op ons gewacht en kletst nog even na met ons.

Om 22:30 komt een einde aan deze superleuke dag.

 

Woensdag 31 juli – Lake Eyasi naar Lake Manyara

Als we gaan ontbijten staat Nani ons met haar laptop op te wachten. We blijken een civetkat gezien te hebben. We mogen een kopietje hebben van de filmpjes.

Weg uit het paradijs.

Na het ontbijt maken we ons langzaam op voor vertrek. De dagen in dit paradijs zitten er op. Om 11 uur nemen we de stoffige weg weer terug naar de bewoonde wereld. Het laatste stuk naar Lake Manyara gaat gelukkig over asfalt. We overnachten in een relatief onbekende lodge die bovendien slecht is aangegeven. Al zoekend komen we terecht op de graslanden aan de oever van Lake Manyara waar de masai hun enorme kuddes laten grazen. Een onverwacht leuk uitstapje. De masai lachen en zwaaien enthousiast naar ons. Op een heuvel herken ik onze lodge. Recht er naar toerijden , strak de berg op en zowaar op een weg uitkomen die ons naar de lodge leidt. In de lodge toch maar even vragen wat de goede weg is.

Lake Manyara

We worden warm ontvangen. Natte doek, drankje en een mooi huisje net uitzicht over Lake Manyara.  De lodge wordt bezocht door grote groepen en doet hierdoor wat massaal en ongezellig aan. Jammer.

We droppen de spullen en bezoeken vanmiddag nog even het Lake Manyara park. Het park heeft bij mij een magische klank. Dit is het eerste wildpark dat ik bezocht en in 1981 mijn eerste olifant ‘scoorde’. Foto’s van dit park hebben jarenlang thuis aan de muur gehangen. De enorme hippopool, bomen vol pelikanen, boomklimmende leeuwen en overal olifanten. Dat kan alleen maar tegenvallen en dat doet het helaas ook.

De hippopool is leeg en hek houdt de mensen op ruime afstand. De weg langs het meer (en de pilikanen) is niet meer en de grote olifanten populatie is door stropers gedecimeerd. Prik, plof boem.

We maken een rondje door het beboste gedeelte en komen zebra’s, bavianen, een giraffe en een groep grondneushoornvogels tegen. Morgen gaan we het park uitgebreider bekijken.

Ruim voor donker zijn we terug in de lodge. Even opfrissen en op ons balkon even een wijntje met pinda’s. Het terrein wordt door met speren bewapende masai bewaakt. Ze brengen ons ook van en naar de eetzaal.

Luxe, maar erg touristische lodge.

Alles is hier groot en hierdoor mist de plek intimiteit. De eetzaal zit vol schreeuwende kinderen zodat we even vluchten naar het gezellige kampvuur. Rond 20 uur is de rust weder gekeerd en gaan we aan tafel. Zoals het een toeristenlodge betaamt krijgen we na het eten een optreden van een lokale groep. Het is een leuk drumbandje dat knappe acrobatische toeren uithaalt en enkele liedje ten gehore brengt. Leuk, maar wel een hoog ClubMed gehalte.
 
Donderdag  1 augustus – Lake Manyara NP
Een nieuwe baan!.
Masai markt in Mto Wa Mbu.

Het is bewolkt en er staat een stevige wind. De kamer is een tochtgat. Oppassen om geen koudje te vatten. We doen vanmorgen rustig aan. Tijdens de vakantie ben ik druk bezig geweest met onderhandelingen m.b.t. een overgang van de ABN bank naar Centric. De deadline was vandaag en ondanks tegenwerking van de bank is het allemaal op tijd rond gekomen! 1 september kan ik beginnen. Blij dat ik vanaf nu meer met de vakantie dan de mail bezig kan zijn.

Ien kletst nog even met haar Masai-vriend Lemma Kisanga van de kunstwinkel.  Ze gaan ideeën uitwisselen. Ien stuurt hem thuis wat mandala’s toe ter inspiratie. Vooral haar prachtige Namibië mandala zal hem wel inspireren.

Struinen over de Masai markt.

Om 11 uur rijden we weer naar het Lake Manyara park. Op de weg er naar toe komen we in het dorpje Mto Wa Mbu langs een drukke Masai markt. Het is een druk en kleurrijk gebeuren. Er worden vooral koeien en geiten verhandeld. Er is ook een klein deel ingeruimd voor gebruiksvoorwerpen. De schoenmaker trekt onze aandacht.  Van oude autobanden maakt hij sandalen, die door vrijwel elke Masai worden gedragen. Erg leuk om zo anoniem tussen dit trotse volk rond te struinen en je een keer niet de aapje kijkende toerist te voelen.

Vlak voor het park stoppen we bij een boom vol nesten van de indrukwekkend grote maraboe ooievaars.  Ze vliegen af en aan, de bek gevuld met water voor de jongen.

Olifanten in Lake Manyara National Park.

Lake Manyara National park

In het park rijden we meteen naar de hippo-pool. Tot onze verrassing is er in de verte zowaar een nijlpaard te zien. Je mag hier uit de auto en die mogelijkheid gebruiken we om de lunchbox naar binnen te werken. Langs de rivier komen we mooie vogels tegen. IJsvogels en onze favoriete bijeneters.
Als we verder het park in rijden komen we tot onze verrassing relatief veel olifanten tegen. Op één plekje kunnen we prachtige foto’s nemen van olifanten die een stofbad nemen.

Voor donker zijn we weer terug in de lodge. Tot donker zitten we lekker met een wijntje op ons eigen terras. Net als gisteren zitten we eerst even bij het open vuur voordat we aanschuiven in de ongezellige eeetzaal.

 
Vrijdag 2 augustus - Vliegen naar Dar es Salaam

Ons huisje ziet er van buit leuk uit, maar binnen is het ‘afzien’. We waaien weg door de open ramen (in de WC heb je echt tegenwind) en de muggen hebben sluiproutes gevonden om onze klamboe binnen te gaan.
We moeten vandaag terug naar Arusha en vliegen vanmiddag verder naar Dar es Salaam voor deel twee van onze rondreis. Om 9 uur worden we uitgezwaaid door Lemma Kisanga, de kunstenaar, en rijden we weer richting Arusha. We zijn voorbereid op de slechte weg en dan valt een uur hobbelen wel mee.

Om 11:30 zijn we al in Arusha. Tijd genoeg om een bakkie te doen bij ‘ons’ winkelcentrum en nog wat extreem goedkope telefoon/internet kaarten te kopen voor onze mobiel.

Herman haalt ons op van het vliegveld..

Het inleveren van de auto gaat snel, waarna een man van de verhuurbedrijf ons naar het vliegveld brengt. De deal was dat wij benzine zouden tanken voor het ritje en we hiervoor gebracht zouden worden. Bij het tankstation bleef de man er maar benzine ingooien en pas nadat wij vroegen of het niet genoeg was stopte hij. De grapjas. We worden om 13:15 bij het vliegveld afgezet. Inchecken gaat razendsnel en om 15:45 vliegen we exact op tijd richting de hoofdstad Dar es Salaam waar we anderhalf uur later aankomen.
We zouden door iemand van Matoke, de organisatie waarmee we Zuid-Tanzania rond gaan toeren, worden opgehaald. De afspraken met Matoke gingen een beetje rommelig en als er niemand blijkt te zijn ben ik niet eens verbaasd. We kunnen een taxi nemen, maar omdat bellen spotgoedkoop is bel ik Matoke maar. Ik krijg een wat verward persoon aan de lijn die niet goed weet wat ze er mee aan moet. Uiteindelijk lost het zich vanzelf op als de chauffeur met een rotsmoes na een uur alsnog op komt dagen. Hij heet Herman en hij gaat ons de komende twee weken rond rijden.

Het is absurd druk op de weg. Eén grote file van en naar de stad. Je staat soms een kwartier stil. We doen twee en een half uur over het stukje naar ons hotel, waar je buiten de spits maar een half uurtje voor nodig hebt. We zijn blij als we bij hotel Slipway aankomen. Een mooi fris hotel net buiten het centrum aan de kust. Op deze plek zijn een hotel, wat winkeltjes en een paar restaurantjes op elkaar gepakt waar het als tussenstop goed toeven is.
Aan het water ligt een gezellig openlucht restaurant waar we uitkijkend over de oceaan een hapje eten. Gezellig, palmen, parasols en een kaarsje zijn de trefwoorden.

 
ZUID TANZANIA GROEPSREIS
Zaterdag 3 augustus Dar es Salaam
Rustdag aan kust van Dar es Salaam
Slipway hotel Dar es Salaam
Slipway hotel Dar es Salaam..

We hebben vandaag een rustdag in Dar es Salaam. Ons hotel, Slipway, ligt aan zee op een schiereiland midden in de stad. Ik had een toeristisch wijkje verwacht, maar er zijn alleen rondom het hotel wat winkeltjes en een restaurant.

We zij om 8:45 op en ontbijten op ons gemakje. Het regent een beetje. Prima gelegenheid voor Ien om de shopjes af te lopen. Ze koop een mooie rode onyx ketting. 

We lummelen wat aan vandaag. Toch is deze dag een mijlpaal. Het is de dag dat ik definitief ja zeg tegen mijn nieuwe baan bij Centric. Ik begin 1september. We nemen er een mochito op.

's Avonds eten we weer op een terras aan de oceaan. 

 
Zondag 4 augustus  Dar es Salaam naar Selous

Kennismaking met Belgische reisgenoten

Vannacht zijn onze 4 Belgische reisgenoten gearriveerd. Ze waren als eersten door de douane en hierdoor al om 3 uur in het hotel.

Om 10 uur hebben we een korte briefing met Herman en maken kennis met onze reisgenoten. Ze zijn van onze leeftijd en hebben al heel wat Afrika ervaring. Philippe en Christine zijn in Congo geboren en hebben vier jaar in Rwanda gewoond. Chris en Martine zijn huisarts en hebben in Congo een paar jaar stage gelopen.

De Belgen hebben nog geen tijd gehad geld te wisselen en vandaag (zondag) is alles dicht. We gaan tevergeefs wat adressen af. Uiteindelijk trek ik wat geld uit de muur voor ze en kunnen we op pad.

Zes uur rijden naar Selous park

Het is ruim 6 uur rijden naar Selous, het grootste park van Tanzania. 90% van het park is alleen toegankelijk voor jagers, zodat er slechts een klein deel over blijft voor het toerisme.

Na drie uur verlaten we het asfalt en gaan rechtsaf richting het park. Bij de afslag eten we in een 'langs de weg restaurantje'. Eenvoudig, maar het eten is goed. Patat, passievruchtensap en veel fruit. De anderen wagen zich ook aan en stuk vlees.

Na veel hobbelen bereiken we vlak voor zessen het Selous rivier camp. Onderweg passeren we veel kleine nederzettingen met primitieve huizen. Kinderen rennen naar de weg om ons te begroeten. Ze zwaaien en roepen 'pipi pipi'. Wat leuk dat ze hier niet bedelen (handje ophouden) zoals in het noorden denken, maar pipi pipi betekend snoepje.

Mudhut in Rifiji river camp

Het kamp ligt net buiten het park aan de Rifiji rivier. We slapen in een 'mudhut', een hut van modder. Het is een ruime hut. Wel erg donker, maar de drie olielampen zorgen voor voldoende licht. Er is geen stroom, maar kunnen de batterijen aan de bar 's avonds opladen. We kijken uit over de rivier, waar als je goed kijkt de nijlpaarden kunt zien.

De eetzaal is open, maar overdekt. Bij de bar zijn comfortabele banken en er vlak naast brand een kampvuurtje. Heel gezellig allemaal. Onder het genot van een biertje wisselen we ervaringen uit met onze sympathieke Belgische reisgenoten. 

Als ik even met de hoofdlamp naar ons huisje loop zie ik een genetkat en in een boom een grote galago (bushbaby).

 
Maandag 5 augustus – Selous park
Grote groep bijeneters..

We hebben als een roos geslapen en niet gemerkt dat er vannacht een kudde olifanten om ons huisje actief was. Die schijnen hier elke avond rond te lopen. Meestal iets verderop bij de camping, maar af en toe ook bij de huisjes.

Boottocht over de Rifiji rivier

We zijn al om 6 uur op. Het is nog donker. Snel een douche, waarna we met z'n tweetjes een boottocht maken over de Rifiji rivier. We hebben een geweldige gids, die ons veel verschillende vogels laat zien. Alles super relaxed en we hebben volop tijd om alles te bekijken. In de rivier zitten heel veel nijlpaarden. Ook krokodillen zijn er volop. We zien uiteraard ook veel vogels, waaronder pelikanen, Afrikaanse skimmers (kruisbekken), de prachtige malanchite ijsvogel en schoenen ooievaar.

Absoluut hoogtepunt was de steile wand vol nestgangen van de kleurrijke bijeneters. Op takjes en in struikjes hebben talrijke vogels zich verzameld. Het zijn voornamelijk 'white headed beeeters', maar we zien ook een paar 'little beeeters'.

Prachtige bijeneters.
Oppassen voor de hippo's in het water..

Game drive in Selous

We zijn om 9:00 terug en na een gezamenlijk ontbijt vertrekken we een uur later naar het Selous park. Selous is het grootste aaneengesloten natuurgebied van Tanzania. Slechts 10% is voor het toerisme toegankelijk, de rest alleen toegankelijk voor rijke idioten die er veel geld voor over hebben om een dier dood te schieten. Big business. Het gevolg is dat de dieren in Selous erg schuw zijn en meteen de benen nemen als ze je zien. De eerste drie uur komen we af en toe een giraffe en wat impala's tegen. Niet veel voor een park dat zich geheel ten onrechte graag wil meten met de Serengeti. Het meeste wild heeft zich geconcentreerd om een paar meertjes. Het eerste meer is werkelijk prachtig. Aan de ene kant is het met kroos bedekt. Hier zijn ontelbare vogels, voornamelijk zwarte ooievaars. Nijlpaarden banen zich een weg tussen het groen. Witte reigers liften mee op hun rug. Aan de andere kant van het meer zien we ook een kudde olifanten. 

Lunchen vlak bij groep leeuwen

Onder een boom zien we vier leeuwinnen. De geplande picknickplaats even verderop is net ver genoeg om de lunch te nuttigen. Wel steeds even kijken of  de leeuwen niet onze kant op komen. 

Na de lunch rijden we naar een andere plek aan het meer. Hier zien we een groep drinkende giraffen.

Wippende leeuwen

Plotseling stuurt Herman de auto het pad af. Hij heeft onder een boom een leeuw en een leeuwin gezien. Ze liggen languit in de zon en dat is vreemd. Rusten doe je in de schaduw! Na een paar minuten staat het vrouwtje op, loopt naar het mannetje en begint hem te verleiden. Even later volgt de paring, die met een luide brul wordt afgerond. Ze storten meteen weer ter aarde. Als het vrouwtje na een paar minuten is bijgekomen herhaalt het tafereel zich. Binnen 20 minuten hebben ze drie keer gepaard. Dit gaat dag en nacht door en kan wel zeven dagen duren! Na afloop zijn ze afgepeigerd. De leeuw kan de pech hebben dat dan net een ander vrouwtje van zijn haren loops is en kan hij er opnieuw zeven dagen tegenaan. 

Spektakel !
Na zoveel jaren eindelijk een luipaard in een boom!.

Luipaard in een boom !

Op de terugweg hebben we nogmaals mazzel. Hoog in een boom zien we een luipaard! Dat hebben we nog nooit in het wild gezien. In Selous worden maar zelden luipaarden gespot en eentje in een boom is helemaal bijzonder. Grappig is dat Ien na het leeuwenspektakel zei 'en nu nog een luipaard in een boom' en een paar minuten later kwam die wens nog uit ook!

Door al deze meevallers moet Herman racen om nog voor 18:00 bij de uitgang te zijn. Precies op tijd verlaten we het park. We nemen terug in het kamp bij het kampvuur een biertje op de mooie dag.

 
Dinsdag 6 augustus - Selous dag 2

Wandel safari in Selous

We zijn al vroeg op (5:45). Even een koekje bij de eetzaal en hierna naar de ingang van het Selous park. Hier wachten een gewapende ranger en een gids in opleiding op ons voor een wandelsafari. We lopen eerst een stukje langs de rivier. Hier zien we een enorm hyenahol. De hyena's zijn thuis, maar komen alleen 's nachts naar buiten. Je kunt hyenakeutels goed van andere dieren onderscheiden. Ze zit wit vanwege de botten die ze eten. Ook krijgen we het verschil tussen giraffe-, impala- en zebrakeutels te zien.

We zien ook de prachtige woestijnroos. Fel rose, maar extreem giftig. Herman vertelt gedreven over de termieten, bijennesten, planten en dieren. We hangen aan zijn lippen. De onzekere gids steekt er hopelijk veel van op. 

Erg leuk is de mierenleeuw. Een klein insect dat zich ingraaft onderin een uitgegraven kuiltje. Als een mier hier in valt is het te steil om er weer uit te klimmen en slaat de mierenleeuw toe. De gids graaft er eentje uit zodat we het van dichtbij kunnen zien.

Om half tien zijn we terug voor het ontbijt. Hierna hebben we een paar uur de tijd om van de lodge te genieten. In de bomen bij ons huisje zien we verschillende apen, waaronder een groep franjeapen. Tot onze verrassing zijn de witte franjes veel korter dan we in Arusha hebben gezien. Het blijkt een aparte variatie Colobus apen te zijn. Op de grond zien we ook een grappige elephant shrek. Dit is een knaagdiertje met een grappige lange spitse snuit. Bij de steiger dobbert een dood zwijn (bushpig). Een krokodil heeft er zijn tanden in gezet. Ik kan het nog net filmen voor de croc ons ziet en onder duikt.

Tegenvallende boottocht

Om 16 uur maken we met de rest dezelfde boottocht als wij gisten privé maakten. Wat een verschil! Gisteren een geweldige trip en vandaag eentje die je je later alleen herinnert omdat die zo slecht was. De gids ging eerst naar het oninteressante deel van de rivier (vanuit de lodge links). Hij sjeesde overal voorbij en als wij wat zagen moest hij terug. Zelf vond hij nauwelijks iets. Wij gaven een paar keer aan dat we naar de andere kant van de lodge wilden voor de kolonie bijeneters en grote groep nijlpaarden. Pas na twee uur ging hij die kant op, maar toen was het al bijna donker. De bijeneters waren al in hun hol gekropen en was het voor foto's sowieso te donker. Het mooiste deel werd nu snel afgeraffeld. We hadden echt de pest in en hebben ons beklag gedaan bij de lodge. 

Er gebeuren trouwens regelmatig ongelukken bij het oversteken van de rivier. Aan onze kant zijn wat dorpen en aan de andere kant van de rivier de landerijen waar de mensen werken. Elke dag moet de rivier in gammele kano's overgestoken worden. Een aantal keer werd er onverwacht op een hippo gestuit, die vervolgens aanviel en de boot deed kapseizen. Zo zijn er al heel wat mensen verdronken. Wij komen een kano tegen vol schoolkinderen. Zo zwaar beladen dat het water bijna binnen loopt. Dat moet een keer mis gaan.

's Avonds maken we onder het genot van een biertje nader kennis met onze Belgische reisgenoten. Een gezellige avond. Ien heeft helaas last van haar buik en ik zit onder de jeukende bulten op plekken waar insecten normaal gesproken niet komen. Bedbugs?

 
Woensdag 7 augustus - Van oost naar west Selous

Game drive naar noorden van Selous NP

Om 9 uur gaan we met alle bagage op pad. Vandaag staat de hele dag het Selous park op het programma en overnachten we aan de ander kant van het park. Safari's in het zuiden lijken fundamenteel anders dan in het noorden. Daar ga je elke dag om 6 uur het park in, ben je aan het eind van de morgen terug voor siësta en ga je laat in de middag weer op pad. Hier begint de dag veel later en ben je juist die uren in het park dat de dieren schuilen voor de hitte en het licht voor de foto's het lelijkst is. Dat komt aan de ene kant door de uitgestrektheid en het feit dat onze lodges buiten het park en ver van het wild af liggen, maar in ons geval helaas ook aan de instelling van de groep die 7:30 uur vertrekken al veel te vroeg vindt. Herman is niet gewend om met groepen te werken en legt het 'wanneer vertrekken we' probleem bij de groep neer zonder een advies te geven. Hij wekt hiermee de indruk dat het niet uitmaakt of je om 6 uur of om 10 uur begint met de safari, terwijl later bleek dat hij het onbegrijpelijk vond dat we steeds zo laat vertrokken. Op dit punt had hij echt wat 'dwingende adviezen' mogen geven.

We rijden naar het meer waar we gisteren zoveel zagen. Tot die tijd is er weinig te zien. Zelfs de talrijke giraffes zijn onder gedoken. We komen dezelfde groep leeuwen van eergisteren weer tegen. Ze hebben gegeten, getuige de viesrode gloed op hun bek.

Na flink zoeken vinden we ook de twee parende leeuwen terug. Er zit nog steeds een moordend tempo in het paargedrag.

De dag is een beetje een herhaling van zetten om eens een schaakterm te gebruiken. Na het meertje is het ook aan de andere kant van Selous droog en op een enkele impala na wildarm. In Selous is de verscheidenheid niet zo groot en als we tegen de avond het park verlaten heeft het park de hoge verwachtingen bij lange na niet waargemaakt. 

Buiten het park komen we in een verrassend groen overgangsgebied. Bij de oversteek van een bijna droge rivier verrassen we een olifant die het op een lopen zet. Na een paar seconden bedenkt hij zich, keert zich om en komt dreigend op ons af. De vrouwen gillen van schrik. Herman lacht zich rot. De brug is veel te hoog om ons te kunnen bedreigen.

Sable mountain lodge

In het midden van niets komen we om 17:45 bij de ingang van de Sable Mountain lodge. Midden in de jungle. Het is de enige lodge aan deze afgelegen kant van het park. Er zijn nog verrassend veel gasten. We hebben een leuk huisje met uitzicht op de jungle en bergen aan de andere kant van het dal. Er is zowaar 24 uur licht. Voor we in het huisje kunnen moeten wel eerst de ontelbare mieren worden verdelgd en opgeruimd.

De bar is grappig. De ene helft van een doorgezaagde landrover is de tap en de achterkant wordt gebruikt als sofa. Een gezellige lodge, waar we helaas maar 1 nacht blijven. De boottocht die ze hier organiseren moet geweldig zijn en de extra dag meer dan waard.

We eten in een open eetzaal naast de bar. Heel gezellig verlicht. Het eten is ook heerlijk. Biefstuk met superlekker gebakken aardappeltjes. Tegen tienen worden we door een bewaker naar ons afgelegen huisje gebracht. In de bomen zien we alweer een bushbaby!

 
Donderdag 8 augustus - Van Selous terug naar bewoonde wereld

Lange rijdag

Vandaag de langste reisdag van de trip, dus helaas vroeg op en weinig tijd om van het mooie uitzicht te genieten. De eerste vijf uur hobbelen we over een vreselijk slechte weg terug naar de bewoonde wereld. We zitten achterin en dan voel je elk hobbeltje. Herman moet flink doortrekken en we kunnen er alleen even uit om langs de weg te plassen. Na vijf uur zijn we in Morogoro en volgens de beschrijving van Matoke moet hier ons hotel zijn. Fout! Het hotel ligt echter nog een paar uur verderop en legen we hier alleen maar onze lunchboxes.

Via snelweg dwars door Mikumi park

Als we verder rijden gaat de grote weg 50 km dwars door het Mikumi park. We zijn meteen wakker. Langs de weg zien we allerlei dieren, waaronder olifanten, giraffes, zebra's en impala's. Zeven verschillende soorten, bijna net zoveel als twee dagen Selous. Soms staan ze gewoon langs de snelweg en ben je blij dat ze niet plotseling oversteken.

Tan Swiss

Twee kilometer buiten het park overnachten we in Tan Swiss, een leuk motel. Was op papier de minste locatie, maar we zijn verrast door de ruime en schone kamer. Snel de spullen droppen en in de gezellige bar met een biertje deze dag snel vergeten.

 
Vrijdag 9 augustus  - Door Baobab valley naar Mufindi Highlands lodge

Weer een lange rijdag met lunch in bijzondere guesthouse Iranga

We worden door Herman om 8:30 opgehaald. Tan Swiss heeft geen chauffeursonderkomen zodat hij in het dorp heeft geslapen. Het is weer een lange reisdag naar Mufindi in de heuvels. Tot Iranga is het gelukkig een goede asfaltweg. Langs de heuvelachtige weg staan veel enorme baobab bomen. De route wordt daarom ook wel de baobab vallei genoemd. Het is een relatief drukke weg met veel vrachtwagens, die loopt van Dar es naar Zambia en Malawi. Het is een tweebaansweg die mogelijk in de verre toekomst verbreed gaat worden. Hiervoor is bepaald dat aan beide kanten van de weg 30 meter vrij moet blijven. Op veel plaatsen is er binnen deze zone gebouwd. Deze huizen zijn met een groot kruis gemarkeerd en moeten worden afgebroken. Soms tientallen huizen naast elkaar.

In Iranga gaan we er voor de lunch, terwijl Herman de tijd gebruikten de auto een grote beurt te geven. We lunchen in een leuk guesthouse, dat wordt gerund door dove mensen. Heerlijk broodje tonijn en een soepje. 

Fox lodge bij de theeplantages van Mufindi

Tegen drie uur gaan we pas weer verder. Gelukkig is de dirtroad naar Mufindi vele malen beter dan de vorige keer dat Herman hier was, waardoor we toch nog voor donker aankomen. De route gaat door heuvels vol prachtige theeplantages. Het is overal fris groen en het lijkt soms wel op Frankrijk, maar dan zonder Fransen.

We verwachten op deze afgelegen plek weinig toeristen. Niets is minder waar. Aan het eind van de hobbelweg bevindt zich Mufindi Highlands lodge in een prachtige omgeving. We hebben een eigen huisje met uitzicht over een dal en een meertje. Het is zo hoog wel behoorlijk koud. Voordeel is wel weer dat er geen muggen zijn. We zitten even voor ons huisje en genieten van de rust. Als het donker wordt gaan we naar het centrale gebouw. Bij de open haard maken we kennis met de eigenaar en de familie die de boel runt. Er is ook een stel uit India dat in Dar Es Salaam woont. Hij heeft 20 bedrijven en moest er van zijn vrouw eens een weekend uit.

In de gezellige eetzaal eten we met ons groepje. Het is weer erg gezellig.

 
Zaterdag 10 augustus  - Fox Mufindi lodge

“Paardsjokken”

Met Philip en Chris gaan we vanmorgen paardrijden. We krijgen zo'n Engelse helm op ons hoofd. Ien begint spontaan 'Willempie' van André van Duin te zingen. Als ik vanaf de grond op het paard wil klimmen scheur ik helemaal uit mijn broek. Een jaap van zeker 15cm in mijn favoriete safaribroek. Echt balen. Gelukkig heb ik mijn reservebroek vanmorgen net gewassen.

Nadat we allemaal op ons paard zijn geklommen gaan we in kolonne op pad. We hebben allemaal een halfdood paard meegekregen. Het sjokt achter zijn voorganger en voor de rest is er zo goed als geen beweging in te krijgen. We hebben wel een leuke route langs wat meertjes en door het bos.

Na ruim een uur zijn we terug bij de stallen. We worden warm welkom geheten door de achterbleven paarden. 

Au! Gebroken kies

Het is prachtig weer geworden. In het zonnetje zitten we tot de lunch voor ons huisje. Tijdens de heerlijke lunch breekt bij mij een kies doormidden. De twee helften zitten er nog in, elk met zijn eigen wortel. Flink balen, zeker nu we maar weinig bocasan (ontsmetter) bij ons hebben omdat ze het uit de handel hebben genomen. Morgen maar iets halen bij een apotheek als het lukt omdat het dan zondag is. Als het maar niet gaat ontsteken. De mensen hier zijn superaardig. Van een vrouw krijg ik sterke pijnstillers voor het geval het gaat ontsteken en de eigenaresse leegt een pillendoos met nog meer pijnstillers. Leuk vooruitzicht. We krijgen ook het adres van een apotheek in Iringa, waar ik een goed spoelmiddel kan kopen.

De rest van de groep gaat 's middags naar een weeshuis. Wij maken een wandeling in de omgeving en genieten van ons dagje 'niet in de auto'.

Korte wandeling langs een meer

Als de anderen terug zijn gaan we samen naar een meertje om te kanoën. Het is een stuk lopen, maar krijgen gelukkig een lift van een familie die 5 jaar geleden Zimbabwe is ontvlucht en nu hier als tabakshandelaren een nieuw bestaan opbouwen. We kunnen niet allemaal met de auto, zodat Philippe en ik meeliften achter op de quad van hun zoon.

Bij het meer blijken er maar twee kano's te zijn voor drie mensen. We besluiten de kano's aan de kids te laten en lopen een uurtje om het prachtige meer. Hierna weer terug naar ons huisje, waar we nog even heerlijk voor het huisje in de zon zitten.

Voor de open haard kletsen we even met Herman. Hij is 38 jaar en al heel lang chauffeur. Zijn passie is de natuur en hij glimt helemaal als hij vertelt over de Serengeti. Zijn droom is om ooit zijn eigen baas te zijn. Hij is nu in dienst van Easy Travel en zijn inkomen bestaat voornamelijk uit de tips van de klanten.

 
Zondag 11 augustus  - Rijdag naar Ruaha NP

Op weg naar Ruaha

Het is weer een eind rijden naar ons hoofddoel, het Ruaha National Park. Dit moet landschappelijk het mooiste park van Tanzania zijn, terwijl er ook veel wild te vinden is.

We rijden langs de theeplantages terug naar de grote weg. Hier stoppen we even bij een museum en site waar prehistorische dieren zijn gevonden. Ze vragen $20 pp. Alleen Chris en Martine gaan naar binnen en staan na 2 minuten weer buiten. Het museum bestaat uit twee ruimtes waarin wat stenen werktuigen worden getoond. Helemaal geen botten van dieren uit de prehistorie. Oplichters! Om de hoek nuttigen we bij een lodge in aanbouw onze lunchboxes. Het wordt gerund door een Duitse vrouw en haar Tanzaniaanse echtgenoot. We krijgen hun levensverhaal te horen dat er in het kort op neer komt dat ze een goed lopend café hand in Berlijn. Nadat de eigenaar van het pand de huur vanwege hun succes flink omhoog had gegooid hebben ze hun spullen gepakt en zijn ze hier begonnen. Ze lijken hun zaakjes goed op orde te hebben en de reisbureaus staan te trappelen om hier terecht te kunnen. Aan het eind van het jaar moet alles gereed zijn.

In Iringa kan ik net voor sluitingstijd (14 uur) bij de apotheek de nodige mondspoelmiddelen kopen. Nu maar hopen dat ik het met die gespleten kies redt tot de tandarts thuis.

Verlaten Masaidorp

Voor overmorgen staat in de middag het bezoek aan een masaidorp op het programma. Zonder van die halve dag, die we liever in het Ruaha park willen besteden. We laten Herman regelen dat we vanmiddag al naar het dorp, dat vlak bij onze lodge ligt, te gaan.

Bij een bar langs de toegangsweg naar Ruaha pikken we een Masai op, die ons op de motor naar zijn dorp leidt. Er is verder niemand. Inderhaast worden er drie verveeld kijkende vrouwen opgetrommeld die hun koopwaar uitstallen. Ze hadden niet op ons gerekend buiten kantooruren. De man legt het een en ander uit, maar kan niet de indruk wegnemen dat het hier allemaal fake is. Zeker niet als we horen dat hier overmorgen dansende en zingende Masai voor ons klaar zouden staan als we het dorp gewoon volgens programma hadden bezocht.

Ruaha Hilltop “lodge”

Om 18 uur zijn we eindelijk in de lodge. Van een afstand ziet de Hilltop lodge er prachtig uit. Gelegen tegen een berg, met vanaf de kamers uitzicht op het weidse land. We slapen in huisje 'lion' Een stevige klim om er te komen. Het huisje blijkt helaas drie je niks te zijn. Geen warm water en elektriciteit, een lantaren voor het hele huis en allemaal een beetje vervallen. De service was helemaal in lijn. Extreem slome bediening, onvoldoende eten voor iedereen en morgen pas vanaf 7 uur (werd zelfs 7:20) ontbijt.

Iedereen snelde na aankomst naar de ver gelegen kamer, zodat Herman aangeeft dat we morgen na het ontbijt om 7:30 meteen weggaan. Eigenlijk veel te laat, maar vanwege de slechte ontbijtservice hier kan het niet anders. Bij het avondeten ontstaat hierdoor een vervelende situatie met de Belgen. Zijn waren niet betrokken bij het beslissen over de vertrektijd en vinden het veel en veel te vroeg! Het wordt ons kwalijk genomen dat we het eens zijn met Herman dat je juist in Ruaha zo vroeg mogelijk moet zijn om volop te genieten van het park. Omdat ik voor overmorgen dezelfde ellende voorzie vraag ik Herman uit te zoeken of wij op dezelfde entry permit niet vanuit de volgende lodge een privé tour kunnen maken om 6 uur, waarna hij ons met de rest om 10:00 bij de ingang van het park op pikt voor de rest van de dag.
 
Maandag 12 augustus  - Ruaha NP dag 1

Ruaha park: “Welkom in het paradijs!”

Om 6 uur op. Pikkedonker en een koude douche. Onbegrijpelijk dat deze lodge 2 sterren heeft. Om 7 uur ontbijten is de planning. Rond die tijd komt de eerste medewerker aankakken en na een kwartier worden de eerste spullen binnen gesloft. Desondanks kunnen we om 7:45 richting het Ruaha park. Ruaha wordt door Matoke 'het grootste geheim van Tanzania' genoemd en we stellen ons er heel erg veel van voor. Het terrein is half open en heuvelachtig. Inderdaad erg fraai ten opzichte van de andere vaak vlakke parken. Het eerste deel komen we vooral veel giraffes tegen. We steken op een hele mooie plek de rivier over. Het is rotsachtig. Af, en toe beweegt er een kei en blijkt het een nijlpaard te zijn. Als je goed kijkt zie je ook krokodillen die net boomstammen lijken. Herman zegt heel toepasselijk 'welkom in het paradijs'. 

We maken een klein ommetje in het achterland. Mooi, maar nagenoeg al het wild heeft zich rondom de rivier geconcentreerd. Het duurt niet lang eer we de eerste leeuwen ontdekken. Drie jonge mannetjes liggen uitgeteld onder een boom. Niet al te ver weg lopen ook zebra's en impala's rond. De leeuwen zijn goed zichtbaar en dus niet op jacht, maar als een zebra dichtbij komt zie je ze alert worden. Als de zebra ook nog een stofbad durft te nemen neemt de spanning bij de leeuwen zichtbaar toe. Als even later de zebra opstaat en verder loopt is het voorbij en liggen ze even later weer op hun rug. 

Bij de rivier komen we regelmatig olifanten tegen. Soms erg dichtbij. Wat zijn het toch prachtige dieren! Er is veel wild en we genieten met volle teugen. Drinkende olifanten, springende impala's en prachtige zebra's. Ook in Ruaha is de diversiteit beperkt en we komen weinig verschillende dieren tegen.

Leeuwen met een kill !

Herman maakt met de weinige andere chauffeurs steeds een praatje om locaties van dieren uit te wisselen. Dat gaat in het Swahili en meestal begrijpen we er geen snars van. Na weer zo'n uitwisseling zien we Herman enthousiast verder rijden en ja hoor, niet veel verderop zie we een grote zebra op de grond liggen. Twee leeuwinnen hebben het net gedood en schrokken snel hompen vlees naar binnen. Eentje zit helemaal met zijn hoofd in het achterwerk. Een bloederig tafereel. De zebra ligt midden in de kokende zon en na een paar minuten zoeken de leeuwen de schaduw op. Een van de twee verdwijnt helemaal uit beeld. Na een tijdje komt de achtergebleven leeuwin terug en geeft een demonstratie van haar kracht. Ze pakt de zebra bij de nekken sleept het steeds een paar meter verder, net zolang de zebra onder een boom in de schaduw ligt. We wachten geduldig af wat er verder gaat gebeuren. Ik verwacht dat een mannetjes leeuw zijn deel komt opeisen, maar tot onze verrassing komt na een half uur de tweede leeuwin terug met twee welpen. Ze zijn nog erg jong. Herman zegt dat ze nog worden gezoogd. Desondanks bestormen ze de zebra en beginnen er lekker aan te kluiven. De zebra was drachtig en de leeuwen hebben ook de embryo gedeeltelijk verslonden.

Tot mijn verbazing zijn we de enigen die getuige zijn van dit schouwspel. De andere twee auto's vonden het te lang duren en zijn verder gereden. Martine is helaas misselijk van de lucht en het bloederige schouwspel, zodat we unieke schouwspel moeten verlaten. Wij hadden hier wel de hele dag willen blijven. Omdat we toch de enigen zijn rijdt Herman tot vlak naast de leeuwen en kunnen we unieke opnames maken. 

We lunchen bij een 'picknickplaats' aan de rivier. Meer dan een open plek met een stinkend huisje, dat de toilet blijkt te zijn, is het niet. De lodge heeft lunchboxes meegegeven van zeer bedenkelijke kwaliteit. Ik neem wel een eigen cracker.

Parende leeuwen

Een stuk verderop komen we opnieuw leeuwen tegen. Dit keer een groep van zes leeuwen, waaronder twee mannetjes. Het dominante mannetje heeft zich met een drachtig vrouwtje afgescheiden en wordt om de paar minuten door het vrouwtje bij de haren genomen om te paren. In korte tijd zijn we vier keer getuige van een paring! Vrouwtjes kunnen het hele jaar door drachtig worden en het is puur toeval dat we voor de tweede keer deze reis getuige zijn van parende leeuwen. Als een paring voorbij is wordt het mannetje agressief weg gejaagd. Eenmaal maakt hij een noodsprong om aan de kaken van de leeuwin te ontkomen.

Door al het leeuwengeweld is de tijd gevlogen. Met grote spoed haasten we ons naar de gate, waar we net voor sluitingstijd arriveren. 

Ruaha tented camp: superplek in de wildernis

Wij hebben twee nachten een upgrade en slapen vannacht in het Ruaha tented camp. De anderen blijven nog een nachtje in Hilltop. Ons kamp is een verademing. We worden vriendelijk ontvangen door mr. John, de Griekse eigenaar. Hij vertelt enthousiast over zijn mooie kamp midden in de wildernis. We hebben tent nr. 9 met een kleine privé drinkplaats voor de deur, waar 's nachts de olifanten komen drinken. Nu worden we verwelkomd door een giraffe, vervet apen en een groep bavianen. De tent is ook super. Lekker ruim en van alle gemakken voorzien. Wat een verschil met gisteravond!

Als het donker is wordt je door Masai krijgers begeleid. Wel nodig, want eergisteren liep er nog een leeuw door het kamp en is er vanavond in de buurtvaders huisje 1 een luipaard gehoord. De enorme vlaaien in het kamp geven ook aan de het frequent door olifanten wordt bezocht.

Voor het diner kletsen we even met de Masai bewakers rond het kampvuur. Ze zien er stoer uit, maar hebben een vertederende lach. Het diner zelf is super romantisch. De tafels zijn buiten gezet en worden met olielampen verlicht. Als het eten ook nog eens geweldig is hebben we het helemaal super naar ons zin. Tijdens het eten komt mr. John ons halen. Er staan bij de grote waterput vijf olifanten. Met een sterke zaklamp worden ze even in het zonnetje gezet.

Het is een onrustige nacht. Een paar keer komen er op enkele meters van de tent olifanten drinken. Ze maken zoveel lawaai dat hij lijkt alsof ze in de tent zitten. Ik ga even uit de tent om vanaf het veilige balkon de kolossen te bekijken. Helaas is mijn hoofdlamp niet zo sterk meer en zie ik slechts wat grijze schaduwen.
 
Dinsdag 13 augustus  - Ruaha NP dag 2

We hebben afgesproken dat Herman ons om 8:30 op pikt. We genieten zo van de lodge dat we het voor het eerst niet erg zouden vinden als dat wat later zou zijn! Het is weer kicken als we in de open lucht ontbijten, terwijl verderop de impala's vrolijk rond dartelen. Ook een bushbuck laat even zijn snuit zien.

De Belgen slapen vannacht ook in deze lodge. Om 8:45 zijn ze er. Even de bagage uitladen en weer op pad naar Ruaha. In het park nemen we een route door de prachtige heuvels. Helaas zo goed als geen dier te zien. Bij de rivier komen we ze pas weer tegen. Eerst een groep Grant gazellen. Die hebben we deze reis nog niet gezien. Verder zien we voor de lunch niet veel anders dan gisteren zonder de leeuwen.

Lunch met uitzicht op rivier met 100 olifanten

We lunchen bij een grote boom met uitzicht op de rivier. We zijn op het juiste moment. Uit alle hoeken en gaten lijken olifanten te komen. De ene stoet na de andere bereikt het water. Bij elkaar wel meer dan honderd, waarvan maximaal 70 tegelijkertijd. Een unieke plek en een absoluut hoogtepunt. Vanaf onze hoog gelegen plek zien we ook veel fraaie vogels. Schoenbek ooievaars, prachtige bijeneters en in de verte kraanvogels.

Na de lunch rijden we naar de plek van de ‘zebrakill’. De verwachting is dat ze nog aan het kluwen zijn. De groep van zes leeuwen, die we gisteren zagen, heeft echter de kill gestolen en tot het laatste restje opgepeuzeld.

We gaan op zoek naar groep leeuwen en uiteraard weet Herman ze te vinden. Ze liggen lekker uit te buiken onder een boom. We verwachten hier ook het liefdesstelletje te vinden, maar het feest lijkt over te zijn. Na een vruchteloos rondje door een verlaten deel van het park willen we afscheid nemen van de leeuwen. Ze lijken spoorloos verdwenen, maar na het nodige speurwerk vinden we ze aan de oever van de rivier. Een groep olifanten moet niets hebben van de leeuwen en jaagt ze weg. Vlak voor ze de leeuwen vertrappen zetten de roofdieren het op een lopen.
Vlak voor donker zijn we terug in de lodge. We eten weer gezellig buiten. We hebben een aparte tafel gereserveerd om al vast ons 25 jarig ‘huwelijk’ te vieren. Ik heb een fles wijn gekocht en hierop een speciaal etiket geplakt. “Vino Ruaha”, “Ien en Jos 25 jaar” en uiteraard opgeleukt met foto’s van ons samen.
De Belgen hebben ook een leuke verrassing voor ons. Van allerlei verzameld materiaal hebben ze een lichtgevend hartje met hierin twee poppetjes (dat zij wij natuurlijk) gemaakt. In een doosje zit een blaadjes met op ons slaande tekeningen en teksten, lieve wensen en ook een puzzeltje dat we voor morgen op moeten lossen. Heel erg leuk!! John van de lodge verhoogt de feestvreugde met een flesje ‘champagne’. We durven niet meer te zeggen dat het jubileum eigenlijk morgen pas is.

’s Nachts heeft het poeltje voor onze tent weer bezoek van een groep olifanten. Dit keer kunnen we ze wel redelijk zien.

 

Woensdag 14 augustus  - Ruaha naar Udzungwa, Ien en Jos 25 jaar !!!

Vandaag is het pas echt feest: Ien en Jos 25 jaar samen!! Op ons balkonnentje genieten we van de zonopkomst, terwijl we de traditionele kaarten die de geheimzinnige postolifant vannacht heeft bezorgt lezen.

Na het ontbijt in de open lucht worden we door Herman opgehaald en verlaten we met tegenzin dit paradijsje. Het is twee dagen rijden naar Bagamoyo aan de kust, zodat we de rit halverwege een dagje onderbreken in de bergen van Udzungwa. Onderweg stopen we weer even bij het door doven gerunde guesthouse. Philippe kan alleen hier zijn mail checken. Daar hebben wij gelukkig geen last van met onze supergoedkope Tanzaniaanse SIM kaart. De route gaat over de hoofdweg van Dar es Salaam naar Zambia. Een gevaarlijke tweebaansweg. Dat blijkt als we moeten stoppen vanwege een ongeval. Een vrachtwagen wilde een andere inhalen en knalde frontaal op een tegenligger. De drie vrachtwagens blokkeren de weg en er kan niets meer door. Politie is in geen velden of wegen te bekennen en met vereende kracht wordt tevergeefs getracht de boel vlot te trekken. Pas nadat een enorme vrachtwagen naar de plek des onheils is geleid kan de boel vlot getrokken worden. Nadat het gelukt was ontstaat er een spontaan feest met dansende en joelende mensen. Een hele aparte ervaring.

Hondo Hondo lodge

Waar de eindeloze akkers overgaan in het dichtbegroeide Udzungwa gebergte ligt onze Hondo Hondo lodge. We hebben een mooie tent. Tot een maand terug liepen er elke nacht olifanten over het terrein vanuit de bergen naar de akkers en weer terug. Onze tent ligt precies langs dit pad! Helaas was de overlast te groot. De boeren klaagden steen en been en hier pikten ze zelfs het eten van etende gasten in het restaurant. De regering heeft toen een olifant geschoten, waarna de overlast over was. Voor hoe lang weet niemand, want vannacht liep de eerste al weer over het terrein.

Vandaag kennen we elkaar precies 25 jaar. Ien heeft de tent vol gehangen met slingers en ook tijdens het eten laat ze zich niet onbetuigd. Brandende kaarsjes met 25 op het eten en wat later een toetje met sterretjes. Herman is speciaal gebleven om het voor ons op film te zetten!

 
Donderdag 15 augustus  - Udzungwa mountains

Stevige klim naar de Sinja watervallen

We worden om 6:45 gewekt door een man die ons op verzoek een emmer heet water komt brengen. Er is in de morgen geen warm douchewater omdat het water met zonnepanelen wordt verwarmd en ze hier de warmte maar kort vast kunnen houden.

Na een vroeg ontbijt gaan we met Chris en Herman op pad voor een mooie wandeling in het Udzungwa park. Het is een zware klim naar de Sinja watervallen. Herman heeft de aardige Yusco als gids geregeld. Vanaf de Hondo Hondo lodge is het een kwartier rijden naar het begin van de trail. Onderweg komen we een boom negen met wel vier apensoorten, waarvan er twee alleen maar in dit park voorkomen. Een boom verderop zien we een groep grote neushoornvogels.

Het is bloedheet als we aan de klim beginnen en al snel zijn we doorweekt van het zweet. Gelukkig hebben we veel water bij ons en hebben we beschutting onder de oerwoudreuzen. Yusco doet het kalm aan en vertelt veel over de bomen, planten en vruchten die we tegen komen.
Na een uurtje zien we vanaf een uitzichtpunt op einddoel, de Sinja watervallen, mooi liggen. Het laatste stuk is behoorlijk steil, maar boven is de beloning groot. Een geweldig uitzicht op de mooie waterval en het uitgestrekte landschap onder ons.

We lopen nog een paar minuten langs de stroom omhoog naar een tweede waterval. Yusco maakt een paar leuke foto's, waaronder eentje van Ien waarbij ze een sprongetje maakt en ze lijkt te zweven boven het landschap.

Na ruim vier uur zijn we weer beneden en rijden we terug naar de lodge. Even lunchen en hierna lekker relaxen.

Wandeling door velden en dorpje

Om 16:30 hebben we een 'vogeltoer' geregeld rondom de lodge. De Belgen gaan ook, maar dachten een wandeling te maken en hebben dus geen verrekijker mee. De gids stopt bij elk musje en duifje en zoekt het op in zijn boek. Pffff. Wat hilariteit bij een klein zwart-wit vogeltje. Het is de Black backed pufbird. Christine zegt 'patapoefke?', wat dikzak in het Vlaams betekend. Een woord om te onthouden. We zien niet veel, althans voor Tanzaniaanse begrippen. Twee ijsvogels, een roofvogel en een neushoornvogel. 

Het wordt pas leuk als we door een dorpje moeten. Kleurrijke mensen, een grappige 'apotheek' en vooral veel spelende kinderen. We bezoeken het schooltje. De school is uit, maar we kunnen de lokalen bekijken en spreken even met een lerares. Het ziet er armoedig en smerig uit. Op de buitenmuren staan de 'schoolplaten' geverfd, de wereldkaart, het menselijk lichaam e.d. Buiten wordt er door de jongste kinderen met een zelfgemaakte bal gevoetbald. We zijn uiteraard een bezienswaardigheid.

Terug in de lodge is er wat beroering. In de eetzaal zit achter een bloemenmarkt een kleine slang. Voorzichtig wordt hij gevangen en buiten gezet. De douche werkt op zonne-energie. Als de zon onder is koelt het douchewater snel af. Zelfs nu om 18:30 is het nog net warm genoeg voor een comfortabele douche.

 
Vrijdag 16 augustus  - Naar Bagamoyo

Terug naar de kust

We worden weer om 6:45 gewekt door de man die een emmer heet water komt brengen. Alles wordt relaxed gepakt voor onze laatste lange reisdag, terug naar de kust.

Het is vanaf de Hondo Hondo lodge 23 km hobbelen naar de asfalt weg. Vervolgens ruim 6 uur naar Bagamayo, zo'n 70 km boven Dar es Salaam.

Hierbij rijden we in het begin zo'n 50 km door het Mikumi park. Een snelweg dwars door een op het oog erg mooi park. Vlak langs de weg zien we veel giraffes, impala's en zebra's. Ook spotten we drie buffels en een verdwaalde gnoe. Helaas raast Herman er als een bezetene langs.

Bagamoyo

Het is weer een lange reisdag en laat in de middag arriveren we pas in het opvallend kleine Bagamoyo. Het is een rommelige, wat vies aandoende stad. Het eerste gebouw dat er goed uit ziet is gelukkig ons hotel. Travellers lodge B&B. We hebben een heel leuk huisje met uitzicht op het strand. We maken van de laatste zonnestralen gebruik om even over het met rommel bezaaide strand te lopen. Het is eb en veel vissersboten liggen op het droge. 's Avonds is het niet veilig en na het bekijken van twee bij een hotel horende restaurants zijn we voor donker weer terug.

We eten in ons eigen gezellige restaurant.

 
Zaterdag 17 augustus  - Bagamoyo

Indrukwekkende stadswandeling

Met de grappige Michael maken we vanmorgen een wandeling door Bagamoyo. Vanuit het hotel lopen we door de 'gewone' straten. We zijn gewaarschuwd dat de mensen hier minder vriendelijk, zelfs soms wat vijandig, zijn. Daar merken we helemaal niets van. Iedereen lacht ons toe. Michael krijgt het met zijn gulle lach ook voor elkaar dat we bijna overal foto's van mogen nemen.

We passeren een primitieve smederij. Ze zijn bezig met het maken van grote nagels voor de vissersboten. Twee zitten aan de blaaspijp terwijl vier anderen van vlechtwerk, dat in beton wordt gebruikt, grote stevige nagels maken. Heel primitief en zwaar werd. De nagels worden voor 15 eurocent per stuk verkocht.

Michael laat ons het eenvoudige leven van de bewoners zien. Kleine huizen, waar grote gezinnen leven. Net als bij ons in de crisistijd voor de tweede Wereldoorlog.

We slenteren langzaam naar het centrum. Via de kleine groentemarkt komen we in het oude centrum, Stone Town, terecht. Veel huizen uit de nadagen van de slavenhandel staan er nog. Er zijn vooral veel prachtig bewerkte voordeuren te bewonderen. Een visje of ananas links onder gaf aan of de bewoner Arabier of Indiër was.

Bagamoyo, centrum van de slavenhandel

Bagamoyo was lang de hoofdstad en toegangspoort tot Oost Afrika. Bekende ontdekkingsreizigers als Livingstone en Burton begonnen en eindigden hier hun expedities. Veel bekender is Bagamoyo van de slavenhandel. Alle slaven uit centraal en oost Afrika werden hier heen gedreven. Soms na een helse voettocht van 2000 km. In Bagamoyo werden de sterkste slaven geketend en per boot naar de slavenmarkt in Zanzibar gebracht. De anderen werden hier verhandeld. De overdekte slavenmarkt in Bagamoyo doet nu dienst als ruimte voor houtbewerkers en textielschilders. Toch is de naargeestige sfeer uit die tijd eenvoudig terug te roepen. De betonnen 'catwalks', waar de slaven werden gekeurd, de oude waterput, de verzamelruimte en het versleten pad naar het strand en de boten voor het vaak vreselijke transport. De slavenhandel werd mede door de inspanningen van Livingstone pas eind 19e eeuw afgeschaft.

Drukke vismarkt

Een onverwacht hoogtepunt is de vismarkt. Vers gevangen vis wordt hier verkocht of in grote pannen gefrituurd. Op het strand is het een drukte van jewelste. De dhows, prachtige vissersboten met driehoekig zeil, zijn terug van de vangst en brengen verse vis binnen. Deze wordt per opbod verkocht. De bemanning van tientallen dhows proberen zo snel mogelijk de vissen uit hun opgehoopte netten te halen om aan de vraag te voldoen. Prachtig. We kunnen hier wel uren rond kijken.

Fonduen aan het strand

's Avonds eten we aan het strand in een gezellig restaurantje. We kunnen hier fonduen! Wij kiezen voor visfondue en krijgen en plate vol heerlijke vis, garnalen en een kreeft. Even in de melk en bierbeslag dopen en dan in de olie. Heerlijk!

Onder begeleiding lopen na het heerlijke etentje terug naar ons hotel.
 
Zondag 18 augustus  - Dar es Salaam

“Herinneringen ophalen” in onherkenbaar centrum van Dar.

We genieten nog even op ons terrasje van de zon en rijden om 10:30 terug naar Dar es Salaam. De dochter van Martine en Chris sponsoren de studie van een jongen (Frank) uit Dar. Ze hebben met hem afgesproken en samen met hem rijden we naar het centrum van de stad. We stoppen in een buitenwijk waar Christine haar hart op kan halen in een stoffenzaak. Hierna willen we in het luxe Kilimanjaro hotel op het dakterras was drinken. De bar blijkt op zondag dicht te zijn, maar we mogen toch even naar boven voor het prachtige uitzicht over de haven. In 1981 sliep ik bij de aftandse YMCA en gingen we hier ontbijten. Vanwege ons op de zwarte markt gewisselde geld (je kreeg op straat 60 shilling, bij de bank mar 8) was dat betaalbaar. Ik herken behalve de protserige uitstraling niets meer. Het blijkt flink verbouwd te zijn.

Afscheidsdiner met Herman

Terug bij het Slipway hotel genieten we van het zonnetje op het terras aan zee. De Belgen vertrekken vannacht zodat we hier officieel afscheid nemen van Herman. Ien heeft een leuk kaartje gekocht en iedereen heeft hier zijn waardering voor hem opgeschreven. 

Hierna gaan de Belgen met Frank eten en hebben wij Herman uitgenodigd om samen met ons te dineren. Het is heel gezellig en evalueren de afgelopen reis. Het valt niet mee om chauffeur te zijn. Ze worden echt afgeknepen. Slipway heeft geen faciliteiten voor chauffeurs en moet hij in de auto slapen. De touroperators zouden eisen moeten stellen aan de accommodaties m.b.t. de faciliteiten voor chauffeurs. Die verschillen enorm en het zou een selectiecriterium moeten zijn.

Na een laatste bak koffie duiken we in bed.

 
Maandag 19 augustus  - Naar huis

Na een prima ontbijtje moeten we om 10:00 uitchecken. Het hotel is vol en dus geen mogelijkheid de kamer langer vast te houden. Helaas mogen we na het uitchecken ook niet meer internetten. Beetje flauw. Op het te zakelijke personeel na verder een prima hotel. Een dagkamer tot vanavond 18:00 had overigens $90 gekost. Idioot veel, maar wel veel minder dan de €150 die de Belgen via Matoke hebben betaald. Dat was wel een hele kleverige strijkstok. 

Gisteren blauwe lucht, vandaag beginnen we met een enorme plensbui. Na het uitchecken even in de lobby lezen en schrijven en de rest van de dag een beetje aan lummelen. Ik loop enorm achter met het reisverslag en kan deze extra dag best gebruiken.

Om 18:30 worden we door Herman opgepikt en bij het vliegveld afgezet. 

De reis zit er op. We zullen niet zo snel meer naar het zuiden van Tanzania afreizen, maar een weekje Serengeti met Herman als speurneus en kenner van de minder bekende gebieden staat nu al in de agenda ingekleurd!